ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Πρὸς τοὺς ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξους.

Κρατώμεν τῆς ὁμολογίας, ἥν παρελάβομεν ἄδολον, παρά τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου.Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλειπή τὴν κεκηρυγμένην Ὁρθόδοξον πίστην.
Ἀλλ’ αὔτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχόμενη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, καὶ ὁ τολμών ἤ πράξαι ἤ συμβουλεύσαι ἤ διανοηθήναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστού, ἤδη ἐκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα, διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεύμα τὸ Ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλήσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις…Ἄπαντες οὐν οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἰρέσει ἤ σχίσματιἐκουσίως ἐνεδύθησαν κατάρα ὡς ἰμάτιον (Ψαλμ-ΡΗ’18), κἄν τε Πάπαι, κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ Οὐρανοῦ.

Ἄνθιμος ἐλέω Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως Νέας Ρώμης ἤ Οἰκουμ. Πατρ.
Ἰερόθεος ἐλέω Θεοῦ Πάπας καὶ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ πᾶσης Αἰγύπτου.
Μεθόδιος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας.
Κύριλλος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἰεροσολύμων.
Καὶ αἱ περὶ αὐτοὺς Ἱεραὶ Συνόδοι.
Ἐν Κωνσταντινούπολει τὸ σωτήριον ἔτος 1848.

Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν,

«....πολλοὶ ἐροῦσίν μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι Οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν (Κατά Ματθ. 21-24) 2)

Δεν είστε θύμα, είστε θύτης. κ. Πρωθυπουργέ, !!!!

Δεν είστε θύμα, είστε θύτης. κ. Πρωθυπουργέ, !!!!
ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΕΤΕ, Κ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΈ;

μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί

Ο Απόστολος Παύλος λέει «…μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται 10 ούτε πλεονέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι. 11 και ταύτά τινες ήτε· αλλά απελούσασθε, αλλά ηγιάσθητε, αλλά εδικαιώθητε εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού και εν τω Πνεύματι του Θεού ημών.» (Α’ Κορ.6:9-11).

ΑΓΑΠΗ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΑΓΑΠΗ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ..ΚΑΤΑ ΤΟΝ Γ.ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΗΤΑΝ [ Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΣΥΧΡΟΝΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΤΡΑΧΥΤΙΤΑ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ].Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΙ ΔΙΚΑΖΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΗΡΟ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΕ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ -ΣΤΑΥΡΟΥ - ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΣ.

έλειπαν 13 ολόκληρες ημέρες,

Όσο κι αν ψάξετε, σε οποιοδήποτε αρχείο των ελληνικών ληξιαρχείων, δεν πρόκειται να βρείτε ούτε έναν Έλληνα ή Ελληνίδα που να έχει καταχωρηθεί με ημερομηνία γέννησης από 16 έως 28 Φεβρουαρίου 1923! Αυτό αποκαλύπτει ο κ. Διονύσης Σιμόπουλος, Διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου. Όχι, φυσικά, γιατί δεν.... είχαμε ούτε μία γέννα σε μία ολόκληρη περίοδο 13 ημερών, αλλά γιατί απλούστατα το 1923 είχε μόνο 352 ημέρες"! Όπως εξηγεί ο κ. Σιμόπουλος, από τον Φεβρουάριο του 1923, έλειπαν 13 ολόκληρες ημέρες, δηλαδή το διάστημα μεταξύ 16 και 28 Φεβρουαρίου, ο ήλιος αποκοιμήθηκε, καί ξύπνησε μετά από 13 μέρας..

ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω»

Ο Απόστολος Παύλος μας λέγει: «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω». Τολμηρό αυτό που μας λέγει ο απόστολος Παύλος! «ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ»!! Φαντάζεστε αυτούς που αρέσκονται εις τα θαύματα να έβλεπαν άγγελο να τους λέγει «ακολουθήστε το νέο ημερολόγιο των Παπών της Δύσεως»!!! Εως και αυτόν τον ίδιο τον Παύλο θα αναθεμάτιζαν!!!

Εσύ σε ποια Εκκλησία ανήκεις;

‎"Κρείττων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ· καὶ διὰ τοῦτο τὸν πραῢν μαχητὴν ὁπλίζει τὸ Πνεῦμα, ὡς καλῶς πολεμεῖν δυνάμενον" Γρηγόριος ο Θεολόγος «Εσύ σε ποια Εκκλησία ανήκεις; Σε αυτήν του Βυζαντίου, της Ρώμης, της Αντιόχειας, της Αλεξάνδρειας ή της Ιερουσαλήμ;;;;; Τότε ο δίκαιος απάντησε σοφά: «Ο Κύριός μας Χριστός χαρακτήρισε Καθολική Εκκλησία εκείνη την Εκκλησία, η οποία διατηρεί την αληθινή και ομολογιακή παρακαταθήκη της πίστης.!!!!!! αγίου Μαξίμου Ομολογητού:

δύο μορφές ταπεινώσεως

«Υπάρχουν δε δύο μορφές ταπεινώσεως, όπως ακριβώς και δύο μορφές υπερηφάνειας. Η πρώτη υπερηφάνεια είναι όταν εξουθενώνει κανείς τον αδελφό του, όταν τον εξευτελίζει σαν να μη είναι τίποτα και θεωρεί τον εαυτό του ανώτερό του. Αν αυτός που θα πέσει σε αυτήν την υπερηφάνεια δεν φροντίσει γρήγορα με τη κατάλληλη προσοχή και επιμέλεια να διορθωθεί σιγά -σιγά φτάνει στην δεύτερη υπερηφάνεια και καταντά να υπερηφανεύεται απέναντι στον ίδιο τον Θεό και να πιστεύει πως οτιδήποτε κατορθώνει οφείλεται στις δυνάμεις του και όχι στον Θεό. Πραγματικά αδελφοί μου, κάποτε είδα έναν που είχε καταντήσει στην ελεεινή αυτή κατάσταση. Στην αρχή αν του έλεγε κανένας αδελφός κάτι τον έφτυνε και έλεγε: ‘’Ποιος είναι αυτός; Δεν αξίζει κανένας παρά μόνο ο Ζωσιμάς και οι μαθητές του’’. Μετά άρχισε να εξευτελίζει και αυτούς και να λέει: ‘’Δεν αξίζει κανένας παρά μόνο ο Μακάριος’’. Και μετά από λίγο άρχισε πάλι να λέει: ‘’Τι είναι ο Μακάριος; Τιποτένιος, μόνο ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος αξίζουν’’. Μετά από λίγο άρχισε και αυτούς να τους εξευτελίζει λέγοντας: ‘’Τι είναι ο Βασίλειος και τι είναι ο Γρηγόριος; Τιποτένιοι. Μόνο ο Πέτρος και ο Παύλος αξίζουν’’. Του λέω: ‘’Πραγματικά αδελφέ μου και αυτούς θα τους απορρίψεις’’. Πιστέψετε με, μετά από λίγο καιρό άρχισε να λέει: ‘’Τι είναι ο Πέτρος και ο Παύλος; Τιποτένιοι. Μόνο η Αγία Τριάδα αξίζει’’. Μετά υπερηφανεύτηκε και εναντίον του ίδιου του Θεού και έτσι έχασε τα λογικά του. Για αυτό πρέπει να αγωνιζόμαστε αδελφοί μου, εναντίον της πρώτης υπερηφάνειας για να μην καταλήξουμε μετά από λίγο στην τέλεια υπερηφάνεια».

(Αββά Δωρόθεου, Έργα Ασκητικά, Διδασκαλία περί ταπεινοφροσύνης, σελ. 129).

ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΩΣ ΘΗΡΙΟ !!!!

Ἰδού τί γράφει εἰς τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» σελίς 4, ὁ κλεινός Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος:

«Τέσσαρα μεγάλα θηρία ἐγέννησεν ὁ ΙΣΤ’ αἰών: Τήν αἴρεσιν τοῦ Λουθήρου, τήν αἴρεσιν τοῦ Καλβίνου, τήν αἴρεσιν τῶν Γιεζουβιτῶν, (Ἰησουιτῶν. Τάγμα θανάτου τοῦ Πάπα. Σκοπός του ἡ διάδοσις τοῦ Παπισμοῦ καί ἡ ὑποταγή ὅλων ὑπό τόν Πάπα) καί τήν αἴρεσιν τοῦ Νέου Καλενδαρίου· (Σ.σ. ἡμερολογίου). … κατά δέ τῆς αἱρέσεως τοῦ Νέου Καλενδαρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κων/πόλει μεγάλη Οἰκουμενική Σύνοδος τῶ 1593».Ο ΙΕΡΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΔΗΜΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ Δοσίθεος: ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΩΣ ΘΗΡΙΟ !!!!.


Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΣΥΧΝΑ ΣΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥ ΔΟΣΙΘΕΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΙΕΡΟ..

.

Ο ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΣΠΑΝΙΟΤΑΤΗ ΜΟΡΦΩΣΗ. Η ΔΩΔΕΚΑΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ.

ὀφθαλμὸν μὲν ἐκκόψωμεν

Βαδίζοντες δὲ τὴν ἀπλανῆ καὶ ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμὸν μὲν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα· μὴ τὸν αἰσθητόν, ἀλλὰ τὸν νοητόν· οἷον ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ' αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα, εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός.

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης, ἀκολουθώντας τὸ Μ. Ἀθανάσιο, ἀπαγορεύει τὴν «κοινωνία» ὄχι μόνο μὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ μὲ ἐκείνους ποὺ ἐπικοινωνοῦν μὲ αἱρετικούς. Λέγει:
«τοῦ τε Ἁγίου Ἀθανασίου προστάσσοντος μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν ἡμᾶς πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ μὴν μηδὲ πρὸς τοὺς κοινωνοῦντας μετὰ τῶν ἀσεβῶν»
(Ἐπιστολαί, 466, l.17-18).

Καὶ ὁ Πατριάρχης Κων/πόλεως, ἅγιος Γερμανὸς ὁ νέος, συμβουλεύει τὴν ἀποχὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ ἐκείνους τοὺς «ὀρθόδοξους» ποὺ κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς Λατίνους. Συμβούλευε ἀκόμα τους λαϊκούς, νὰ φεύγουν ὁλοταχῶς ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, ποὺ ἔδειξαν ὑποταγὴ στοὺς Λατίνους, καὶ μήτε σὲ Ἐκκλησία ποὺ ἐκεῖνοι λειτουργοῦν νὰ πηγαίνουν, μήτε νὰ παίρνουν εὐλογία ἀπὸ τὰ χέρια τους. Καλύτερα νὰ προσεύχεστε μόνοι στὰ σπίτια σας, παρὰ νὰ συγκεντρώνεστε στὴν ἐκκλησία μαζὶ μὲ τοὺς Λατινόφρονες κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.http://www.facebook.com/photo.php?fbid=328244863964089&set=o.425047610867614&type=1&theater.

διῶκτες τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ;

Τί συμβαίνει στούς διῶκτες τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; ῾Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς .
Ρωτήστε τον διώκτη της Εκκλησίας Σαύλο (Σαούλ), τί του συνέβη. «Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίξειν» (Πράξεις 26, 14), του είπε ο Κύριος και ο Σαύλος βαπτίστηκε και έγινε ο Παύλος, ο Απόστολος.
Τί συνέβη στον Ηρώδη, τον πρώτο διώκτη των χριστιανών; Τί συνέβη στον Ιουλιανό τον Παραβάτη.; Πέθαναν και οι δύο με φρικτό θάνατο, ενώ οι θεοστυγείς δολοπλοκίες τους εναντίον του Χριστού διαλύθηκαν σαν καπνός.
Αλλά έτσι συνέβαινε πάντα στην ιστορία: κάποιοι διώκτες μεταστρέφονταν στον χριστιανισμό, ενώ άλλοι πέθαιναν με φρικτούς θανάτους. Πάντοτε οι προσπάθειες του ενός ή του άλλου χριστιανομάχου εκμηδενίζονται, διαλύονται σαν καπνός.
Όταν ο αυτοκράτορας Αδριανός επιτέθηκε στην Ιερουσαλήμ, ήθελε να εκδικηθεί τους Ιουδαίους και τους χριστιανούς, διότι δεν ξεχώριζε τους χριστιανούς από τους Ιουδαίους. Διασκόρπισε τους Ιουδαίους σε όλο τον κόσμο κι έκτισε έναν ειδωλολατρικό ναό στο σημείο όπου βρισκόταν ο Ναός του Σολομώντος. Επίσης μετονόμασε την Ιερουσαλήμ «Αϊλία», με βάση το όνομα του «Αΐλιος» και απαγόρευσε σε οποιονδήποτε να ονομάζει την πόλη αυτή Ιερουσαλήμ. Έκτισε ναό προς τιμήν του φαύλου Ερμή στον Γολγοθά, άλλον ναό για τον Δία πάνω από τον τάφο του Κυρίου κι έναν ναό προς τιμήν του Άδωνη, στη Βηθλεέμ.
Πράγματι πόσο τραγικό θα ήταν, για τους χριστιανούς εκείνης της εποχής, να βλέπουν τα ιερά τους προσκυνήματα να χλευάζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο! Αλλά όμως στο τέλος τί συνέβη; Ο αυτοκράτορας Αδριανός βρήκε φρικτό θάνατο και όσο για τους ειδωλικούς ναούς του, αυτοί κατακρημνίστηκαν την εποχή των θεοστέπτων αγίων βασιλέων Κωνσταντίνου και Ελένης, της αυτοκράτειρας μητέρας του. Στη θέση τους ανεγέρθηκαν περικαλλείς χριστιανικοί ναοί, που μέχρι σήμερα στέκουν ακλόνητοι!
«Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν». Ω, πόσο μάταιη και χαμένη είναι κάθε μάχη εναντίον του Χριστού!
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς,

«Ἔστι κακή ὁμόνοια, καί καλή διαφωνία

Ὁ μεγάλος θεολόγος τοῦ ΙΕ αἰῶνος, ‘Ιωσήφ ὁ Βρυέννιος λέγει: «Ἔστι κακή ὁμόνοια, καί καλή διαφωνία. Ἔστι σχισθῆναι καλῶς καί ὁμονοῆσαι κακῶς. Οἷς γάρ ἡ φιλία ἀπωλείας πρόξενος, τούτοις τό μῖσος ἀρετῆς ὑπόθεσις γίνεται. Καί κρείσσων ἐμπαθοῦς ὁμονοίας, ἡ ὑπέρ ἀπαθείας διάστασις. Καλόν τό εἰρηνεύειν πρός πάντας, ἀλλ’ ὁμονοοῦντας πρός τήν εὐσέβειαν. Ἡ γάρ εἰρήνη μετά μέν τοῦ ἰδίου καί πρέποντος, κάλλιστον ἐστι κτῆμα καί λυσιτελέστατον, μετά δέ κακίας, ἤ δουλείας ἐπονειδίστου, πάντων αἴσχιστον καί τε καί βλαβερώτατον. Ἐπεί οὐδείς δύναται κτήσασθαι τήν ἀγάπην τῶν πονηρῶν καί κακῶν, χωρίς κακίας καί πονηρίας. Μεγάλη δέ ἀρετή τοῦ δικαίου, ὅταν ἔχη τούς τοῦ Θεοῦ ἐχθρούς, ἐχθρούς, καί τούς αὐτοῦ φίλους, φίλους, ὥσπερ μεγάλη κακία ἁμαρτωλοῦ, ὅταν τούς τοῦ Θεοῦ φίλους ἔχη ἐχθρούς, καί τούς ἐχθρούς αὐτοῦ φίλους (Ἰωσήφ Βρυεννίου, Τά Εὑρεθέντα, Τόμος Β, σελ. 22)

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

«Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΚΑΤΑ ΤΟ 1937»


Η ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ Γ΄ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ:
«Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΚΑΤΑ ΤΟ 1937»
  
Ὑπό τοῦ θεολόγου ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΧΡ. ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ 
 
Τό θέμα τό ὁποῖον ἀκολουθεῖ ὑπό τόν τίτλον: «Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΚΑΤΑ ΤΟ 1937» ἀπετέλεσεν εἰσήγησιν ἐπί τοῦ ὁμωνύμου Γ΄ θέματος τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου  Τῆς εἰσηγήσεως ταύτης προηγήθη­σαν αἱ εἰσηγήσεις ἐπί τῶν θεμάτων: «Η ΦΥΣΙΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟ­ΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 1924» καί «Η ΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1924 ΕΩΣ ΤΟ 1935».Αἱ ἐν λόγω ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ἔχουν ἤδη δημοσιευθεῖ εἰς τούς ἡμεροδείκτας τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῶν ἐτῶν 2004 καί 2005 ἀντιστοίχως, ἐνῶ εἰς τόν ἡμεροδείκτην τοῦ 2006 ἔχει δημοσιευθεῖ κατά τό πρῶτον ἥμισυ ἡ εἰσήγησις ἐπί τοῦ Γ΄ θέματος, ἡ ὁποία θά ἐκτεθῆ εἰς συνεχείας καί ἐκ τῆς παρούσης στήλης.
ΜΕΡΟΣ Α΄
«Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΚΑΤΑ ΤΟ 1937»
Μέ τήν παροῦσαν εἰσήγησιν ἐπί τοῦ θέματος «Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΚΑΤΑ ΤΟ 1937», καλούμεθα μέ πολλήν σύνεσιν καί προσοχήν νά μελετήσωμεν τό θλιβερόν γεγονός τοῦ σχίσματος -ἐπισυμβάντος ἀμέσως μετά τό ἱστορικόν ἔτος 1935- μέ γνώμονα πάντοτε νά δημιουργήσωμεν τάς προϋποθέσεις διά τήν θεραπείαν καί ἐξάλειψίν του.
Ἐτονίσθη ἤδη ἐν τοῖς προηγουμένοις, ἡ μεγίστη σημασία τῆς ἐπιστροφῆς τῶν τριῶν ἀρχιερέων (Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσο­στόμου) καί τῆς ὑπ' αὐτῶν διακηρύξεως τῆς Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας τῆς Ἐκκλη­σίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἐν λόγοις καί ἐν γράμμασι καί ἐν ἔργοις. Ἐξελθούσης τότε τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τοῦ βαρέως χειμῶνος, εἰς τόν ὁποῖον εἶχε περιέλθει ὡς ἐκ τῆς ἐλλείψεως Ἀρχιερέων, πάντες ἀνέμενον τόν πλήρη θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν συντριβήν τῆς κακοδοξίας. Ἀντί ὅμως τούτου εἰς νέαν δοκιμασίαν εἰσέρχεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς ἐκ τοῦ πλήγματος τοῦ σχίσματος, δι' οὗ ἐπλήγη τό Σῶμα Αὐτῆς.
 Ἡ φύσις τοῦ προβλήματος καί ἡ θεραπεία του ἀπαιτοῦν σύνεσιν, ἵνα μετά φόβου Θεοῦ «θέσωμεν τόν δάκτυλον ἐπί τόν τύπον τῶν ἤλων». Καλούμεθα διακαιόμενοι ὑπό τῆς ἁμαρτίας τοῦ σχίσματος καί φωτιζόμενοι ὑπό τοῦ φωτός τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ νά ἐπισημάνωμεν τήν αἰτίαν τοῦ σχίσματος καί τάς ἐξ αὐτοῦ συνεπείας καί ἀναζητήσωμεν τήν θεραπείαν καί τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος. Ἡ ἐνοχή μας ἔναντι τοῦ σχίσματος τοῦ 1937 εἶναι μεγίστη, διότι ἠνέχθημεν τοῦτο ἐπί τοσαῦτα ἔτη! Ἠνέχθημεν νά ὑβρίζεται καί βλασφημῆται δι' αὐτοῦ ὁ Χριστός. Ἠνέχθημεν νά καλύπτεται πίσω ἀπό τό σχίσμα τοῦ 1937 ὁ Νεοημερολογιτισμός καί νά προωθῆ τά οἰκουμενιστικά του σχέδια. Ἠνέχθημεν νά πολεμῆ ὁ Νεοημερολογιτι­σμός τήν Ὀρθοδοξίαν μέ τό πρόσχημα τῶν παρατάξεων καί νά κλείνωμεν τήν θύραν τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τούς πλανωμένους ἀδελφούς μας Νεοημερολογίτας. Ἄν ἡ δη­μιουργία σχίσμα­τος εἶναι θανάσιμον καί ἀσυγχώρητον ἁμάρτημα, οἱ διατηροῦντες τό σχίσμα διαπράττουν ἀπείρως μεγαλύτερον ἁμάρτημα. Μέ αὐτήν τήν συνείδησιν δέον νά ἐξετάσωμεν τό θέμα. Ἔμπροσθέν μας πρέπει νά βλέπωμεν καθημαγμένον ἐκ τοῦ σχίσματος τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος (ἄς μήν ἀπατώμεθα) θά μᾶς ζητήση λόγον, θά ζητήση εὐθύνας ὄχι μόνον ἀπό τούς αἰτίους τοῦ σχίσματος, ἀλλά κυρίως ἀπό τούς συντηροῦντας τό σχίσμα καί μή ἐργαζομένους διά τήν θεραπείαν του.
Γράφων τήν παροῦσαν Εἰσήγησίν μου, πολλάκις ὠδίνησα διά τό σχίσμα, ἀλλά καί ἀγωνία κατέσχεν τήν ψυχήν μου διά τό ἄν φανῶμεν ἄξιοι ὥστε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νά ἐπαναπαυθῆ καί ἐπισκιάση ἐφ' ἡμᾶς, ἵνα δι' ἡμῶν ἐκφρασθῆ τό Πανάγιόν Του θέλημα.
Εἰς τήν παροῦσαν εἰσήγησιν ἡ ὅλη προσπάθεια ἐξαντλεῖται εἰς τήν παρουσίασιν καί τήν ἀντικειμενικήν ἔκθεσιν καί ἀνάλυσιν τῶν πηγῶν, αἱ ὁποῖαι καλύπτουν τήν περίοδον ἀπό τό τέλος τοῦ 1935 μέχρι καί τό 1937, ὅτε ἐπισημοποιήθη τό σχίσμα. Ἀσφαλῶς πλείονα κείμενα σχετικά μέ τήν αἰτίαν τοῦ ἐν λόγω σχίσματος ὑπάρχουν καί μετά τό 1937 μέχρι καί τό 1950, ὅτε ἐκδίδεται ἡ γνωστή ἐγκύκλιος τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου. ἐκ τῶν κειμένων αὐτῶν ἐλάχιστα ἐκτίθενται ἐν τῆ εἰσηγήσει, μνημονεύονται δέ περισσότερα εἰς τήν βιβλιογραφίαν, ἡ ὁποία ἐκτίθεται εἰς τό τέλος τῆς εἰσηγήσεως.

ΜΕΡΟΣ Α΄
ΣΥΝΟΨΙΣ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΜΑ.Ι.ΟΥ-ΙΟΥΛΙΟΥ 1935
 Πρίν εἰσέλθωμεν εἰς τό θέμα τῆς εἰσηγήσεως, τό ὁποῖον καλύπτει τήν περίοδον ἀπό τήν ἐξορίαν τῶν ἀρχιερέων (8/21.6.1935) μέχρι τό 1937, παραθέτομεν συνοπτικῶς τά γεγονότα, τά ὁποῖα ἐσημειώθησαν ἀπό τῆς ἐπιστροφῆς τῶν τριῶν ἀρχιερέων μέχρι καί τῆς ἐξορίας αὐτῶν, ἤτοι, ἀπό 13/26.5.1935 ἕως 8/21.6.1935.
Τήν 13/26.5.1935, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρώην Φλω­ρίνης Χρυσόστομος καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος ἀποκηρύσσουν τόν Νεοη­μερο­λο­γιτισμόν καί ἐπιστρέφουν εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν. Τήν ἰδίαν ἡμερομηνίαν, ἀποστέλλουν πρός τόν καινοτόμον Χρυσόστομον Παπαδόπουλον καί τήν Ἱεραρχίαν του τήν περίφημον Δήλωσιν-Διακήρυξιν, ἐνῶ, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου παρά τόν Κολωνόν, ἐτέλεσαν πανηγυρικόν ἀρχιερα­τικόν Συλλείτουργον καί ἀπηύθυνον τό γνωστόν Διάγγελμα πρός τούς Γ.Ο.Χ.
 Τήν ἑπομένην Κυριακήν, 20.5.1935 Π.Η. (2.6.1935 Ν.Η.), μετέβησαν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναγίας παρά τήν Κερατέαν Ἀττικῆς, ὅπου ἐγένοντο δεκτοί μέ Βυζαντινήν μεγαλοπρέπειαν ὡς ὁμολογηταί τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τήν Τετάρτην, 23.5.1935 Π.Η. (5.6.1953 Ν.Η.), ἐψηφίσθη καί ἐχειροτονήθη κα­νονικῶς εἰς Ἐπίσκοπον Κυκλάδων ὁ Ἀρχ/της Γερμανός Βαρυκόπουλος τήν Πέμπτην, 24.5.1935, ἐψηφίσθη καί ἐχειροτονήθη κανονικῶς εἰς ἐπίσκοπον Μεγαρίδος ὁ Ἀρχιμανδρίτης Χριστόφορος Χατζῆς. τήν Παρασκευήν, 25.5.1935, ἐψηφίσθη καί ἐχειροτονήθη κανονικῶς εἰς Ἐπίσκοπον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Διαυλείας ὁ Ἀρχιμανδρίτης Πολύκαρπος Λιώσης καί τό Σάββατον, 26.5.1935, συνεδριάσασα ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐξέλεξεν παμψηφεί καί ἐχειροτόνησεν κανονικῶς εἰς ἐπίσκοπον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκο­πῆς Βρεσθένης, τόν Ἱερομόναχον καί πνευματικόν προϊστάμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Παναγίας, Ματθαῖον Καρπαθάκην.
 Τήν Κυριακήν, 27.5.1935 Π.Η. (9.6.1935 Ν.Η.), ἀνακοινοῦται ἐπισήμως ἡ συγκρότησις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., γεγονός ὅπερ προεκάλεσεν μεγίστην ταραχήν εἰς τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον καί τήν ὑπ' αὐτόν Νεοημερολο­γιτικήν Ἱεραρχίαν, ἥτις διατάσσει τόν περιορισμόν τῶν τριῶν Ἀρχιερέων, ἐνῶ παραλλήλως συνεδριάζει καί ἀποφασίζει νά πλήξη τούς τρεῖς ἀρχιερεῖς διά καθαιρέσεως, εἰς τήν ὁποίαν ὅμως συναντᾶ ἀντιρρήσεις ἐκ μέρους Συνοδικῶν Ἀρχιερέων.
 Τήν 17 (30) Μαΐου 1935, οἱ Συνοδικοί Ἐπίσκοποι, Ὕδρας Προκόπιος, Σάμου Εἰρηναῖος καί Ἀκαρνανίας Ἱερόθεος, πρό διλήμματος εὑρισκόμενοι, ὑπέβαλον πρός τήν Δ.Ι.Σ. τό ἀπό 29.5.1935 (Ν.Η.) ὑπόμνημά των, δι' οὗ ἐδήλουν ὅτι «εὑρίσκονται εἰς τήν ἀνάγκην νά ὑποβάλωσι πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τήν παραίτησίν των ἀπό τῶν Συνοδικῶν αὐτῶν καθηκόντων, μή δυνάμενοι νά συμμορ­φωθῶσιν πρός τήν χαρα­χθεῖσαν ὑπό τῆς πλειοψηφίας τῆς Ἱ. Συνόδου γραμμήν κατά τῶν τριῶν Μητρο­πολιτῶν», ἤτοι τῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου. (Ὅρα Μητρ. Δημητριάδος Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη «ἱστορική καί Κανονική Θεώρησις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος» σελ. 241 Ἀθήνα 1982).
Τήν 12.6.1935 (Ν.Η.), ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος μέ τήν συνεργασίαν τοῦ Κορινθίας Δαμασκηνοῦ, πείθει τόν Πρωθυπουργόν Π. Τσαλδάρην καί διά Ν.Δ. ὑπογραφέντος ἐντός μιᾶς νυκτός, τροποποιεῖται ὁ Νόμος 5383/1932 σχετικῶς μέ τά πρωτοβάθμια δι' ἀρχιερεῖς Συνοδικά Δικαστήρια, ὥστε νά μή δύνανται καταδικα­σθέντες ἀρχιερεῖς νά ἀναστείλουν τήν ποινήν των δι' ἀνακοπῆς ἤ ἐφέσεως καί νά μήν ματαιοῦται ἡ δίκη ἐκ τῆς μή παρουσίας ἐν τῶ δικαστηρίω ὅλων τῶν Συνοδικῶν Ἀρ­χιερέων, ἀλλά τῶν 3/4 τουλάχιστον.(*)
Τήν Τρίτην, 29.5.1935 Π.Η. (ἤ 11.6.1935 Ν.Η.), οἱ ἀρχιερεῖς τίθενται ὑπό αὐστη­ράν ἀστυνομικήν ἐπιτήρησιν εἰς τά Γραφεῖα τοῦ ἀγῶνος, Ἀριστοτέλους 37.
Τήν Πέμπτην, 31.5.1935 Π.Η. (13.6.1935 Ν.Η.), ἡ συγκροτηθεῖσα ἑπταμελής Ἱερά Σύνοδος τῆς «Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας» ἀποστέλλει πρός τήν Σύνοδον τῆς Ἐκ­κλησίας τῆς Ἑλλάδος, δεύτερον ἔγγραφον, δι' οὗ δέν ἀναγνωρίζει τό δικαίωμα νά κριθῆ αὕτη, Κανονική καί Ὀρθόδοξος Σύνοδος, ἀπό ἤδη ἐν ὑποδικία τελοῦσαν Σύνοδον.
 Τήν αὐτήν ἡμέραν, διεφημίσθη ὅτι τό Συνοδικόν δικαστήριον ἀπεφάσισεν τήν καθαίρεσιν τῶν τεσσάρων μόλις χειροτονηθέντων Ἀρχιερέων, ἤτοι τοῦΚυκλάδων Γερμα­νοῦ, τοῦ Μεγαρίδος Χριστοφόρου, τοῦ Διαυλείας Πολυκάρπου καί Βρεσθένης Ματθαίου. Τοῦτο δέν ἦτο πράγματι γεγονός, διεφημίσθη δέ πρός ἐκφοβισμόν τῶν τριῶν ἤ ἦτο ἁπλή πρόθεσις, ἡ ὁποία δέν ἐπραγματοποιήθη, δοθέντος ὅτι ἡ ἄκυρος καθαίρεσις τῶν τεσσάρων ἐγένετο τήν 3.7.1935 (Ν.Η.).
 Τήν 1/14.6.1935, συνεδριάζει τό Πρωτοβάθμιον δι' Ἀρχιερεῖς Δικαστήριον τῶν καινοτόμων καί «καθαιρεῖ» τούς Ἀρχιερεῖς Δημητριάδος Γερμανόν, πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον καί Ζακύνθου Χρυσόστομον.
Τήν 7/20.6.1935, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς κυκλοφοροῦν τήν περιώνυμον «ἀποχαιρετι­στήριον ἐγκύκλιον» ἀπευθυνομένην πρός τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἐν τῆ ὁποία τονίζουν χαρακτηριστικῶς:
«...Τούτου ἕνεκα συνιστῶμεν εἰς ἅπαντας τούς ἀκολουθοῦντας τό Ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον, ὅπως μηδεμίαν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν ἔχωσι μετά τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν σχισματικῶν λειτουργῶν Αὐτῆς, ἀπό τῶν ὁποίων ἔφυγεν ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διότι οὗτοι ἠθέτησαν ἀποφάσεις τῶν Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καίπασῶν τῶν πανορθοδόξων Συνόδων τῶν καταδικασασῶν τό Γρηγοριανόν ἑορτολόγιον. Ὅτι δέ ἡ σχισματική Ἐκκλησία δέν ἔχει χάριν καί ἅγιον Πνεῦμα, τοῦτο διαβεβαιοῖ καί ὁ Μ. Βασίλειος λέγων τά ἑξῆς: «Εἰ καί περί μή Δόγματα οἱ Σχισματικοί σφάλοιντο, ἀλλ' ἐπειδή τοίγε κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Χριστός, ἐστι, κατά τόν θεῖον Ἀπόστολον, ἐξ οὗ τά μέλη πάντα ζωοῦται καί τήν πνευματικήν, αὔξησιν δέχεται, οὗτοι δέ τῆς ἁρμονίας τῶν μελῶν τοῦ Σώμα­τος ἀπερράγησαν καί οὐκέτι παραμένουσαν αὐτοῖς ἔχουσι τήν χάριν τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὅ τοίνυν οὐκ ἔχουσιν, πῶς ἄν τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν;» (ὅρα Κ.Γ.Ο. Τόμος 25/1980 Τεῦχος 34 σελ. 22-23).
Τήν Παρασκευήν, 8/21 Ἰουνίου, ἀπέρχονται εἰς τόν τόπον τῆς ἐξορίας: ὁ Δημητριάδος Γερμανός εἰς τήν Μονήν Χαζεβιωτίσσης Ἀμμοργοῦ, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος εἰς τήν Μονήν τοῦ Ἁγίου Διονυσίου Ὀλύμπου, ἐνῶ ὁ Ζακύνθου Χρυ­σόστομος, ὅστις ἐπρόκειτο νά μεταβῆ εἰς τήν Μονήν Ρόμβου Αἰτωλοακαρνανίας, τήν 5/18.6.1935, ἤσκησεν ἔφεσιν κατά τῆς ἀποφάσεως τοῦ Α΄βαθμίου δι' Ἀρχιερεῖς Δικαστηρίου, ἡ ὁποία, παρά τόν τροποποιηθέντα νόμον, ἐγένετο δεκτή.
Τήν 16.7.1935 (Ν.Η.), ἐκδικασθείσης τῆς ἐφέσεως αὐτοῦ, τό Β΄βάθμιον δι' Ἀρχιερεῖς Συνοδικόν Δικαστήριον, αἴρει ἀμέσως τήν καθαίρεσιν, καί ἀποκαθιστᾶ αὐτόν εἰς τόν θρόνον τῆς Ζακύνθου ἐπιβαλόν μόνον ἑξάμηνον ἀργίαν (Κ.Γ.Ο. τόμος 25 1980 τρεῦχος 35-36 σελ. 30 καί Χριστ. Παρασκευαΐδη σελ. 251).
 Τήν 3.7.1935 (Ν.Η.), ἡ Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία ἀναγνωρίζει τάς χειροτονίας τῶν τεσσάρων νέων ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί τούς παραπέμπει νά δικασθοῦν ὑπό τοῦ Α΄βαθμίου δι' Ἀρχιερεῖς Δικαστηρίου, τό ὁποῖον αὐθημερόν διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 3/3.7.1935 ἀποφάσεώς του ἐπιβάλλει αὐτοῖς «τήν ποινήν τῆς καθαιρέσεως καί τοῦ 5ετοῦς σωματικοῦ περιορισμοῦ εἰς Μονάς», ἤτοι: Τοῦ Μεγαρίδος Χριστοφόρου Χατζῆ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ταξιαρχῶν Σερίφου, τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ Βαρυκο­πούλου, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Καθαρῶν ἰθάκης, τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου Καρπαθάκη, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν ἁγ. Διονυσίου Στροφάδων καί τοῦ Διαυλείας Πολυκάρπου Λιώση, εἰς τήν Μονήν Εὐαγγελιστρίας Σκιάθου (ὅρα Χριστ. Παρασκευαΐδη σελ. 253).

ΠΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
 Ἅμα τῆ πληροφορία τῆς πτώσεως τοῦ Ζακύνθου ἐκ τῆς Ὁμολογίας του καί τῆς ἐπιστροφῆς του εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν, οἱ δύο ἕτεροι Μητροπολῖται στιγματίζουν τόν ἐκπεσόντα ἀρχιερέα δι' ἐπισήμων κειμένων. Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ἀπο­στέλλει ἐκ τοῦ τόπου τῆς ἐξορίας του βαρυσήμαντον διάγγελμα ἔχον οὕτω:

«ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΥΣΕΒΗ
ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΛΑΟΝ
ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝΤΑ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ
 Βαθύ καί ἐπώδυνον ὑπῆρξε τό τραῦμα, ὅπερ ἤνοιξεν εἰς τήν καρδίαν ἡμῶν ἡ ἐπαίσχυντος αὐτομόλησις ἑνός ἐκ τῶν συναθλητῶν καί συναγωνιστῶν τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος ἡμῶν, εἰς τήν Σχισματικήν παράταξιν τῶν νοεημερολογιτῶν. Τό δριμύ καί καρδιοβόρον τοῦτο ἄλγος αἰσθανόμεθα, ὄχι, διότι ἀπωλέσαμεν ἕνα μαχητήν ἀντάξιον πρός τήν ἱερότητα τοῦ ἀγῶνος ἀπό τήν ἰσχυράν παράταξιν ἡμῶν, ἀλλά διότι ἡπατήθημεν, στηριχθέντες εἰς τήν οὐ κατ' ἐπίγνωσιν πίστιν καί τήν ἀστάθειαν τοῦ χαρακτῆρος αὐτοῦ.
 Καί οὗτος μέν θά ἀποκομίση τόν δίκαιον μισθόν τῆς ἀπίστου μετανοίας αὐτοῦ, τόσω ἐκ μέρους τῆς πιστῆς καί Ὀρθοδόξου ἡμῶν παρατάξεως ὅσω καί ἐκ τῆς μερίδος τῶν νεοημερολογιτῶν. Διότι ἀμφότεραι αἱ παρατάξεις θά οἰκτεί­ρωσιν αὐτόν ἐπιστρέ­ψαντα ἐπί τόν ἴδιον ἔμετον καί ὡς καρπόν τῆς ὀψίμου μετανοίας αὐτοῦ ἀποκο­μίσαντα τήν καταισχύνην καί τό ὄνειδος, ὅπερ ἀνεξιτήλως ἐνεκολάφθη ἐπί τοῦ με­τώπου του τοῦ ἀρχιερατικοῦ.
 Ἀλλ' ὁ ἀγών ἡμῶν κυρίως, οὐ μόνον δέν ἀπώλεσε μέρος τι ἐκ τῆς ἠθικῆς δυνάμεώς του διά τῆς λιποταξίας ἑνός ἐκ τῶν πρώτων μαχητῶν, ἀλλά καί ἐκέρδισε διττῶς, καί διότι ἀπηλλάγη ἑνός ὑπόπτου τήν πίστιν καί ἀσταθοῦς τόν χαρακτῆρα ἀγωνιστοῦ, καί διότι οὗτος προσετέθη εἰς τήν ἀντίθετον παράταξιν πρός ἥν ἁρμόζει καί ἐξ ἧς ὡς μικρός τήν γνῶσιν καί ἀσθενής τήν ἀντίληψιν τοῦ ἠθικοῦ καθήκοντός του παρεπείσθη καί παρεσύρθη ὑφ' ἡμῶν.
Διά τήν παράταξιν ἡμῶν ἡ λιπταξία ἑνός ἀναξίου ἀγωνιστοῦ θά ἔχη καί τοῦτο τό καλόν ὅτι ἀφ' ἑνός μέν θά σθενώση καί γιγαντώση τό θάρρος καί τήν εὐψυχίαν τῶν λοιπῶν μαχητῶν, τῶν ἀγωνιζομένων ἐπί τῶν ἀδαμαντίνων ἐπάλξεων τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀφ' ἑτέρου δέ θά καταστήση τόν λαόν μας περισσότερον πιστόν καί ἀφωσιωμένον εἰς ὅν ἀπό δωδεκαετίας οὗτος διεξάγει ἱερόν ἀγώνα, μή ἀποδειλιῶν νά θυσιάση καί αὐτήν τήν ζωήν του ὡς ὁλοκαύτωμα εἰς τόν ἱερόν καί Ἅγιον τῆς Ὀρθοδοξίας βωμόν. Πῶς οὗτος ὁ λαός νά μήν ἀποβῆ περισσότερον ἔνθερμος θιασώτης καί χαλύβδινος τήν ἐμμονήν εἰς ἕνα τοιοῦτον ὑψηλόν καί ἱερόν ἀγώνα, καί νά μήν ὑπερηφανευθῆ, βλέπων ἕνα Ἱεράρχην διά δειλίαν πρός μίαν μικράν κακουχίαν λιποτακτοῦντα καθ' ὅν χρόνον οὗτος ἐπί δωδεκαετίαν ὅλην ἀγογγύστως ὑφίσταται τούς σκληρούς διωγμούς ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πολιτείας καί μένει πιστός ἀγραυλῶν καί φυλάττων φυλακάς εἰς τό μέτωπον τό πολεμικόν, ἐν πεποιθήσει πάν­τοτε πρός τήν νίκην, τήν μέλλουσαν θάττον ἤ βράδιον νά στέψη τῆ ἀκαταμαχήτω δυνάμει καί χάριτι τοῦ Κυρίου, τόν ἱερόν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνα του; Ναί ἡ νίκη θά ἦ ὑπέρ ἡμῶν, διότι ἡμεῖς ἔχομεν τό δίκαιον, ἡμεῖς τά ἔνσημα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡμεῖς τά χρυσόβουλα τῆς ἑλληνικῆς ἰδεολογίας, ἡμεῖς τέλος τήν ἀκραιφνῆ Ὀρθόδοξον ἑλληνικήν συνείδησιν. Ἀνδρίζου καί κραταιοῦ Ὀρθόδοξε Ἑλληνικέ λαέ πιστέ πρός τάς παραδόσεις τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς μετ' αὐτῆς ἀναποσπάστως συνδεδεμένης ἑλληνικῆς ἰδεολογίας καί ἀτρέμως ἔχε ὅσον ἀφορᾶ τήν πορείαν τοῦ ἀγῶνος, τοῦ μηδέν ζημιωθέντος ἐκ τῆς λιποταξίας ἑνός ἀριθμοῦ, ἐφ' ὅσον ἐπί κεφαλῆς τούτου ἴστανται οἱ λοιποί ἀρχηγοί, οἱ ἔντιμοι καί εὔορκοι στρατιῶται τοῦ Χριστοῦ, οἱ μή δειλιῶντες μηδ' ἀπορριγοῦντες καί τήν ζωήν αὐτῶν νά προσφέρωσι ὡς ὁλοκαύτωμα σεπτόν εἰς τόν ἱερόν καί ἄξιον τῆς Ὀρθοδοξίας βωμόν.
 Μήν ἀμφέβαλε ποσῶς ὀρθόδοξε Ἑλληνικέ λαέ διά τήν νίκην τοῦ ἀγῶνος ἡμῶν, διότι οὗτος εἶναι ἀγών περί πίστεως, ἥτις πάντοτε νικᾶ κατά τήν ἀψευδῆ ἐπαγγελίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν, οὗ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος σύν τῆ πατρικῆ ἡμῶν εὐχῆ καί εὐλογία εἴη μετά Σοῦ.
 Ἐκ τοῦ τόπου τῆς ἐξορίας τῆ 5/18.7.1935.
 † Ὁ πρ. Φλωρίνης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
 (Κ.Ο. τ. 222/15.7.1935 καί Κ.Γ.Ο. τ. 35-36/1980 σελ. 31-32).
 Καί ὁ Δημητριάδος Γερμανός, τήν 17.7.1935, ἐκ τοῦ τόπου τῆς ἐξορίας ἐπίσης τηλε­γραφεῖ τό κάτωθι κείμενον:
 «Ἐξ Ἀμοργοῦ τῆ 17.7.1935
Κατάπληξιν ἐνεποίησέ μοι ἐκπεσμός Μητροπολίτου Ζακύνθου παραστάν­τος δευτεροβάθμιον δίκην μετανοήσαντος. Μεμορφωμένος ἔδει σφυρηλατῆσαι χαρα­κτήρα ἐμμένειν ἀνενδότως πατρικάς παραδόσεις τρικυμίας τυχούσης. Οὗτος δημο­σιεύων ἄρθρα κατά Παπικοῦ ἡμερολογίου ἐν Σκρίπ ἦτο πεπεισμένος ὑπέρ ἀληθείας προσπαθῶν πεῖσαι Χριστιανούς ἐμμένωσι. Διαδίδων ὅτι ἐκλε­γόμενος ἀρχιερεύς τεθήσεται εὐθέως ἐπί κεφαλῆς παλαιοημερολογιτῶν ἄνευ παρακλήσεων. Ἐκουσίως ἐτάχθη συνεργάτης ἡμῶν παρ' οὐδενός παρσυρθείς καίτοι ἀρχιεπίσκοπος διά Μη­τροπολίτου τινός καί δικηγόρων προσεπάθει ἀποσπάσαι αὐτόν. Μετέγνω ἕνεκα δειλίας φοβηθείς ἐξορίαν ἀπώλειαν ἀγαθῶν ζωῆς. Οὐχί ἀρχιερατικῶς πολιτευθείς ἀλλ' ὡς ποιμένες ἰσραήλ ἐγκαταλείψαντες Θεόν Πατέρων προσεκύνησαν τῶ Βάαλ ἀφέντες ζηλωτήν ἠλίαν μονώτατον. Καί ποιμένες Ὀρθόδοξοι ἐγένοντο ἀρειανοί εἰκονομάχοι οἱ αὐτοί ποτέ Φωτιανοί ποτέ ἰγνατιανοί Καρδινάλιοι χάριν ἰσχυρῶν γῆς πρός ἀπόλαυσιν ἐπιγείων ἀγαθῶν παρά συνείδησιν πράττοντες. Σήμερον πολλοί Ἀρχιερεῖς τυγχάνουσι Παλαιοημερολογῖται, ἀλλά φόβω συνεχόμενοι ἀπεμπολοῦσιν ὡς οἱ παλαιοί ὅσια Ἱερά χάριν προσκαίρων ἀγαθῶν λησμονοῦντες ὅτι πύλαι ἄδου οὐ κατισχύσωσιν Ἐκκλησίας, ἥτις θά ἀποβῆ νικήτρια.
 † Ὁ Δημητριάδος ΓΕΡΜΑΝΟΣ»
 (Κ.Ο. τ. 222/15.7.1935 καί Κ.Γ.Ο. αὐτόθι σελ. 32).
 Ἐκ τῶν ἀνωτέρω σαφῶς προκύπτει ὅτι οἱ δύο οὗτοι ἀρχιερεῖς ἔχουσι ἀναπεπταμένην τή σημαίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας των καί ἔχουν πίστιν καί φρόνημα ἀγωνιστικόν.

Η ΠΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΥΛΕΙΑΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ
 Τήν 8.7.1935 (Ν.Η.), οἱ ἐπίσκοποι Μεγαρίδος Χριστόφορος καί Διαυλείας Πολύ­καρπος, μιμούμενοι τόν Ζακύνθου, μέ καθυστέρησιν βεβαίως, ἤσκησαν ἔφεσιν κατά τῆς ἀποφάσεως τοῦ Α΄βαθμίου δι' ἀρχιερεῖς δικαστηρίου ἀλλ' οὗτοι ἀντιμετωπίσθησαν ὑπό τοῦΒ΄βαθμίου κατά αἰσχρόν-ἱερόσυλον τρόπον, ἀφοῦ τό Β΄βάθμιον τοῦτο συνεδριάσαν τήν 15.7.1935 (Ν.Η.), ἦρεν μέν τήν καθαιρετικήν ἀπόφασιν τοῦ Α΄βαθμίου, δέν «ἀπεκατέστησεν» ὅμως αὐτούς εἰς τόν ἐπισκοπικόν βαθμόν, ἀλλά τούς ὑπήγαγεν εἰς τόν βαθμόν τοῦ Πρεσβυτέρου!
Ἡ γελοιοποίησις τῶν καινοτόμων ἐκ τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς, ἀλλά καί ἡ μέχρις αἰσχρότητος ἱεροσυλία των, ἀπεκαλύφθη ὅταν μετά ἔτη ἐδέχθη τούς ἰδίους προσφεύ­γοντας εἰς τόν νεοημερολογιτισμόν, ὡς Ἀρχιερεῖς.
 Πάντως οἱ δύο οὗτοι ἀρχιερεῖς μέ τό νά ἀναγνωρίσουν τήν πρᾶξιν τοῦ Α΄βαθμίου δι' Ἀρχιερεῖς Συνοδικοῦ Δικαστηρίου καί νά προσφύγουν εἰς τό Β΄βάθμιον τοιοῦτον ἐτέθησαν ἐκτός τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ὡς πεπτωκότες.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
 (*) Ἰδού ὁ τροποποιηθείς σχετικός νόμος:
 1) Α.Ν. τῆς 12.6.1935 (Φ.Κ. 255/1935).
 «Περί τροποποιήσεως τοῦ Καταστατικοῦ Νόμου 5187».
 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
 Προτάσει τοῦ ὑπουργικοῦ Συμβουλίου ἀποφασίσαμεν καί διατάσσομεν:
 Ἄρθρον 1. - Ἡ παράγραφος 5 τοῦ Κωδικ. Καταστατικοῦ Νόμου 5187 τροποποιεῖται ὡς ἀκολούθως: Ὁ καλούμενος Συνοδικός ἤ καί ὁ διατελῶν τοιοῦτος δύναται νά παραι­τηθῆ τῶν συνοδικῶν αὐτοῦ καθηκόντων. Μετά δέ τήν ἀποδοχήν ὑπό τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς παραιτήσεως, καλεῖται ὑπό τοῦ Προέδρου ὡς Συνοδικός, ὁ ἑπόμενος κατά τά πρεσβεῖα τῆς ἀρχιερωσύνης τῶν ἤδη κεκλημένων ἐκ τῆς οἰκείας σειρᾶς. Οὗτος παραμένει καί κατά τό ἑπόμενον ἔτος ἐάν ἐκλήθη ὡς συνοδικός ἐντός τοῦ δευτέρου ἑξαμήνου τῆς συνοδικῆς περιόδου. Κατά τό αὐτόν τρόπον ἀντικαθίσταται καί ὁ ἄνευ ἀδείας τῆς Ἱ. Συνόδου ἐπί μῆνα μή μετασχών τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου ἀδικαιολογήτως. Ἡ διάταξις λογίζεται ἰσχύουσα ἀπό τῆς ἐνάρξεως τῆς ὑφεστώσης συνοδικῆς περιόδου.
Ἄρθρον 2. - Τό ἄρθρον 2 τοῦ κατ' ἐφαρμογήν τοῦ ἄρθρου 5 τοῦ Νόμου 5415 Ν.Δ. τῆς 6ης ἀπριλίου 1933, καταργεῖται ἐπανερχομένου εἰς ἰσχύν τοῦ ἄρθρου 6 τοῦ Κωδικ. Νόμου 5187.
 Ἄρθρον 3. - Τό ἄρθρον 19 τοῦ περί ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων 5383 νόμου ἀντικαθίσταται οὕτως: «Τά συνοδικά δικαστήρια τό τε πρωτοβάθμιον καί τό δευ­τε­ροβάθμιον θεωροῦνται νομίμως συγκεκροτημένα, ὅταν μετέχωσιν αὐτῶν τά 3/4 του­λάχιστον τῶν κατά τά ἄρθρα 21 καί 24 ἀπαιτουμένων μελῶν.
Τά ἄρθρα 129 ἐδ. 1 καί 135 τοῦ αὐτοῦ νόμου περί ἀναστολῆς τῆς ἐκτελέσεως τῆς ἀπο­φάσεως καταργοῦνται».
 Ἡ ἰσχύς τοῦ παρόντος ἄρχεται ἀπό τῆς δημοσιεύσεως αὐτοῦ εἰς τήν ἐφημερίδα τῆς Κυβερ­νήσεως.
 Εἰς τόν ἐπί τῶν θρησκευμάτων καί Παιδείας ὑπουργόν ἀνατίθεμεν τήν δημοσίευσιν καί ἐκτέλεσιν τοῦ παρόντος, ὑποβληθησομένου ὑπό τήν κύρωσιν τῆς ἐθνοσυνελεύσεως».
 (Θεοκλήτου Στράγκα: «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία ἐκ πηγῶν ἀψευδῶν» τόμος Γ΄ σελ. 2043-2044 Ἀθῆναι 1971).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου