ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Πρὸς τοὺς ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξους.

Κρατώμεν τῆς ὁμολογίας, ἥν παρελάβομεν ἄδολον, παρά τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου.Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλειπή τὴν κεκηρυγμένην Ὁρθόδοξον πίστην.
Ἀλλ’ αὔτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχόμενη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, καὶ ὁ τολμών ἤ πράξαι ἤ συμβουλεύσαι ἤ διανοηθήναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστού, ἤδη ἐκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα, διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεύμα τὸ Ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλήσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις…Ἄπαντες οὐν οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἰρέσει ἤ σχίσματιἐκουσίως ἐνεδύθησαν κατάρα ὡς ἰμάτιον (Ψαλμ-ΡΗ’18), κἄν τε Πάπαι, κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ Οὐρανοῦ.

Ἄνθιμος ἐλέω Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως Νέας Ρώμης ἤ Οἰκουμ. Πατρ.
Ἰερόθεος ἐλέω Θεοῦ Πάπας καὶ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ πᾶσης Αἰγύπτου.
Μεθόδιος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας.
Κύριλλος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἰεροσολύμων.
Καὶ αἱ περὶ αὐτοὺς Ἱεραὶ Συνόδοι.
Ἐν Κωνσταντινούπολει τὸ σωτήριον ἔτος 1848.

Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν,

«....πολλοὶ ἐροῦσίν μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι Οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν (Κατά Ματθ. 21-24) 2)

Δεν είστε θύμα, είστε θύτης. κ. Πρωθυπουργέ, !!!!

Δεν είστε θύμα, είστε θύτης. κ. Πρωθυπουργέ, !!!!
ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΕΤΕ, Κ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΈ;

μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί

Ο Απόστολος Παύλος λέει «…μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται 10 ούτε πλεονέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι. 11 και ταύτά τινες ήτε· αλλά απελούσασθε, αλλά ηγιάσθητε, αλλά εδικαιώθητε εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού και εν τω Πνεύματι του Θεού ημών.» (Α’ Κορ.6:9-11).

ΑΓΑΠΗ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΑΓΑΠΗ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ..ΚΑΤΑ ΤΟΝ Γ.ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΗΤΑΝ [ Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΣΥΧΡΟΝΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΤΡΑΧΥΤΙΤΑ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ].Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΙ ΔΙΚΑΖΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΗΡΟ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΕ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ -ΣΤΑΥΡΟΥ - ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΣ.

έλειπαν 13 ολόκληρες ημέρες,

Όσο κι αν ψάξετε, σε οποιοδήποτε αρχείο των ελληνικών ληξιαρχείων, δεν πρόκειται να βρείτε ούτε έναν Έλληνα ή Ελληνίδα που να έχει καταχωρηθεί με ημερομηνία γέννησης από 16 έως 28 Φεβρουαρίου 1923! Αυτό αποκαλύπτει ο κ. Διονύσης Σιμόπουλος, Διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου. Όχι, φυσικά, γιατί δεν.... είχαμε ούτε μία γέννα σε μία ολόκληρη περίοδο 13 ημερών, αλλά γιατί απλούστατα το 1923 είχε μόνο 352 ημέρες"! Όπως εξηγεί ο κ. Σιμόπουλος, από τον Φεβρουάριο του 1923, έλειπαν 13 ολόκληρες ημέρες, δηλαδή το διάστημα μεταξύ 16 και 28 Φεβρουαρίου, ο ήλιος αποκοιμήθηκε, καί ξύπνησε μετά από 13 μέρας..

ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω»

Ο Απόστολος Παύλος μας λέγει: «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω». Τολμηρό αυτό που μας λέγει ο απόστολος Παύλος! «ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ»!! Φαντάζεστε αυτούς που αρέσκονται εις τα θαύματα να έβλεπαν άγγελο να τους λέγει «ακολουθήστε το νέο ημερολόγιο των Παπών της Δύσεως»!!! Εως και αυτόν τον ίδιο τον Παύλο θα αναθεμάτιζαν!!!

Εσύ σε ποια Εκκλησία ανήκεις;

‎"Κρείττων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ· καὶ διὰ τοῦτο τὸν πραῢν μαχητὴν ὁπλίζει τὸ Πνεῦμα, ὡς καλῶς πολεμεῖν δυνάμενον" Γρηγόριος ο Θεολόγος «Εσύ σε ποια Εκκλησία ανήκεις; Σε αυτήν του Βυζαντίου, της Ρώμης, της Αντιόχειας, της Αλεξάνδρειας ή της Ιερουσαλήμ;;;;; Τότε ο δίκαιος απάντησε σοφά: «Ο Κύριός μας Χριστός χαρακτήρισε Καθολική Εκκλησία εκείνη την Εκκλησία, η οποία διατηρεί την αληθινή και ομολογιακή παρακαταθήκη της πίστης.!!!!!! αγίου Μαξίμου Ομολογητού:

δύο μορφές ταπεινώσεως

«Υπάρχουν δε δύο μορφές ταπεινώσεως, όπως ακριβώς και δύο μορφές υπερηφάνειας. Η πρώτη υπερηφάνεια είναι όταν εξουθενώνει κανείς τον αδελφό του, όταν τον εξευτελίζει σαν να μη είναι τίποτα και θεωρεί τον εαυτό του ανώτερό του. Αν αυτός που θα πέσει σε αυτήν την υπερηφάνεια δεν φροντίσει γρήγορα με τη κατάλληλη προσοχή και επιμέλεια να διορθωθεί σιγά -σιγά φτάνει στην δεύτερη υπερηφάνεια και καταντά να υπερηφανεύεται απέναντι στον ίδιο τον Θεό και να πιστεύει πως οτιδήποτε κατορθώνει οφείλεται στις δυνάμεις του και όχι στον Θεό. Πραγματικά αδελφοί μου, κάποτε είδα έναν που είχε καταντήσει στην ελεεινή αυτή κατάσταση. Στην αρχή αν του έλεγε κανένας αδελφός κάτι τον έφτυνε και έλεγε: ‘’Ποιος είναι αυτός; Δεν αξίζει κανένας παρά μόνο ο Ζωσιμάς και οι μαθητές του’’. Μετά άρχισε να εξευτελίζει και αυτούς και να λέει: ‘’Δεν αξίζει κανένας παρά μόνο ο Μακάριος’’. Και μετά από λίγο άρχισε πάλι να λέει: ‘’Τι είναι ο Μακάριος; Τιποτένιος, μόνο ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος αξίζουν’’. Μετά από λίγο άρχισε και αυτούς να τους εξευτελίζει λέγοντας: ‘’Τι είναι ο Βασίλειος και τι είναι ο Γρηγόριος; Τιποτένιοι. Μόνο ο Πέτρος και ο Παύλος αξίζουν’’. Του λέω: ‘’Πραγματικά αδελφέ μου και αυτούς θα τους απορρίψεις’’. Πιστέψετε με, μετά από λίγο καιρό άρχισε να λέει: ‘’Τι είναι ο Πέτρος και ο Παύλος; Τιποτένιοι. Μόνο η Αγία Τριάδα αξίζει’’. Μετά υπερηφανεύτηκε και εναντίον του ίδιου του Θεού και έτσι έχασε τα λογικά του. Για αυτό πρέπει να αγωνιζόμαστε αδελφοί μου, εναντίον της πρώτης υπερηφάνειας για να μην καταλήξουμε μετά από λίγο στην τέλεια υπερηφάνεια».

(Αββά Δωρόθεου, Έργα Ασκητικά, Διδασκαλία περί ταπεινοφροσύνης, σελ. 129).

ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΩΣ ΘΗΡΙΟ !!!!

Ἰδού τί γράφει εἰς τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» σελίς 4, ὁ κλεινός Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος:

«Τέσσαρα μεγάλα θηρία ἐγέννησεν ὁ ΙΣΤ’ αἰών: Τήν αἴρεσιν τοῦ Λουθήρου, τήν αἴρεσιν τοῦ Καλβίνου, τήν αἴρεσιν τῶν Γιεζουβιτῶν, (Ἰησουιτῶν. Τάγμα θανάτου τοῦ Πάπα. Σκοπός του ἡ διάδοσις τοῦ Παπισμοῦ καί ἡ ὑποταγή ὅλων ὑπό τόν Πάπα) καί τήν αἴρεσιν τοῦ Νέου Καλενδαρίου· (Σ.σ. ἡμερολογίου). … κατά δέ τῆς αἱρέσεως τοῦ Νέου Καλενδαρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κων/πόλει μεγάλη Οἰκουμενική Σύνοδος τῶ 1593».Ο ΙΕΡΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΔΗΜΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ Δοσίθεος: ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΩΣ ΘΗΡΙΟ !!!!.


Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΣΥΧΝΑ ΣΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥ ΔΟΣΙΘΕΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΙΕΡΟ..

.

Ο ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΣΠΑΝΙΟΤΑΤΗ ΜΟΡΦΩΣΗ. Η ΔΩΔΕΚΑΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ.

ὀφθαλμὸν μὲν ἐκκόψωμεν

Βαδίζοντες δὲ τὴν ἀπλανῆ καὶ ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμὸν μὲν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα· μὴ τὸν αἰσθητόν, ἀλλὰ τὸν νοητόν· οἷον ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ' αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα, εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός.

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης, ἀκολουθώντας τὸ Μ. Ἀθανάσιο, ἀπαγορεύει τὴν «κοινωνία» ὄχι μόνο μὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ μὲ ἐκείνους ποὺ ἐπικοινωνοῦν μὲ αἱρετικούς. Λέγει:
«τοῦ τε Ἁγίου Ἀθανασίου προστάσσοντος μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν ἡμᾶς πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ μὴν μηδὲ πρὸς τοὺς κοινωνοῦντας μετὰ τῶν ἀσεβῶν»
(Ἐπιστολαί, 466, l.17-18).

Καὶ ὁ Πατριάρχης Κων/πόλεως, ἅγιος Γερμανὸς ὁ νέος, συμβουλεύει τὴν ἀποχὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ ἐκείνους τοὺς «ὀρθόδοξους» ποὺ κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς Λατίνους. Συμβούλευε ἀκόμα τους λαϊκούς, νὰ φεύγουν ὁλοταχῶς ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, ποὺ ἔδειξαν ὑποταγὴ στοὺς Λατίνους, καὶ μήτε σὲ Ἐκκλησία ποὺ ἐκεῖνοι λειτουργοῦν νὰ πηγαίνουν, μήτε νὰ παίρνουν εὐλογία ἀπὸ τὰ χέρια τους. Καλύτερα νὰ προσεύχεστε μόνοι στὰ σπίτια σας, παρὰ νὰ συγκεντρώνεστε στὴν ἐκκλησία μαζὶ μὲ τοὺς Λατινόφρονες κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.http://www.facebook.com/photo.php?fbid=328244863964089&set=o.425047610867614&type=1&theater.

διῶκτες τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ;

Τί συμβαίνει στούς διῶκτες τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; ῾Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς .
Ρωτήστε τον διώκτη της Εκκλησίας Σαύλο (Σαούλ), τί του συνέβη. «Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίξειν» (Πράξεις 26, 14), του είπε ο Κύριος και ο Σαύλος βαπτίστηκε και έγινε ο Παύλος, ο Απόστολος.
Τί συνέβη στον Ηρώδη, τον πρώτο διώκτη των χριστιανών; Τί συνέβη στον Ιουλιανό τον Παραβάτη.; Πέθαναν και οι δύο με φρικτό θάνατο, ενώ οι θεοστυγείς δολοπλοκίες τους εναντίον του Χριστού διαλύθηκαν σαν καπνός.
Αλλά έτσι συνέβαινε πάντα στην ιστορία: κάποιοι διώκτες μεταστρέφονταν στον χριστιανισμό, ενώ άλλοι πέθαιναν με φρικτούς θανάτους. Πάντοτε οι προσπάθειες του ενός ή του άλλου χριστιανομάχου εκμηδενίζονται, διαλύονται σαν καπνός.
Όταν ο αυτοκράτορας Αδριανός επιτέθηκε στην Ιερουσαλήμ, ήθελε να εκδικηθεί τους Ιουδαίους και τους χριστιανούς, διότι δεν ξεχώριζε τους χριστιανούς από τους Ιουδαίους. Διασκόρπισε τους Ιουδαίους σε όλο τον κόσμο κι έκτισε έναν ειδωλολατρικό ναό στο σημείο όπου βρισκόταν ο Ναός του Σολομώντος. Επίσης μετονόμασε την Ιερουσαλήμ «Αϊλία», με βάση το όνομα του «Αΐλιος» και απαγόρευσε σε οποιονδήποτε να ονομάζει την πόλη αυτή Ιερουσαλήμ. Έκτισε ναό προς τιμήν του φαύλου Ερμή στον Γολγοθά, άλλον ναό για τον Δία πάνω από τον τάφο του Κυρίου κι έναν ναό προς τιμήν του Άδωνη, στη Βηθλεέμ.
Πράγματι πόσο τραγικό θα ήταν, για τους χριστιανούς εκείνης της εποχής, να βλέπουν τα ιερά τους προσκυνήματα να χλευάζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο! Αλλά όμως στο τέλος τί συνέβη; Ο αυτοκράτορας Αδριανός βρήκε φρικτό θάνατο και όσο για τους ειδωλικούς ναούς του, αυτοί κατακρημνίστηκαν την εποχή των θεοστέπτων αγίων βασιλέων Κωνσταντίνου και Ελένης, της αυτοκράτειρας μητέρας του. Στη θέση τους ανεγέρθηκαν περικαλλείς χριστιανικοί ναοί, που μέχρι σήμερα στέκουν ακλόνητοι!
«Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν». Ω, πόσο μάταιη και χαμένη είναι κάθε μάχη εναντίον του Χριστού!
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς,

«Ἔστι κακή ὁμόνοια, καί καλή διαφωνία

Ὁ μεγάλος θεολόγος τοῦ ΙΕ αἰῶνος, ‘Ιωσήφ ὁ Βρυέννιος λέγει: «Ἔστι κακή ὁμόνοια, καί καλή διαφωνία. Ἔστι σχισθῆναι καλῶς καί ὁμονοῆσαι κακῶς. Οἷς γάρ ἡ φιλία ἀπωλείας πρόξενος, τούτοις τό μῖσος ἀρετῆς ὑπόθεσις γίνεται. Καί κρείσσων ἐμπαθοῦς ὁμονοίας, ἡ ὑπέρ ἀπαθείας διάστασις. Καλόν τό εἰρηνεύειν πρός πάντας, ἀλλ’ ὁμονοοῦντας πρός τήν εὐσέβειαν. Ἡ γάρ εἰρήνη μετά μέν τοῦ ἰδίου καί πρέποντος, κάλλιστον ἐστι κτῆμα καί λυσιτελέστατον, μετά δέ κακίας, ἤ δουλείας ἐπονειδίστου, πάντων αἴσχιστον καί τε καί βλαβερώτατον. Ἐπεί οὐδείς δύναται κτήσασθαι τήν ἀγάπην τῶν πονηρῶν καί κακῶν, χωρίς κακίας καί πονηρίας. Μεγάλη δέ ἀρετή τοῦ δικαίου, ὅταν ἔχη τούς τοῦ Θεοῦ ἐχθρούς, ἐχθρούς, καί τούς αὐτοῦ φίλους, φίλους, ὥσπερ μεγάλη κακία ἁμαρτωλοῦ, ὅταν τούς τοῦ Θεοῦ φίλους ἔχη ἐχθρούς, καί τούς ἐχθρούς αὐτοῦ φίλους (Ἰωσήφ Βρυεννίου, Τά Εὑρεθέντα, Τόμος Β, σελ. 22)

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΕΠΙ ΒΕΚΚΟΥ Μία από τις ελάχιστες φωτογραφίες δύο αφορισμένων και άλιωτων Ορθοδόξων ιερέων που συλλειτούργησαν με τους Καθολικούς στην Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους, επί Πατριάρχου Κων/λεως Βέκκου. Η φωτογραφία είναι παρμένη σε σπήλαιο του Αγίου Όρους γύρω στα 1932, και δημοσιεύτηκε κατ’ αρχάς στο περιοδικό "Κήρυξ Ορθοδόξων", αριθ. φυλ. 132. *** Οι απεσταλμένοι του Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά την επίσκεψή τους στο Άγιο Όρος με σκοπό να εντάξουν τις Ιερές Μονές στο σχέδιό τους και να συλλειτουργήσουν με τους Παπικούς, προσπάθησαν με διπλωματία να τους φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τα περισσότερα Μοναστήρια με αποτέλεσμα να προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες, που ούτε οι βάρβαροι αχρίστιανοι πειρατές δεν είχαν κάνει... Και αφού έκαψαν τους ανθενωτικούς μοναχούς στον Πύργο της Μονής Ζωγράφου προχώρησαν και στην Μονή του Βατοπεδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, δια τούτο τον μεν Ηγούμενον αφού τον έδεσαν με αλυσίδες τον καταπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν εις τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον. Τα ίδια περίπου συνέβησαν και εις την Ιεράν Μονήν των Ιβήρων, όπου άλλους μεν καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά του Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους. Εις την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού… Κι έτσι, ο μεν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης που συλλειτούργησε έλιωσε όπως το κερί στην φωτιά από σύντομη αρρώστια και πέθανε, οι δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι (και κατ’ άλλους 11), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφορισμένοι, και των οποίων τα κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνος υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων που τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τα σώματά τους. ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ «Εις αδελφός ήκουε δια τους αφορισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του Άθωνος, και οι οποίοι εδέχθησαν και συνελλειτούργησαν με τον Ιωάννην Βέκκον, τον τότε Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Είχε αμφιβολίαν όμως αν είναι πράγματι αληθινά όλα αυτά, και πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε αν ευρίσκεται κανείς να τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ως αυτόπτης μάρτυς δια να πεισθεί από την αμφιβολίαν οπού είχε… Και από τους πολλούς οπού ερώτησε του είπαν ότι ο Πνευματικός τους έχει ιδεί, και ήρθε και με ερώτησε εάν γνωρίζω και εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, και τον επληροφόρησα ότι τους είδα και είναι βεβαιότατα, επειδή εγώ ήρθα εις το Άγιον Όρος, εις τα 1885, ετών είκοσι… Μετά δύο έτη, επειδή έτυχε να πάρουμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, πηγαίναμε διά θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας να το περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών και ήτο τον Σεπτέμβριον μήνα, δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού. Επήγαμε εσπέρας και εμείναμε εις τον αρσανάν της Μεγ. Λαύρας, όπως το πρωί εξακολουθήσωμε το ταξίδιόν μας, καθώς και έγινε. Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από την Λαύραν, ακούω και μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός, «παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφορισμένοι, οι οποίοι εδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, και συλλειτούργησαν με τον Ιωάννην Βέκκον και τους μετ' αυτού, τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί και άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος και ίσως να γίνει κάποτε λόγος και να λέγουν μερικοί ότι ψέματα είναι όλα αυτά, και ότι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε αφορισμένοι, αλλά τα λέγουν δια φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι’ αυτό να πάμε, να τους ίδης ιδίοις όμμασι, να μη πιστεύεις ότι και αν σου λέγουν μετά, διότι και η Αγία Γραφή λέει, ο οφθαλμός είναι πιστότερος της ακοής»… Και λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, φθάσαμε εις ένα απότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τον ιδεί ο άνθρωπος τρομάζει, και μου λέγει, «εδώ είναι». Εγώ δε περιεργαζόμουν να τους ιδώ και του λέγω «με κοροϊδεύεις;» Λοιπόν γέλασε και μου λέγει, «τί νομίζεις, μήπως είναι κανένας Σταυρός ή τίποτα Εικόνες για να τους βλέπουν οι άνθρωποι και να κάμνουν τον Σταυρόν τους; ενώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θα ίδης και τότε θα πιστέψεις...». Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την απότομον εκείνην χαράδραν και μετά κόπου πολλού, βγήκαμε έξω, και με τα είκοσι νύχια που λέει ο λόγος, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα και έπειτα είδα ένα σπήλαιον και εισήλθαμε, και βλέπω εκεί μέσα ένα ελεεινόν θέαμα: Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τον βράχον, όρθιοι, με τα ρούχα, ράσα και ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, τα μαλλιά και το γένειον και των τριών μακρύ και κατάλευκον, τα πρόσωπα των όπως είναι το χρώμα της φούμας (μαύρο), ομοίως και αι χείρες προς τα κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον εστραμμένοι προς τα μέσα, οι όνυχες των χειρών έως 2-4 πόντους μεγάλοι, των δε ποδών δεν εφαίνοντο, επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια… Μάλιστα θέλησα να τους ψηλαφήσω να ιδώ αν πραγματικά το σώμα ήτο μαλακό, ή μόνον ξηρό δέρμα και οστά, αλλά δεν με άφησε ο Γέρων και μου λέγει, «μη βάλεις εσύ χέρι επί την οργήν του Θεού…». Εις όλα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν, μόνον χέρι δεν έβαλα. Και τότε διόλου δεν εδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράσσεται η ψυχή μου, και δεν ημπορώ ούτε να κοιμηθώ ημερόνυκτα ολόκληρα, ούτε να φάγω δύο και τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έβαλα τίποτε εις τον νουν μου». Γράφω το παρόν, ίδια χειρί εις τας 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός, από το Ιβηριτικό Κελί «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλάκι». (Αγιορειτικόν Εγκόλπιον - Ημερολόγιον του έτους 2004) ΟΙΚΤΡΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ Γι αυτά τα τυμπανιαία και άλιωτα σώματα έχει διασωθεί το παρακάτω τραγικό περιστατικό: Κάποτε, μερικοί ημιονηγοί (μουλαράδες) ευρισκόμενοι σε ευθυμία και μεθυσμένοι, έβαλαν μεταξύ τους στοίχημα για το ποιος απ όλους τους, ήταν πραγματικά γενναίος… Το στοίχημα ήταν, ότι όποιος έχει το θάρρος και καταφέρει να πάρει ένα από τα πτώματα αυτά και το φέρει στο μέρος που πίνανε κρασί και διασκέδαζαν, θα κέρδιζε και ένα ανάλογο ποσόν ! Και πράγματι, βρέθηκε ένας τολμηρός και με το πιστόλι στο χέρι μετέφερε το απαίσιο και ταλαιπωρημένο εκείνο λείψανο κερδίζοντας το στοίχημα… Η παράδοση αναφέρει ακόμη, ότι ένας προσκυνητής ευαίσθητος προφανώς, πλησιάζοντας και βλέποντας τα κατάμαυρα εκείνα και φουσκωμένα πτώματα, με τα ανακατεμένα μαλλιά, τα γαμψά νύχια, και με τα στόματα ανοικτά όπου μπαινόβγαιναν ποντικοί, τόσο φοβήθηκε που έπαθε σοκ και ανακοπή της καρδιάς και πέθανε. Το παραπάνω περιστατικό υπήρξε και η αιτία να απομακρύνουν τους αφορισμένους από τον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου και να τους πάνε σε μια σπηλιά κάτω, στην παραλία της Ρουμανικής Σκήτης, κτίζοντας με λιθάρια την πόρτα και κάνοντας αγνώριστο το μέρος όπου και παραμένουν ακόμη. Αυτά δυστυχώς υπήρξαν τα τραγικά αποτελέσματα συλλειτουργίας και συμπροσευχών Ορθοδόξων και Καθολικών στο Άγιο Όρος. Πηγή: http://patriaorthodojia.blogspot.com/2012/03/1932-132-11-19-1885-1200-22-2-4-2-1964.html

.....

ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΕΠΙ ΒΕΚΚΟΥ  


  Μία από τις ελάχιστες φωτογραφίες δύο αφορισμένων και άλιωτων Ορθοδόξων ιερέων που συλλειτούργησαν με τους Καθολικούς στην Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους, επί Πατριάρχου Κων/λεως Βέκκου.
Η φωτογραφία είναι παρμένη σε σπήλαιο του Αγίου Όρους γύρω στα 1932, και δημοσιεύτηκε κατ’ αρχάς στο περιοδικό "Κήρυξ Ορθοδόξων", αριθ. φυλ. 132.


***

Οι απεσταλμένοι του Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά την επίσκεψή τους στο Άγιο Όρος με σκοπό να εντάξουν τις Ιερές Μονές στο σχέδιό τους και να συλλειτουργήσουν με τους Παπικούς, προσπάθησαν με διπλωματία να τους φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τα περισσότερα Μοναστήρια με αποτέλεσμα να προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες, που ούτε οι βάρβαροι αχρίστιανοι πειρατές δεν είχαν κάνει... Και αφού έκαψαν τους ανθενωτικούς μοναχούς στον Πύργο της Μονής Ζωγράφου προχώρησαν και στην Μονή του Βατοπεδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, δια τούτο τον μεν Ηγούμενον αφού τον έδεσαν με αλυσίδες τον καταπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν εις τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον. Τα ίδια περίπου συνέβησαν και εις την Ιεράν Μονήν των Ιβήρων, όπου άλλους μεν καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά του Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους.

Εις την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού… Κι έτσι, ο μεν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης που συλλειτούργησε έλιωσε όπως το κερί στην φωτιά από σύντομη αρρώστια και πέθανε, οι δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι (και κατ’ άλλους 11), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφορισμένοι, και των οποίων τα κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνος υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων που τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τα σώματά τους.


ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

«Εις αδελφός ήκουε δια τους αφορισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του Άθωνος, και οι οποίοι εδέχθησαν και συνελλειτούργησαν με τον Ιωάννην Βέκκον, τον τότε Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Είχε αμφιβολίαν όμως αν είναι πράγματι αληθινά όλα αυτά, και πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε αν ευρίσκεται κανείς να τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ως αυτόπτης μάρτυς δια να πεισθεί από την αμφιβολίαν οπού είχε… Και από τους πολλούς οπού ερώτησε του είπαν ότι ο Πνευματικός τους έχει ιδεί, και ήρθε και με ερώτησε εάν γνωρίζω και εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, και τον επληροφόρησα ότι τους είδα και είναι βεβαιότατα, επειδή εγώ ήρθα εις το Άγιον Όρος, εις τα 1885, ετών είκοσι…
Μετά δύο έτη, επειδή έτυχε να πάρουμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, πηγαίναμε διά θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας να το περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών και ήτο τον Σεπτέμβριον μήνα, δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού. Επήγαμε εσπέρας και εμείναμε εις τον αρσανάν της Μεγ. Λαύρας, όπως το πρωί εξακολουθήσωμε το ταξίδιόν μας, καθώς και έγινε. Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από την Λαύραν, ακούω και μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός, «παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οιαφορισμένοι, οι οποίοι εδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, και συλλειτούργησαν με τον Ιωάννην Βέκκον και τους μετ' αυτού, τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί και άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος και ίσως να γίνει κάποτε λόγος και να λέγουν μερικοί ότι ψέματα είναι όλα αυτά, και ότι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε αφορισμένοι, αλλά τα λέγουν δια φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι’   αυτό να πάμε, να τους ίδης ιδίοις όμμασι, να μη πιστεύεις ότι και αν σου λέγουν μετά, διότι και η Αγία Γραφή λέει, ο οφθαλμός είναι πιστότερος της ακοής»… Και λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, φθάσαμε εις ένα απότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τον ιδεί ο άνθρωπος τρομάζει, και μου λέγει, «εδώ είναι». Εγώ δε περιεργαζόμουν να τους ιδώ και του λέγω «με κοροϊδεύεις;» Λοιπόν γέλασε και μου λέγει, «τί νομίζεις, μήπως είναι κανένας Σταυρός ή τίποτα Εικόνες για να τους βλέπουν οι άνθρωποι και να κάμνουν τον Σταυρόν τους; ενώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θα ίδης και τότε θα πιστέψεις...».

Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την απότομον εκείνην χαράδραν και μετά κόπου πολλού, βγήκαμε έξω, και με τα είκοσι νύχια που λέει ο λόγος, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα και έπειτα είδα ένα σπήλαιον και εισήλθαμε, και βλέπω εκεί μέσα ένα ελεεινόν θέαμα: Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τον βράχον, όρθιοι, με τα ρούχα, ράσα και ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, τα μαλλιά και το γένειον και των τριών μακρύ και κατάλευκον, τα πρόσωπα των όπως είναι το χρώμα της φούμας (μαύρο), ομοίως και αι χείρες προς τα κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον εστραμμένοι προς τα μέσα, οι όνυχες των χειρών έως 2-4 πόντους μεγάλοι, των δε ποδών δεν εφαίνοντο, επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια… Μάλιστα θέλησα να τους ψηλαφήσω να ιδώ αν πραγματικά το σώμα ήτο μαλακό, ή μόνον ξηρό δέρμα και οστά, αλλά δεν με άφησε ο Γέρων και μου λέγει, «μη βάλεις εσύ χέρι επί την οργήν του Θεού…». Εις όλα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν, μόνον χέρι δεν έβαλα. Και τότε διόλου δεν εδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράσσεται η ψυχή μου, και δεν ημπορώ ούτε να κοιμηθώ ημερόνυκτα ολόκληρα, ούτε να φάγω δύο και τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έβαλα τίποτε εις τον νουν μου».

Γράφω το παρόν, ίδια χειρί εις τας 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός, από το Ιβηριτικό Κελί «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλάκι».
(Αγιορειτικόν Εγκόλπιον - Ημερολόγιον του έτους 2004)

ΟΙΚΤΡΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Γι αυτά τα τυμπανιαία και άλιωτα σώματα έχει διασωθεί το παρακάτω τραγικό περιστατικό: Κάποτε, μερικοί ημιονηγοί (μουλαράδες) ευρισκόμενοι σε ευθυμία και μεθυσμένοι, έβαλαν μεταξύ τους στοίχημα για το ποιος απ όλους τους, ήταν πραγματικά γενναίος… Το στοίχημα ήταν, ότι όποιος έχει το θάρρος και καταφέρει να πάρει ένα από τα πτώματα αυτά και το φέρει στο μέρος που πίνανε κρασί και διασκέδαζαν, θα κέρδιζε και ένα ανάλογο ποσόν ! Και πράγματι, βρέθηκε ένας τολμηρός και με το πιστόλι στο χέρι μετέφερε το απαίσιο και ταλαιπωρημένο εκείνο λείψανο κερδίζοντας το στοίχημα… Η παράδοση αναφέρει ακόμη, ότι ένας προσκυνητής ευαίσθητος προφανώς, πλησιάζοντας και βλέποντας τα κατάμαυρα εκείνα και φουσκωμένα πτώματα, με τα ανακατεμένα μαλλιά, τα γαμψά νύχια, και με τα στόματα ανοικτά όπου μπαινόβγαιναν ποντικοί, τόσο φοβήθηκε που έπαθε σοκ και ανακοπή της καρδιάς και πέθανε. Το παραπάνω περιστατικό υπήρξε και η αιτία να απομακρύνουν τους αφορισμένους από τον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου και να τους πάνε σε μια σπηλιά κάτω, στην παραλία της Ρουμανικής Σκήτης, κτίζοντας με λιθάρια την πόρτα και κάνοντας αγνώριστο το μέρος όπου και παραμένουν ακόμη. Αυτά δυστυχώς υπήρξαν τα τραγικά αποτελέσματα συλλειτουργίας και συμπροσευχών Ορθοδόξων και Καθολικών στο Άγιο Όρος.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου