Ούτε αυτό είναι συμπροσευχή; Ο Αιρετικός Κόπτης δίπλα στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας τι κάνει; Αυτό δεν το απαγορεύουν οι ι. κανόνες; You might also likeΟ Πατριάρχης Αλεξανδρείας στην ενθρόνιση του Κόπτη Πατριάρχη (VIDEO) ...!!! "Με αισθήματα ειλικρινούς φιλαδελφείας ευρισκόμεθα σήμερα πλησιόν Σας, κατά την τελετή της ενθρονίσεως Σας, να μετάσχουμε του χαροποιού γεγονότος της αναλήψεως των καθηκόντων Σας και να ευχηθούμε για την Πατριαρχία του Θεοδώρου του Β΄", ανέφερε στην προσφώνησή του ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος Β΄, κατά τη διάρκεια της ενθρόνιση του Πατριάρχη των Κοπτών. Σε άλλο σημείο ο Πατριάρχης Θεόδωρος τόνισε: "Σ' αυτή την ιστορική καμπή η συνεργασια των Εκκλησιαστικών Ηγετών καθίσταται πολυτιμη υπέρ της ευημερίας". Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Προκαθήμενος της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, προσέφερε στον νεό Πατριάρχη της Κοπτικής Εκκλησίας μια Μήτρα, αναφωνόντας "ΑΞΙΟΣ". http://www.newsnow.gr:

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΤΩΝ ΚΟΠΤΩΝ

Ούτε αυτό είναι συμπροσευχή; Ο Αιρετικός Κόπτης δίπλα στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας τι κάνει; Αυτό δεν το απαγορεύουν οι ι. κανόνες;

You might also like:

25/12/2012

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΘΜ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΤΩΝ ΚΟΠΤΩΝ

Η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος Β΄ δέχτηκε, κατά την κυριώνυμο ημέρα της Γεννήσεως του Θεανθρώπου, τις εόρτιες ευχές του Κόπτη Πατριάρχη κ.κ.Θεόδωρου Β΄, επ΄ ευκαιρία της πρώτης επισκέψεως του νέου Προκαθημένου των Κοπτών στην Πατριαρχική Επιτροπεία του Καΐρου.

Η συνάντησή τους έγινε σε πολύ θερμό κλίμα και παρουσία πλήθους εκπροσώπων των αιγυπτιακών μέσων μαζικής ενημερώσεως, δείγμα της εκτιμήσεως και του σεβασμού που απολαμβάνει στη Νειλοχώρα το Δευτερόθρονο Πατριαρχείο της Ορθοδοξίας.

Καλοσωρίζοντας τον Κόπτη Πατριάρχη, ο Μακαριώτατος του εξέφρασε τα ειλικρινή χαροποιά του αισθήματα για την επίσκεψη αυτή, ευχόμενος στον νέο Προκαθήμενο καλλίκαρπο πατριαρχία προς όφελος του ποιμνίου των Κοπτών Αιγυπτίων. Παράλληλα ο Μακαριώτατος αναφέρθηκε στις ιστορικές σχέσεις των δύο εκκλησιών και στο κοινό ενδιαφέρον τους για την προκοπή όλων των Αιγυπτίων πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκευτικής ομολογίας. Ανέπτυξε δε διεξοδικά την πολυσχιδή ιεραποστολική δράση του Πατριαρχείου απ΄ άκρου εις άκρον της αφρικανικής ηπείρου, μην παραλείποντας να προσκαλέσει τον Κόπτη Πατριάρχη στην έδρα του Θρόνου στην Αλεξάνδρεια.

Από την πλευρά του, ο Κόπτης Πατριάρχης εξέφρασε και εκείνος την ικανοποίησή του για την πρώτη αυτή συνάντηση με τον Αλεξανδρινό Προκαθήμενο και μάλιστα κατά την πανυγηρική ημέρα των Χριστουγέννων. Εξέφρασε δε την αισιοδοξία του για περαιτέρω σύσφιγξη των σχέσεων των δύο εκκλησιών, στον άξονα της φιλαλληλίας και της αμοιβαίας κατανοήσεως. Καταληκτικώς ευχήθηκε να επικρατήσει ομόνοια στην Αίγυπτο, την χώρα όπου βάδισε η Αγία Οικογένεια.   

Σχετικές Φωτογραφίες

1

2

3

4

http://www.patriarchateofalexandria.com

Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας στην ενθρόνιση του Κόπτη Πατριάρχη (VIDEO) ...!!!

  

"Με αισθήματα ειλικρινούς φιλαδελφείας ευρισκόμεθα σήμερα πλησιόν Σας, κατά την τελετή της ενθρονίσεως Σας, να μετάσχουμε του χαροποιού γεγονότος της αναλήψεως των καθηκόντων Σας και να ευχηθούμε για την Πατριαρχία του Θεοδώρου του Β΄", ανέφερε στην προσφώνησή του ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος Β΄, κατά τη διάρκεια της ενθρόνιση του Πατριάρχη των Κοπτών.

Σε άλλο σημείο ο Πατριάρχης Θεόδωρος τόνισε: "Σ' αυτή την ιστορική καμπή η συνεργασια των Εκκλησιαστικών Ηγετών καθίσταται πολυτιμη υπέρ της ευημερίας".

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Προκαθήμενος της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, προσέφερε στον νεό Πατριάρχη της Κοπτικής Εκκλησίας μια Μήτρα, αναφωνόντας "ΑΞΙΟΣ".
http://www.newsnow.gr.....

«....πολλοὶ ἐροῦσίν μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι Οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν (Κατά Ματθ. 21-24) 2)

Ο Απόστολος Παύλος λέει «…μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται 10 ούτε πλεονέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι. 11 και ταύτά τινες ήτε· αλλά απελούσασθε, αλλά ηγιάσθητε, αλλά εδικαιώθητε εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού και εν τω Πνεύματι του Θεού ημών.» (Α’ Κορ.6:9-11).

 

ΑΓΑΠΗ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ..ΚΑΤΑ ΤΟΝ Γ.ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΗΤΑΝ [ Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΣΥΧΡΟΝΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΤΡΑΧΥΤΙΤΑ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ].Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΙ ΔΙΚΑΖΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΗΡΟ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΕ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ -ΣΤΑΥΡΟΥ - ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΣ.

Ο Απόστολος Παύλος μας λέγει: «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω». Τολμηρό αυτό που μας λέγει ο απόστολος Παύλος! «ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ»!! Φαντάζεστε αυτούς που αρέσκονται εις τα θαύματα να έβλεπαν άγγελο να τους λέγει «ακολουθήστε το νέο ημερολόγιο των Παπών της Δύσεως»!!! Εως και αυτόν τον ίδιο τον Παύλο θα αναθεμάτιζαν!!!

Ὁ μεγάλος θεολόγος τοῦ ΙΕ αἰῶνος, ‘Ιωσήφ ὁ Βρυέννιος λέγει: «Ἔστι κακή ὁμόνοια, καί καλή διαφωνία. Ἔστι σχισθῆναι καλῶς καί ὁμονοῆσαι κακῶς. Οἷς γάρ ἡ φιλία ἀπωλείας πρόξενος, τούτοις τό μῖσος ἀρετῆς ὑπόθεσις γίνεται. Καί κρείσσων ἐμπαθοῦς ὁμονοίας, ἡ ὑπέρ ἀπαθείας διάστασις. Καλόν τό εἰρηνεύειν πρός πάντας, ἀλλ’ ὁμονοοῦντας πρός τήν εὐσέβειαν. Ἡ γάρ εἰρήνη μετά μέν τοῦ ἰδίου καί πρέποντος, κάλλιστον ἐστι κτῆμα καί λυσιτελέστατον, μετά δέ κακίας, ἤ δουλείας ἐπονειδίστου, πάντων αἴσχιστον καί τε καί βλαβερώτατον. Ἐπεί οὐδείς δύναται κτήσασθαι τήν ἀγάπην τῶν πονηρῶν καί κακῶν, χωρίς κακίας καί πονηρίας. Μεγάλη δέ ἀρετή τοῦ δικαίου, ὅταν ἔχη τούς τοῦ Θεοῦ ἐχθρούς, ἐχθρούς, καί τούς αὐτοῦ φίλους, φίλους, ὥσπερ μεγάλη κακία ἁμαρτωλοῦ, ὅταν τούς τοῦ Θεοῦ φίλους ἔχη ἐχθρούς, καί τούς ἐχθρούς αὐτοῦ φίλους (Ἰωσήφ Βρυεννίου, Τά Εὑρεθέντα, Τόμος Β, σελ. 22)

ΚΥΡΙΑΚΉ, 30 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2012

ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΘΕΟ; ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού Ζούμε δυστυχώς στην εποχή της απόλυτης πνευματικής σύγχυσης. Ο ασύλληπτος καταιγισμός της πληροφόρησης και η πανεύκολη πρόσβαση στη γνώση, δημιούργησε έναν πρωτοφανή συγκερασμό ιδεολογημάτων, που όμοιό του δε γνώρισε στο παρελθόν η ανθρωπότητα. Ο χειρότερος ιδεολογικός συγκερασμός έγινε στον τομέα της θρησκευτικότητας. Ο σημερινός άνθρωπος τραυματισμένος πνευματικά από τον αθεϊσμό των περασμένων αιώνων, στράφηκε απρόσμενα προς τη θρησκεία, η αυγή του 21ου αιώνα έφερε αναμφίβολα την «άνοιξη» στην παραγκωνισμένη και κατασυκοφαντημένη θρησκευτική πίστη. Αλλά δυστυχώς η θρησκευτικότητα του σύγχρονου ανθρώπου, παρ’ όλο έντονη, δεν είναι υγιής, διότι είναι συγκερασμός θρησκευτικών ιδεολογημάτων. Και το χειρότερο: είναι αναμειγμένη με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του ευρύτερου αποκρυφιστικού πλέγματος της διαβόητης «Νέας Εποχής». Μια από τις πιο επικίνδυνες πνευματικές καταστάσεις της εποχής μας είναι ο λεγόμενος οικουμενισμός. Πρόκειται για ισχυρή τάση πνευματικής ενοποίησης του κόσμου, η οποία λειτουργεί ως κύρια έκφανση της παγκοσμιοποίησης τα τελευταία χρόνια. Ο οικουμενισμός στηρίζεται στο ιδεολόγημα ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια στις επί μέρους πίστεις, αλλά ψήγματα αλήθειας και κατά συνέπεια η αλήθεια θα πρέπει να αναζητηθεί στη συνένωση όλων των πίστεων σε μία, ο συγκερασμός των επί μέρους ιδεολογιών θα αποτελέσουν την αλήθεια! Για την ιστορία αναφέρουμε πως τα σπέρματα του οικουμενισμού ανάγονται στη λεγόμενη σχετικοκρατία των άθεων φιλοσόφων του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, αυτοί οι οποίοι σύντριψαν κάθε παραδεδομένη αλήθεια του παρελθόντος και πάνω σε αυτά τα συντρίμμια έκτισαν το οικοδόμημα της αντιχριστιανικής πολεμικής. Φυσικά και η χριστιανική πίστη ανήκει, κατά τους θιασώτες του οικουμενισμού, στη «λειψή αλήθεια», διότι αρνούνται καταφανώς τη θεία προέλευσή της, υποβιβάζοντάς την στο επίπεδο των άλλων θρησκειών. Η εμμονή μας ως Ορθόδοξοι να πιστεύουμε και να διακηρύττουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι η μόνη αληθινή και σώζουσα πίστη, προκαλεί την μήνη και την αγανάκτηση των οικουμενιστών και γι’ αυτό έχουν βάλει ως πρωταρχικό τους στόχο να μας ενώσουν σώνει και καλά με τις άλλες χριστιανικές «εκκλησίες», ήτοι τον παπισμό και την πολυάριθμη πανσπερμία του ευρύτερου προτεσταντικού χώρου. Διετύπωσαν μάλιστα και την άκρως βλάσφημη θεωρία «των κλάδων», δηλαδή ότι όλες οι «εκκλησίες», μαζί και η Ορθοδοξία, συναποτελούν το «δένδρο της αόρατης εκκλησίας»! Δυστυχώς ολόκληρος ο 20ος αιώνας αναλώθηκε για την επίτευξη της πολυπόθητης ένωσης των εκκλησιών. Πρωτοστάτης σε αυτή την προσπάθεια ο παπισμός και ο προτεσταντισμός. Ο μεν πρώτος έντυσε με δογματικό μανδύα τον οικουμενισμό στα πλαίσια της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου (1962-1965). Ο δε δεύτερος δημιούργησε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, το 1948, για να στεγάσει όλες τις «εκκλησίες», μηδέ εξαιρουμένης της Ορθοδοξίας. Απώτερος στόχος του οικουμενισμού είναι, αφού ενώσει τις χριστιανικές «εκκλησίες», να ενώσει και τις άλλες θρησκείες μαζί σε ένα τερατώδες σχήμα, δημιουργώντας την μελετώμενη εδώ και χρόνια εφιαλτική πανθρησκεία της «Νέας εποχής»! Το Βατικανό, ως πρωτεργάτης του οικουμενισμού, εγκαινίασε εδώ και χρόνια την ετήσια διαθρησκειακή συνάντηση της Ασίζης, η οποία κάθε χρόνο φέρνει όλο και πιο κοντά, για την ένωση, τις θρησκείες του κόσμου! Το τραγικό είναι πως στο ισοπεδωτικό άρμα του οικουμενισμού έχει προσδεθεί και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Υψηλόβαθμοι κληρικοί και καθηγητές και άλλοι «διανοούμενοι», έγιναν φανατικοί κήρυκες της προσέγγισης της Ορθοδοξίας με τις άλλες «εκκλησίες» και το χειρότερο, συμμετέχουν ενεργά σε διάλογο και με τις άλλες θρησκείες. Ο οικουμενισμός έκαμε την εμφάνισή του στον ορθόδοξο χώρο στις αρχές του 20ου αιώνα, με τις γνωστές εγκυκλίους του Οικουμενικού Πατριαρχείου, α) του 1902 προς τους προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών για την ανάγκη προσεγγίσεως με τις άλλες «εκκλησίες» και β) του 1920, ως συνέχεια της προηγούμενης αποκαλώντας αυτές «συγγενείς και οικείας εν Χριστώ και συγκληρονόμους και συσσώμους της επαγγελίας του Θεού εν Χριστώ» (βλ. αρχ. Παύλου Δημητρακόπουλου, Η Ορθοδοξία μπροστά στη θύελλα του συγχρόνου προτεσταντικού και παπικού οικουμενισμού, Πειραιάς 2011,σελ.22). Η δε συμμετοχή στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών επέτεινε την οικουμενιστική νοοτροπία πολλών ορθοδόξων, ώστε πια να θεωρείται «απόλυτος προορισμός» η ένωσή μας με την ετεροδοξία! Στην παρούσα εργασία θα θίξουμε μια από τις παραμέτρους του οικουμενισμού, η οποία νομίζω ότι ίσως έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται και οικοδομείται ο οικουμενισμός είναι η θεωρία ότι όλες οι θρησκείες λατρεύουν τον ίδιο Θεό, με διαφορετικό τρόπο, ότι αποτελούν τον «διαφορετικό δρόμο» αναγωγής στο ίδιο Θεό! Έχω τη βεβαιότητα ότι αυτή η θεωρία έρχεται σε ριζική αντίθεση με τη χριστιανική μας πίστη και αποτελεί φρικτή βεβήλωση του μοναδικού απολυτρωτικού έργου του Χριστού για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Διότι, σύμφωνα με αυτό το «αξίωμα», δεν ήταν απαραίτητη η ενσάρκωση του Θεού και το επί γης σωτηριώδες έργο Του. Ότι τελικά ήρθε ο Χριστός στον κόσμο να φτιάξει έναν ακόμα «δρόμο προσεγγίσεως του Θεού», πλάι στους άλλους, μια ακόμη θρησκεία, έστω την καλλίτερη. Κατά συνέπεια, ως ιδρυτής θρησκείας, δεν ξεπερνά την αξία του Ορφέα, του Μωυσή, του Βούδα, του Ζωροάστρη, του Μωάμεθ! Ακόμη δεν είναι επίσης απαραίτητη η πίστη στη θεία υπόστασή Του, η ανθρώπινη φύση του αρκούσε να Τον αναγάγει σε ιδρυτή θρησκείας! Είναι εύκολο λοιπόν να καταλάβει κανείς τον ολισθηρό δρόμο του οικουμενισμού με αυτούς τους απλούς συλλογισμούς, οι οποίοι δεν απέχουν ουδόλως από την πραγματικότητα! Αλλά για μας τους ορθοδόξους δεν τίθενται (δεν θα πρέπει να τίθενται) τέτοια διλλήματα. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο να ιδρύσει καμιά θρησκεία, έστω την τελειότερη. Η Εκκλησία Του δεν είναι θρησκευτικό σχήμα, ανάλογο με τις ποικιλόμορφες θρησκείες του κόσμου, παρ’ όλο ότι έχει επικρατήσει, συμβατικά, να θεωρείται και να ονομάζεται ο Χριστιανισμός θρησκεία! Εξηγούμαι, για να μην παρεξηγηθώ. Οι θρησκείες του κόσμου είναι ανθρώπινα δημιουργήματα. Ο πτωτικός άνθρωπος δημιούργησε το φαινόμενο της θρησκείας, ανάλογα με την πολιτισμική του κατάσταση, από εσωτερική ανάγκη, προκειμένου να γεμίσει το τρομερό υπαρξιακό του κενό, το οποίο άφησε στην ψυχή του η απουσία του Θεού μετά την πτώση. Με αυτόν τον τρόπο επιχείρησε να ικανοποιήσει την έμφυτη εσωτερική του παρόρμηση να αναχθεί στο Θεό δημιουργό του. Η νοητική, πνευματική και πολιτισμική του κατάσταση όρισε και το βαθμό ποιότητας της θρησκείας που δημιουργούσε, γι’ αυτό και οι αντιλήψεις όλων αυτών των θρησκειών για το Θεό είναι ατελείς έως απαράδεκτες. Επί προσθέτως η θρησκεία ικανοποιούσε και μετρίαζε τους εσώτατους φόβους του, διότι πίστευε πως με τις διάφορες τελετουργίες μπορούσε να εξευμενίζει το θείον και να το έχει συμπαραστάτη στη ζωή του. Ο απόστολος Παύλος δίνει μια σαφή εικόνα για την πρωτοχριστιανική ανθρωπότητα: «ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν» (Α΄Κορ.1,21). Οι άνθρωποι, παρ’ ότι θρήσκοι, «ελπίδα μη έχοντες και άθεοι εν τω κόσμω (εισίν)» (Εφ.2,12). Η Εκκλησία του Χριστού δεν ιδρύθηκε από τον Θείο ιδρυτή της να εξυπηρετεί τέτοιου είδους (ψυχολογικές) ανάγκες, αλλά για να είναι ο νέος τρόπος «κατά φύσιν» υπάρξεως των ανθρωπίνων προσώπων, «υπάρχειν και υφεστάναι» κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή (P.G.91,701Α). Να είναι, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, η «καινή κτίσις» (Εφ.6,16), η αναδημιουργία του κόσμου, ο νέος κόσμος του Θεού, μέσα στον παλιό κόσμο της αμαρτίας και της φθοράς, η νέα κοινωνία των ανθρωπίνων προσώπων με κριτήριο την αγάπη, ως αντικατοπτρισμός της αγαπητικής υπάρξεως του Τριαδικού Θεού. Να είναι η απαρχή, ώστε μελλοντικά να μεταστοιχειωθεί ολόκληρη η δημιουργία «ίνα ει ο Θεός τα πάντα εν πάσιν» (Α΄κορ.15,28). Για να είναι μέσα στον κόσμο, το σώμα του Χριστού, με κεφαλή τον Ίδιο και κύτταρά του τους πιστούς όλων των εποχών (Εφ.5,23), ώστε μέσω της πραγματικής συσσωματώσεώς μας στο θεανθρώπινο αυτό σώμα, να συντελείται η σωτηρία μας και να αξιωνόμαστε της κατά χάριν θεώσεώς μας. Η αγία μας Εκκλησία υπάρχει στον κόσμο για να είναι το υπέρτατο πνευματικό ιατρείο των ψυχών, να θεραπεύει τα τραυματισμένα από την αμαρτία ανθρώπινα πρόσωπα, να τα αναγεννά και να τα καθιστά θεοειδείς υπάρξεις, αντάξια της υιοθεσίας του Θεού (Γαλ.4,5). Ο Θεός της πίστεώς μας, η Παναγία Τριάς, «μία Θεότης εν τρισί υποστάσεσι» σύμφωνα με τη δογματική της Εκκλησίας μας, δεν είναι Θεός καμιάς θρησκείας του κόσμου, διότι οι «θεοί» τους είναι αυθαίρετες νοητικές συλλήψεις, ανύπαρκτοι όντα, δηλαδή είδωλα, και κατά τον απόστολο Παύλο: «θελήματα της σαρκός και των διανοιών» (Εφ.2,3). Αντίθετα ημών των Χριστιανών η πίστη μας στο Θεό, εδράζεται στην αυτοαποκάλυψή Του, μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του σαρκωμένου Θεού μας. Αυτός μας αποκάλυψε τον αληθινό Θεό και τα μυστήρια της Βασιλείας Του (Ματθ.13,11). Δι’ Αυτού «ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα» (Ματθ.4,15), καθιστάμενος ο Ίδιος το αέναο «φως τους κόσμου» (Ιωάν.8,12). Προφανώς οι θρησκείες δε «φώτισαν» τον κόσμο! Ο απόστολος Παύλος υπήρξε ο διαπρύσιος κήρυκας της αποκάλυψης του Θεού εν Χριστώ Ιησού: «Το ευαγγέλιον, το ευαγγελισθέν υπ’ εμού, ουκ έστι κατά άνθρωπον, ουδ’ εγώ παρά ανθρώπω παρέλαβον αυτό, ούτε εδιδάχθην, αλλά δι’ αποκαλύψεως του Χριστού» (Γαλ.1,12). Η δια του Χριστού αποκάλυψη του αληθινού Θεού είναι το «ευαγγέλιον της σωτηρίας» (Εφ.1,13) και το «ευαγγέλιον της χάρητος» (Πραξ.20,24), αυτό που στερούνταν η μεταπτωτική προχριστιανική ανθρωπότητα. Οποιαδήποτε, λοιπόν, πίστη σε Θεό που δεν έχει ως πηγή την εν Χριστώ αποκάλυψη λογίζεται (πρέπει να λογίζεται) ως ψευδής και απατηλή, διότι «θεός» εκτός του Τριαδικού Θεού δεν υπάρχει. Οι αναρίθμητοι «θεοί» του παλαιού και του σύγχρονου παγανισμού, όχι μόνον δεν είναι θεοί, αλλά «οι θεοί των εθνών (είναι) δαιμόνια» (Ψαλμ.95,5), τα οποία λατρεύονται αντί του αληθινού Θεού. Ακόμη και ο μονοπρόσωπος «θεός» των λεγομένων μονοθεϊστικών θρησκειών δε μπορεί να λογισθεί ως ο αληθινός Θεός, διότι ο αληθινός Θεός δεν είναι μονοπρόσωπος, αλλά η υπερτέλεια κοινωνία αγάπης των τριών Θείων Προσώπων, όπως μας αποκάλυψε ο ενανθρωπήσας Λόγος Του. Εφ’ όσον ο «θεός» τους δεν είναι ο εν Χριστώ αποκαλυμμένος Τριαδικός Θεός, δεν είναι ο αληθινός Θεός, διότι σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Ιωάννη, «τις εστιν ο ψεύστης, ει μη ο αρνούμενος ότι Ιησούς ουκ έστιν ο Χριστός; ούτος εστίν ο αντίχριστος, ο αρνούμενος τον Πατέρα και τον Υιόν. Πας ο αρνούμενος τον Υιόν ουδέ έχει τον Πατέρα» (Α΄Ιωάν.2,22-23), και διότι «τρεις εισίν οι μαρτυρούντες εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος και το Άγιον Πνεύμα, και ούτοι οι τρεις εν εισί … ότι αύτη εστιν η μαρτυρία του Θεού» (Α΄Ιωάν.5,7-9). Κατά συνέπεια, «ουδείς Θεός έτερος ει μη εις» (Α΄Κορ.8,5), ο Τριαδικός, κατά τον απόστολο Παύλο και όποιος λατρεύει και δέχεται άλλο «θεό» εκτός από τον Τριαδικό είναι οικτρά πλανεμένος! Αναφορά σε «θεούς», εκτός του Τριαδικού Θεού, είναι ανώφελη, διότι γίνεται σε ανύπαρκτες «θεότητες»! Άρα το σφάλμα ημών των Χριστιανών να αποδεχόμαστε το απαράδεκτο οικουμενιστικό «αξίωμα», πως όλες οι θρησκείες τον ίδιο Θεό λατρεύουν, είναι σοβαρό. Εξίσου σοβαρό σφάλμα με την αλλόκοτη θεωρία, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, αποτελεί «κλάδο» της «αόρατης εκκλησίας». Όσοι δέχονται και ομολογούν πως όλες οι θρησκείες πιστεύουν και λατρεύουν τον ίδιο Θεό, αρνούνται στην ουσία τη θεμελιώδη και πρωτεύουσα πίστη μας στον αληθινό Τριαδικό Θεό και «ον απέστειλε Ιησούν Χριστόν», ο Οποίος, μόνος Αυτός «εφανέρωσε το όνομα (του αληθινού Θεού) τοις ανθρώποις» (Ιωάν.17,3,6) και υβρίζουν και δυσφημούν το άγιο όνομά Του. Μια τέτοια ομολογία αποτελεί κατάφορη ύβρη προς τα εκατομμύρια των μαρτύρων και ομολογητών της Εκκλησίας μας, οι οποίοι δεν βασανίστηκαν και θανατώθηκαν για έναν ακόμη «διαφορετικό δρόμο αναγωγής στο Θεό», αλλά έχυσαν το αίμα τους για να υπερασπιστούν το μοναδικό δρόμο της σωτηρίας δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και μέσω της αγίας Του Εκκλησίας. Επίσης αποτελεί ασέβεια προς τους θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ανάλωσαν τη ζωή τους στην προάσπιση της αποκεκαλυμμένης εν Χριστώ αλήθειας και την καταπολέμηση των αιρέσεων. Αν οι αιρέσεις είναι οι «άλλοι δρόμοι αναγωγής στο Θεό», τότε γιατί αγωνίστηκαν για την προάσπιση της Ορθοδοξίας; Ως ορθόδοξοι πιστοί έχουμε χρέος να μένουμε εδραίοι στην «άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει», έχοντας υπόψη μας ότι «παρεισέδυσαν τινές άνθρωποι, οι πάλαι προγεγραμμένοι εις τούτο το κρίμα, ασεβείς, την του Θεού ημών χάριν μετατιθέντες εις ασέλγειαν και τον μόνον δεσπότην και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν αρνούμενοι» (Ιουδ.4). Οφείλουμε να θωρούμε τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό ως τη μοναδική δίοδο αναφοράς μας στο Θεό, καθότι Αυτός είναι ο αληθινός «Θεός (όστις) εφανερώθη εν σαρκί» (Α΄Τιμ.3,16), ο «εις μεσίτης Θεού και ανθρώπων» (Α΄Τιμ.2,5), ότι «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι Αυτού» και «ο εωρακώς Αυτόν, εώρακε τον Πατέρα» (Ιωαν.14,6,9). Δι’ Αυτού «είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες, Αύτη γαρ ημάς έσωσεν». Έχουμε τέλος χρέος να «αποθρησκειοποιήσουμε» την αγία μας Εκκλησία, δηλαδή να την αποσυνδέσουμε από τις θρησκείες του κόσμου και τις ποικίλες κακοδοξίες, ανάγοντάς την ως μοναδικό τρόπο ζωής και κοινωνίας και αποκλειστική δυνατότητα μέθεξης θείου και ανθρωπίνου. Να αποστρέψουμε το πρόσωπό μας από κάθε «θρησκευτικό συγκερασμό» του οικουμενισμού, ως τον πιο δόλιο τρόπο για την αλλοτρίωση του ορθοδόξου φρονήματός μας. Στην αντίθετη περίπτωση θα συνεχίζουμε να αρκούμαστε στην «ικανοποίηση του θρησκευτικού μας συναισθήματος, πράττοντας τα θρησκευτικά μας καθήκοντα», βυθιζόμενοι συνεχώς στο θανατερό τέλμα μιας αέναης δραματικής αναζήτησης του Θεού, μέσω ενός από τους πάμπολλους «δρόμους αναγωγής» σε Αυτόν! Θα συνεχίζουμε ρίχνουμε άφθονο νερό στο μύλο του εφιαλτικού πανθρησκειακού οράματος της «Νέας Εποχής του Υδροχόου», στο οποίο επιδιώκεται να συνθλιβεί, μαζί με την πνευματική μας αξιοπρέπεια και αυτή η ίδια η ανθρώπινη υπόστασή μας! ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όπως μας ενημέρωσε ο συγγραφέας ο κ. Σκόντζος, το παραπάνω άρθρο έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός» της Ιεράς Μητρόπολης Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Το αναφέρουμε για λόγους δεοντολογίας. Δεν μου αρέσει

ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΘΕΟ;

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

Ζούμε δυστυχώς στην εποχή της απόλυτης πνευματικής σύγχυσης. Ο ασύλληπτος καταιγισμός της πληροφόρησης και η πανεύκολη πρόσβαση στη γνώση, δημιούργησε έναν πρωτοφανή συγκερασμό ιδεολογημάτων, που όμοιό του δε γνώρισε στο παρελθόν η ανθρωπότητα. Ο χειρότερος ιδεολογικός συγκερασμός έγινε στον τομέα της θρησκευτικότητας. Ο σημερινός άνθρωπος τραυματισμένος πνευματικά από τον αθεϊσμό των περασμένων αιώνων, στράφηκε απρόσμενα προς τη θρησκεία, η αυγή του 21ου αιώνα έφερε αναμφίβολα την «άνοιξη» στην παραγκωνισμένη και κατασυκοφαντημένη θρησκευτική πίστη. Αλλά δυστυχώς η θρησκευτικότητα του σύγχρονου ανθρώπου, παρ’ όλο έντονη, δεν είναι υγιής, διότι είναι συγκερασμός θρησκευτικών ιδεολογημάτων. Και το χειρότερο: είναι αναμειγμένη με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του ευρύτερου αποκρυφιστικού πλέγματος της διαβόητης «Νέας Εποχής».

Μια από τις πιο επικίνδυνες πνευματικές καταστάσεις της εποχής μας είναι ο λεγόμενος οικουμενισμός. Πρόκειται για ισχυρή τάση πνευματικής ενοποίησης του κόσμου, η οποία λειτουργεί ως κύρια έκφανση της παγκοσμιοποίησης τα τελευταία χρόνια. Ο οικουμενισμός στηρίζεται στο ιδεολόγημα ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια στις επί μέρους πίστεις, αλλά ψήγματα αλήθειας και κατά συνέπεια η αλήθεια θα πρέπει να αναζητηθεί στη συνένωση όλων των πίστεων σε μία, ο συγκερασμός των επί μέρους ιδεολογιών θα αποτελέσουν την αλήθεια! Για την ιστορία αναφέρουμε πως τα σπέρματα του οικουμενισμού ανάγονται στη λεγόμενη σχετικοκρατία των άθεων φιλοσόφων του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, αυτοί οι οποίοι σύντριψαν κάθε παραδεδομένη αλήθεια του παρελθόντος και πάνω σε αυτά τα συντρίμμια έκτισαν το οικοδόμημα της αντιχριστιανικής πολεμικής.

Φυσικά και η χριστιανική πίστη ανήκει, κατά τους θιασώτες του οικουμενισμού, στη «λειψή αλήθεια», διότι αρνούνται καταφανώς τη θεία προέλευσή της, υποβιβάζοντάς την στο επίπεδο των άλλων θρησκειών. Η εμμονή μας ως Ορθόδοξοι να πιστεύουμε και να διακηρύττουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι η μόνη αληθινή και σώζουσα πίστη, προκαλεί την μήνη και την αγανάκτηση των οικουμενιστών και γι’ αυτό έχουν βάλει ως πρωταρχικό τους στόχο να μας ενώσουν σώνει και καλά με τις άλλες χριστιανικές «εκκλησίες», ήτοι τον παπισμό και την πολυάριθμη πανσπερμία του ευρύτερου προτεσταντικού χώρου. Διετύπωσαν μάλιστα και την άκρως βλάσφημη θεωρία «των κλάδων», δηλαδή ότι όλες οι «εκκλησίες», μαζί και η Ορθοδοξία, συναποτελούν το «δένδρο της αόρατης εκκλησίας»!

Δυστυχώς ολόκληρος ο 20ος αιώνας αναλώθηκε για την επίτευξη της πολυπόθητης ένωσης των εκκλησιών. Πρωτοστάτης σε αυτή την προσπάθεια ο παπισμός και ο προτεσταντισμός. Ο μεν πρώτος έντυσε με δογματικό μανδύα τον οικουμενισμό στα πλαίσια της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου (1962-1965). Ο δε δεύτερος δημιούργησε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, το 1948, για να στεγάσει όλες τις «εκκλησίες», μηδέ εξαιρουμένης της Ορθοδοξίας.

Απώτερος στόχος του οικουμενισμού είναι, αφού ενώσει τις χριστιανικές «εκκλησίες», να ενώσει και τις άλλες θρησκείες μαζί σε ένα τερατώδες σχήμα, δημιουργώντας την μελετώμενη εδώ και χρόνια εφιαλτική πανθρησκεία της «Νέας εποχής»! Το Βατικανό, ως πρωτεργάτης του οικουμενισμού, εγκαινίασε εδώ και χρόνια την ετήσια διαθρησκειακή συνάντηση της Ασίζης, η οποία κάθε χρόνο φέρνει όλο και πιο κοντά, για την ένωση, τις θρησκείες του κόσμου!

Το τραγικό είναι πως στο ισοπεδωτικό άρμα του οικουμενισμού έχει προσδεθεί και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Υψηλόβαθμοι κληρικοί και καθηγητές και άλλοι «διανοούμενοι», έγιναν φανατικοί κήρυκες της προσέγγισης της Ορθοδοξίας με τις άλλες «εκκλησίες» και το χειρότερο, συμμετέχουν ενεργά σε διάλογο και με τις άλλες θρησκείες. Ο οικουμενισμός έκαμε την εμφάνισή του στον ορθόδοξο χώρο στις αρχές του 20ου αιώνα, με τις γνωστές εγκυκλίους του Οικουμενικού Πατριαρχείου, α) του 1902 προς τους προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών για την ανάγκη προσεγγίσεως με τις άλλες «εκκλησίες» και β) του 1920, ως συνέχεια της προηγούμενης αποκαλώντας αυτές «συγγενείς και οικείας εν Χριστώ και συγκληρονόμους και συσσώμους της επαγγελίας του Θεού εν Χριστώ» (βλ. αρχ. Παύλου Δημητρακόπουλου, Η Ορθοδοξία μπροστά στη θύελλα του συγχρόνου προτεσταντικού και παπικού οικουμενισμού, Πειραιάς 2011,σελ.22). Η δε συμμετοχή στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών επέτεινε την οικουμενιστική νοοτροπία πολλών ορθοδόξων, ώστε πια να θεωρείται «απόλυτος προορισμός» η ένωσή μας με την ετεροδοξία!

Στην παρούσα εργασία θα θίξουμε μια από τις παραμέτρους του οικουμενισμού, η οποία νομίζω ότι ίσως έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται και οικοδομείται ο οικουμενισμός είναι η θεωρία ότι όλες οι θρησκείες λατρεύουν τον ίδιο Θεό, με διαφορετικό τρόπο, ότι αποτελούν τον «διαφορετικό δρόμο» αναγωγής στο ίδιο Θεό! Έχω τη βεβαιότητα ότι αυτή η θεωρία έρχεται σε ριζική αντίθεση με τη χριστιανική μας πίστη και αποτελεί φρικτή βεβήλωση του μοναδικού απολυτρωτικού έργου του Χριστού για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Διότι, σύμφωνα με αυτό το «αξίωμα», δεν ήταν απαραίτητη η ενσάρκωση του Θεού και το επί γης σωτηριώδες έργο Του. Ότι τελικά ήρθε ο Χριστός στον κόσμο να φτιάξει έναν ακόμα «δρόμο προσεγγίσεως του Θεού», πλάι στους άλλους, μια ακόμη θρησκεία, έστω την καλλίτερη. Κατά συνέπεια, ως ιδρυτής θρησκείας, δεν ξεπερνά την αξία του Ορφέα, του Μωυσή, του Βούδα, του Ζωροάστρη, του Μωάμεθ! Ακόμη δεν είναι επίσης απαραίτητη η πίστη στη θεία υπόστασή Του, η ανθρώπινη φύση του αρκούσε να Τον αναγάγει σε ιδρυτή θρησκείας! Είναι εύκολο λοιπόν να καταλάβει κανείς τον ολισθηρό δρόμο του οικουμενισμού με αυτούς τους απλούς συλλογισμούς, οι οποίοι δεν απέχουν ουδόλως από την πραγματικότητα!

Αλλά για μας τους ορθοδόξους δεν τίθενται (δεν θα πρέπει να τίθενται) τέτοια διλλήματα. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο να ιδρύσει καμιά θρησκεία, έστω την τελειότερη. Η Εκκλησία Του δεν είναι θρησκευτικό σχήμα, ανάλογο με τις ποικιλόμορφες θρησκείες του κόσμου, παρ’ όλο ότι έχει επικρατήσει, συμβατικά, να θεωρείται και να ονομάζεται ο Χριστιανισμός θρησκεία!

Εξηγούμαι, για να μην παρεξηγηθώ. Οι θρησκείες του κόσμου είναι ανθρώπινα δημιουργήματα. Ο πτωτικός άνθρωπος δημιούργησε το φαινόμενο της θρησκείας, ανάλογα με την πολιτισμική του κατάσταση, από εσωτερική ανάγκη, προκειμένου να γεμίσει το τρομερό υπαρξιακό του κενό, το οποίο άφησε στην ψυχή του η απουσία του Θεού μετά την πτώση. Με αυτόν τον τρόπο επιχείρησε να ικανοποιήσει την έμφυτη εσωτερική του παρόρμηση να αναχθεί στο Θεό δημιουργό του. Η νοητική, πνευματική και πολιτισμική του κατάσταση όρισε και το βαθμό ποιότητας της θρησκείας που δημιουργούσε, γι’ αυτό και οι αντιλήψεις όλων αυτών των θρησκειών για το Θεό είναι ατελείς έως απαράδεκτες. Επί προσθέτως η θρησκεία ικανοποιούσε και μετρίαζε τους εσώτατους φόβους του, διότι πίστευε πως με τις διάφορες τελετουργίες μπορούσε να εξευμενίζει το θείον και να το έχει συμπαραστάτη στη ζωή του. Ο απόστολος Παύλος δίνει μια σαφή εικόνα για την πρωτοχριστιανική ανθρωπότητα: «ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν» (Α΄Κορ.1,21). Οι άνθρωποι, παρ’ ότι θρήσκοι, «ελπίδα μη έχοντες και άθεοι εν τω κόσμω (εισίν)» (Εφ.2,12).

Η Εκκλησία του Χριστού δεν ιδρύθηκε από τον Θείο ιδρυτή της να εξυπηρετεί τέτοιου είδους (ψυχολογικές) ανάγκες, αλλά για να είναι ο νέος τρόπος «κατά φύσιν»

υπάρξεως των ανθρωπίνων προσώπων, «υπάρχειν και υφεστάναι» κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή (P.G.91,701Α). Να είναι, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, η «καινή κτίσις» (Εφ.6,16), η αναδημιουργία του κόσμου, ο νέος κόσμος του Θεού, μέσα στον παλιό κόσμο της αμαρτίας και της φθοράς, η νέα κοινωνία των ανθρωπίνων προσώπων με κριτήριο την αγάπη, ως αντικατοπτρισμός της αγαπητικής υπάρξεως του Τριαδικού Θεού. Να είναι η απαρχή, ώστε μελλοντικά να μεταστοιχειωθεί ολόκληρη η δημιουργία «ίνα ει ο Θεός τα πάντα εν πάσιν» (Α΄κορ.15,28). Για να είναι μέσα στον κόσμο, το σώμα του Χριστού, με κεφαλή τον Ίδιο και κύτταρά του τους πιστούς όλων των εποχών (Εφ.5,23), ώστε μέσω της πραγματικής συσσωματώσεώς μας στο θεανθρώπινο αυτό σώμα, να συντελείται η σωτηρία μας και να αξιωνόμαστε της κατά χάριν θεώσεώς μας. Η αγία μας Εκκλησία υπάρχει στον κόσμο για να είναι το υπέρτατο πνευματικό ιατρείο των ψυχών, να θεραπεύει τα τραυματισμένα από την αμαρτία ανθρώπινα πρόσωπα, να τα αναγεννά και να τα καθιστά θεοειδείς υπάρξεις, αντάξια της υιοθεσίας του Θεού (Γαλ.4,5).

Ο Θεός της πίστεώς μας, η Παναγία Τριάς, «μία Θεότης εν τρισί υποστάσεσι» σύμφωνα με τη δογματική της Εκκλησίας μας, δεν είναι Θεός καμιάς θρησκείας του κόσμου, διότι οι «θεοί» τους είναι αυθαίρετες νοητικές συλλήψεις, ανύπαρκτοι όντα, δηλαδή είδωλα, και κατά τον απόστολο Παύλο: «θελήματα της σαρκός και των διανοιών» (Εφ.2,3). Αντίθετα ημών των Χριστιανών η πίστη μας στο Θεό, εδράζεται στην αυτοαποκάλυψή Του, μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του σαρκωμένου Θεού μας. Αυτός μας αποκάλυψε τον αληθινό Θεό και τα μυστήρια της Βασιλείας Του (Ματθ.13,11). Δι’ Αυτού «ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα» (Ματθ.4,15), καθιστάμενος ο Ίδιος το αέναο «φως τους κόσμου» (Ιωάν.8,12). Προφανώς οι θρησκείες δε «φώτισαν» τον κόσμο! Ο απόστολος Παύλος υπήρξε ο διαπρύσιος κήρυκας της αποκάλυψης του Θεού εν Χριστώ Ιησού: «Το ευαγγέλιον, το ευαγγελισθέν υπ’ εμού, ουκ έστι κατά άνθρωπον, ουδ’ εγώ παρά ανθρώπω παρέλαβον αυτό, ούτε εδιδάχθην, αλλά δι’ αποκαλύψεως του Χριστού» (Γαλ.1,12). Η δια του Χριστού αποκάλυψη του αληθινού Θεού είναι το «ευαγγέλιον της σωτηρίας» (Εφ.1,13) και το «ευαγγέλιον της χάρητος» (Πραξ.20,24), αυτό που στερούνταν η μεταπτωτική προχριστιανική ανθρωπότητα.

Οποιαδήποτε, λοιπόν, πίστη σε Θεό που δεν έχει ως πηγή την εν Χριστώ αποκάλυψη λογίζεται (πρέπει να λογίζεται) ως ψευδής και απατηλή, διότι «θεός» εκτός του Τριαδικού Θεού δεν υπάρχει. Οι αναρίθμητοι «θεοί» του παλαιού και του σύγχρονου παγανισμού, όχι μόνον δεν είναι θεοί, αλλά «οι θεοί των εθνών (είναι) δαιμόνια» (Ψαλμ.95,5), τα οποία λατρεύονται αντί του αληθινού Θεού. Ακόμη και ο μονοπρόσωπος «θεός» των λεγομένων μονοθεϊστικών θρησκειών δε μπορεί να λογισθεί ως ο αληθινός Θεός, διότι ο αληθινός Θεός δεν είναι μονοπρόσωπος, αλλά η υπερτέλεια κοινωνία αγάπης των τριών Θείων Προσώπων, όπως μας αποκάλυψε ο ενανθρωπήσας Λόγος Του. Εφ’ όσον ο «θεός» τους δεν είναι ο εν Χριστώ αποκαλυμμένος Τριαδικός Θεός, δεν είναι ο αληθινός Θεός, διότι σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Ιωάννη, «τις εστιν ο ψεύστης, ει μη ο αρνούμενος ότι Ιησούς ουκ έστιν ο Χριστός; ούτος εστίν ο αντίχριστος, ο αρνούμενος τον Πατέρα και τον Υιόν. Πας ο αρνούμενος τον Υιόν ουδέ έχει τον Πατέρα» (Α΄Ιωάν.2,22-23), και διότι «τρεις εισίν οι μαρτυρούντες εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος και το Άγιον Πνεύμα, και ούτοι οι τρεις εν εισί … ότι αύτη εστιν η μαρτυρία του Θεού» (Α΄Ιωάν.5,7-9). Κατά συνέπεια, «ουδείς Θεός έτερος ει μη εις» (Α΄Κορ.8,5), ο Τριαδικός, κατά τον απόστολο Παύλο και όποιος λατρεύει και δέχεται άλλο «θεό» εκτός από τον Τριαδικό είναι οικτρά πλανεμένος!

Αναφορά σε «θεούς», εκτός του Τριαδικού Θεού, είναι ανώφελη, διότι γίνεται σε ανύπαρκτες «θεότητες»! Άρα το σφάλμα ημών των Χριστιανών να αποδεχόμαστε το

απαράδεκτο οικουμενιστικό «αξίωμα», πως όλες οι θρησκείες τον ίδιο Θεό λατρεύουν, είναι σοβαρό. Εξίσου σοβαρό σφάλμα με την αλλόκοτη θεωρία, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, αποτελεί «κλάδο» της «αόρατης εκκλησίας». Όσοι δέχονται και ομολογούν πως όλες οι θρησκείες πιστεύουν και λατρεύουν τον ίδιο Θεό, αρνούνται στην ουσία τη θεμελιώδη και πρωτεύουσα πίστη μας στον αληθινό Τριαδικό Θεό και «ον απέστειλε Ιησούν Χριστόν», ο Οποίος, μόνος Αυτός «εφανέρωσε το όνομα (του αληθινού Θεού) τοις ανθρώποις» (Ιωάν.17,3,6) και υβρίζουν και δυσφημούν το άγιο όνομά Του. Μια τέτοια ομολογία αποτελεί κατάφορη ύβρη προς τα εκατομμύρια των μαρτύρων και ομολογητών της Εκκλησίας μας, οι οποίοι δεν βασανίστηκαν και θανατώθηκαν για έναν ακόμη «διαφορετικό δρόμο αναγωγής στο Θεό», αλλά έχυσαν το αίμα τους για να υπερασπιστούν το μοναδικό δρόμο της σωτηρίας δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και μέσω της αγίας Του Εκκλησίας. Επίσης αποτελεί ασέβεια προς τους θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ανάλωσαν τη ζωή τους στην προάσπιση της αποκεκαλυμμένης εν Χριστώ αλήθειας και την καταπολέμηση των αιρέσεων. Αν οι αιρέσεις είναι οι «άλλοι δρόμοι αναγωγής στο Θεό», τότε γιατί αγωνίστηκαν για την προάσπιση της Ορθοδοξίας;

Ως ορθόδοξοι πιστοί έχουμε χρέος να μένουμε εδραίοι στην «άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει», έχοντας υπόψη μας ότι «παρεισέδυσαν τινές άνθρωποι, οι πάλαι προγεγραμμένοι εις τούτο το κρίμα, ασεβείς, την του Θεού ημών χάριν μετατιθέντες εις ασέλγειαν και τον μόνον δεσπότην και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν αρνούμενοι» (Ιουδ.4). Οφείλουμε να θωρούμε τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό ως τη μοναδική δίοδο αναφοράς μας στο Θεό, καθότι Αυτός είναι ο αληθινός «Θεός (όστις) εφανερώθη εν σαρκί» (Α΄Τιμ.3,16), ο «εις μεσίτης Θεού και ανθρώπων» (Α΄Τιμ.2,5), ότι «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι Αυτού» και «ο εωρακώς Αυτόν, εώρακε τον Πατέρα» (Ιωαν.14,6,9). Δι’ Αυτού «είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες, Αύτη γαρ ημάς έσωσεν».

Έχουμε τέλος χρέος να «αποθρησκειοποιήσουμε» την αγία μας Εκκλησία, δηλαδή να την αποσυνδέσουμε από τις θρησκείες του κόσμου και τις ποικίλες κακοδοξίες, ανάγοντάς την ως μοναδικό τρόπο ζωής και κοινωνίας και αποκλειστική δυνατότητα μέθεξης θείου και ανθρωπίνου. Να αποστρέψουμε το πρόσωπό μας από κάθε «θρησκευτικό συγκερασμό» του οικουμενισμού, ως τον πιο δόλιο τρόπο για την αλλοτρίωση του ορθοδόξου φρονήματός μας. Στην αντίθετη περίπτωση θα συνεχίζουμε να αρκούμαστε στην «ικανοποίηση του θρησκευτικού μας συναισθήματος, πράττοντας τα θρησκευτικά μας καθήκοντα», βυθιζόμενοι συνεχώς στο θανατερό τέλμα μιας αέναης δραματικής αναζήτησης του Θεού, μέσω ενός από τους πάμπολλους «δρόμους αναγωγής» σε Αυτόν! Θα συνεχίζουμε ρίχνουμε άφθονο νερό στο μύλο του εφιαλτικού πανθρησκειακού οράματος της «Νέας Εποχής του Υδροχόου», στο οποίο επιδιώκεται να συνθλιβεί, μαζί με την πνευματική μας αξιοπρέπεια και αυτή η ίδια η ανθρώπινη υπόστασή μας!



ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όπως μας ενημέρωσε ο συγγραφέας ο κ. Σκόντζος, το παραπάνω άρθρο έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός» της Ιεράς Μητρόπολης Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Το αναφέρουμε για λόγους δεοντολογίας.

Δεν μου αρέσει 

«βράχοι Ορθοδοξίας»;Υπάρχουν πράγματι; ΄Η, τα λένε αυτά, όπως πιστεύουν οι πιστοί του Παληού, για να κρύψουν τη διάβρωσή τους από την αίρεση του Οικουμενισμού; Στην Εκκλησία του Χριστού πάντοτε υπήρχαν επίσκοποι και άλλοι κληρικοί, που ήταν αληθινοί «βράχοι Ορθοδοξίας»! Ήταν οι άγιοι Πατέρες της.οι Πατέρες «θυμόν εκίνησαν τον δικαιότατον»! Με τη φράση αυτή η Εκκλησία τονίζει την δίκαιη οργή των Πατέρων εναντίον των αιρετικών. Τους αιρετικούς τους χαρακτηρίζει «λύκους βαρείς και λοιμώδεις»! Τους απομάκρυναν από την Εκκλησία οι Πατέρες, με την σφενδόνα του Αγίου Πνεύματος! Είναι χαρακτηριστική η λέξη «λοιμώδεις», που χρησιμοποιείται στο τροπάριο. Η λέξη αυτή δηλώνει την μολυσματική μετάδοση της ασθένειας των αιρετικών, που είναι η αίρεσή τους! Και γι’ αυτό, οι Πατέρες τους απομάκρυναν απ’ την Εκκλησία, με την σφενδόνα του αγίου Πνεύματος! Υπάρχει ακόμα στο τροπάριο η λέξη «ενδικώτατα». Η λέξη αυτή σημαίνει «δικαιώτατα». Δηλ. οι Πατέρες είχαν απόλυτο δίκαιο, που εξοργίστηκαν εναντίον των αιρετικών! β. Αιρέσεις και αιρετικοί υπήρχαν πάντοτε στην Εκκλησία! Είναι έργο του διαβόλου. ΄Ετσι πολεμάει την Εκκλησία και προσπαθεί να την αφανίσει. Με τις αιρέσεις και τους αιρετικούς κατόρθωσε να δημιουργήσει πολλές φορές μεγάλες αναστατώσεις στην Εκκλησία. ...Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ 1583 .....Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τά ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαι Σύνοδοι ἐθεσπισαν καί τό ῞Αγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν καί θέλει νά ἀκολουθῆ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψῃ καί νά χαλάσῃ τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι..... ῎Ετους ἀπό Θεανθρώπου αφπγ (1583) Ἰνδικτιῶνος ΙΒ΄ Νοεμβρίου Κ΄. Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ΙΕΡΕΜΙΑΣ Ὁ Ἱεροσολύμων ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ Ὁ Ἀλεξανδρείας ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ Καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου παρόντες». Τετάρτη, 29 Σεπτεμβρίου 2010 Στο Νέο Ημερολόγιο υπάρχουν «βράχοι Ορθοδοξίας»; 1. Στο Νέο Ημερολόγιο, λένε οι οπαδοί του, υπάρχουν επίσκοποι και άλλοι κληρικοί, που είναι «βράχοι Ορθοδοξίας» ! Υπάρχουν πράγματι; ΄Η, τα λένε αυτά, όπως πιστεύουν οι πιστοί του Παληού, για να κρύψουν τη διάβρωσή τους από την αίρεση του Οικουμενισμού; Με το θέμα αυτό ασχολούμαστε στη συνέχεια: 2. Στην Εκκλησία του Χριστού πάντοτε υπήρχαν επίσκοποι και άλλοι κληρικοί, που ήταν αληθινοί «βράχοι Ορθοδοξίας»! Ήταν οι άγιοι Πατέρες της. Υπήρχαν ήδη, από την εποχή των Αποστόλων. Ήταν οι λεγόμενοι «Αποστολικοί Πατέρες». Και συνέχισαν να υπάρχουν. Ποιά όμως είναι εκείνα τα στοιχεία, που αναδεικνύουν τους Πατέρες «βράχους Ορθοδοξίας»; α. Τ’ αναφέρει η Εκκλησία όταν υμνολογεί στη γιορτή τους, τους τριακόσιους δέκα οκτώ θεοφόρους Πατέρες, που έλαβαν μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Τους ονομάζει « φωστήρες υπέρλαμπρους της αληθείας Χριστού»! «Αστέρες πολύφωτους του νοητού στερεώματος»! «Μυστικές του Πνεύματος σάλπιγγες»! «Θεία παρεμβολή»!» «Θεηγόρους οπλίτες παρατάξεως Κυρίου»! «Ακαθαίρετους πύργους της μυστικής Σιών»! «Μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου»! «Πάγχρυσα στόματα του Λόγου»! Γιατί η Εκκλησία αποδίδει αυτά τα εγκώμια στους Πατέρες; Την εξήγηση την παρέχει η ίδια σ’ ένα ωραιότατο τροπάριό της, που ψάλλεται στον Όρθρο της γιορτής τους. Ακούμε σ’ αυτό να λέει η Εκκλησία: « Όλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν κινήσαντες, νυν τον δικαιότατον ενδικώτατα, τους βαρείς ήλασαν και λοιμώδεις λύκους, τη σφενδόνη τη του Πνεύματος εκσφενδονήσαντες, του της Εκκλησίας πληρώματος, πεσόντας ως προς θάνατον, και ως ανιάτως νοσήσαντας, οι θείοι ποιμένες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, και του ενθέου κηρύγματος, μύσται ιερώτατοι»! Στο τροπάριο αυτό η Εκκλησία υπογραμμίζει τα εξής στοιχεία: Ότι οι Πατέρες απέκτησαν πρώτα την «ποιμαντική επιστήμη», και μάλιστα ολόκληρη. Τι σημαίνει αυτό; Για να γίνει κάποιος γιατρός, πρέπει να σπουδάσει την ιατρική επιστήμη. ΄Ετσι, και για να ποιμάνει κάποιος ψυχές ανθρώπων, πρέπει να σπουδάσει την «ποιμαντική επιστήμη». Οι Πατέρες την επιστήμη αυτή δεν την έμαθαν σε κάποιο Πανεπιστήμιο! Την διδάχτηκαν μακριά απ’ τον κόσμο. Τη σπούδασαν κοντά στους καθηγητές της ερήμου. Τέτοιοι ήταν οι ερημίτες κι’ οι ασκητές της εποχής τους! Ύστερα, συνεχίζει το τροπάριο, οι Πατέρες «θυμόν εκίνησαν τον δικαιότατον»! Με τη φράση αυτή η Εκκλησία τονίζει την δίκαιη οργή των Πατέρων εναντίον των αιρετικών. Τους αιρετικούς τους χαρακτηρίζει «λύκους βαρείς και λοιμώδεις»! Τους απομάκρυναν από την Εκκλησία οι Πατέρες, με την σφενδόνα του Αγίου Πνεύματος! Είναι χαρακτηριστική η λέξη «λοιμώδεις», που χρησιμοποιείται στο τροπάριο. Η λέξη αυτή δηλώνει την μολυσματική μετάδοση της ασθένειας των αιρετικών, που είναι η αίρεσή τους! Και γι’ αυτό, οι Πατέρες τους απομάκρυναν απ’ την Εκκλησία, με την σφενδόνα του αγίου Πνεύματος! Υπάρχει ακόμα στο τροπάριο η λέξη «ενδικώτατα». Η λέξη αυτή σημαίνει «δικαιώτατα». Δηλ. οι Πατέρες είχαν απόλυτο δίκαιο, που εξοργίστηκαν εναντίον των αιρετικών! β. Αιρέσεις και αιρετικοί υπήρχαν πάντοτε στην Εκκλησία! Είναι έργο του διαβόλου. ΄Ετσι πολεμάει την Εκκλησία και προσπαθεί να την αφανίσει. Με τις αιρέσεις και τους αιρετικούς κατόρθωσε να δημιουργήσει πολλές φορές μεγάλες αναστατώσεις στην Εκκλησία. Τέτοιες δυσάρεστες καταστάσεις περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στην Β΄ επιστολή του στον Τιμόθεο. Γράφει: « Θα έρθει καιρός, που οι άνθρωποι δεν θ’ ανέχονται την υγιή και ορθή διδασκαλία. Σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες θα διαλέγουν τους διδασκάλους τους. Θα προτιμούν εκείνους, από την διδασκαλία των οποίων θα αισθάνονται γαργαλισμό και ευχαρίστηση στ’ αυτιά τους. Από την αλήθεια θα αποστρέφουν την ακοή τους, θα παρεκτραπούν δε μόνοι τους σε μύθους»! Επίσης, ο Μέγας Βασίλειος περιγράφει ως εξής την κατάσταση της Εκκλησίας στην εποχή του: « “Τις δώσει τη κεφαλή μου ύδωρ και τοις βλεφάροις μου πηγήν δακρύων”. Και θα κλαύσω τον λαόν ημέρας πολλάς! (Θα κλαύσω) τον λαόν που συνωθείται προς την απώλειαν από τας πονηράς αυτάς διδασκαλίας. Παρασύρονται τα αυτιά των απλοϊκοτέρων. Τώρα πλέον συνήθισαν την αιρετικήν δυσσέβειαν! Τα νήπια της Εκκλησίας ανατρέφονται με τους λόγους της ασέβειας. Τι μπορούν τάχα να κάνουν; Όλα είναι εις τα ιδικά των χέρια. Βαπτίσματα, προπομπαί των αποθνησκόντων, επισκέψεις των ασθενών, παρακλήσεις των θλιβομένων, βοήθειαι προς τους ταλαιπωρημένους, ενισχύσεις κάθε είδους, κοινωνία μυστηρίων. Αυτά, καθώς επιτελούνται όλα από τους αιρετικούς, γίνονται σύνδεσμος ομοφροσύνης, μεταξύ του λαού και αυτών. Ώστε, έπειτα από ολίγον ακόμη καιρόν, και αν ακόμη εκλείψει η φοβία, δεν θα υπάρχει ελπίς ν’ ανακληθούν πάλιν εις την επίγνωσιν της αληθείας αυτοί που καταλήφθησαν από την πολυχρόνιον απάντων»! Ακόμα, ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης περιγράφει την Εικονομαχία της εποχής του, ως «αθλιωτάτη μεταστοιχείωση των πάντων»! 3. Μπροστά σ’ αυτές τις καταστάσεις, οι Πατέρες όρθωσαν το ανάστημά τους. Κατόρθωσαν και απομάκρυναν τους αιρετικούς αυτούς, τους «βαρείς και λοιμώδεις λύκους» απ’ την Εκκλησία. Αυτό, το πέτυχαν με δύο τρόπους. Αφ’ ενός μεν, με την σφενδόνα του Πνεύματος , δηλ. με το προφορικό και γραπτό λόγο τους, που είναι το κήρυγμα και τα συγγράμματά τους. Και αφ’ ετέρου, με την διακοπή της «κοινωνίας» μαζί τους , αλλά και με όσους «κοινωνούν» μ’ αυτούς ! Ας δούμε, πως περιγράφουν τη γραμμή τους αυτή οι άγιοι Πατέρες. α. Ο Μέγας Βασίλειος λέγει: « Οίτινες την υγιή πίστιν προσποιούνται ομολογείν, κοινωνούσι δε τοις ετερόφροσι, τους τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μη αποστώσι, μη μόνον ακοινωνήτους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν»! β. Επίσης, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης διδάσκει: «εάν τις δογματίζη, ή προστάσσει ποιείν ημάς», «παρ’ ο παρελάβομεν, παρ’ ο οι Κανόνες των κατά καιρούς Συνόδων, καθολικών τε και τοπικών» ορίζουσι “απαράδεκτον αυτόν έχειν” και “μηδέν λογίζεσθε αυτόν εν κλήρω αγίων”»! « Φυλάξατε εαυτούς της ψυχοφθόρου αιρέσεως, της οποίας η κοινωνία είναι αλλοτρίωσις Χριστού»! « Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοις τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο»! Έχει μολυσμόν η κοινωνία και μόνον με την αναφοράν του ονόματος των αιρετικών, έστω και αν ο μνημονεύων είναι Ορθόδοξος»! γ. Οι αγώνες του αγίου Μάρκου είναι γνωστοί. Ποιά ήταν η στάση του στον ενωτικό Πατριάρχη Μητροφάνη και στους άλλους Λατινόφρονες της εποχής του; Να, τι λέει ο ίδιος στην Απολογία του: « Ούτε βούλομαι, ούτε δέχομαι την αυτού (του Μητροφάνη) , ή την μετ’ αυτού κοινωνίαν, το παράπαν, ουδαμώς…Πέπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιΐσταμαι τούτου και των τοιούτων, εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και αγίοις πατράσι. Και ώσπερ τούτων χωρίζομαι, ούτως ενούμαι τη αληθεία και τοις αγίοις πατράσι τοις θεολόγοις της Εκκλησίας»! Επίσης, δίδασκε για την κοινωνία των Ορθοδόξων με τους Λατίνους και Ενωτικούς: « Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ου θαυμαστόν. “ Αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός”. Ου θαύμα ουν, ει και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης… Στήκετε, κρατούντες τας παραδόσεις, ας παρελάβατε, τας τε εγγράφους, ίνα μη τη των αθέσμων πλάνη συναπεχθέντες εκπέσητε του ιδίου στηριγμού»! Αυτά πίστευαν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας. Και αυτά κήρυτταν! Γι’ αυτό ήταν «βράχοι Ορθοδοξίας»! 4. Στο χώρο του Νέου Ημερολογίου υπάρχουν τέτοιες μορφές; Εάν ναι, τότε υπάρχουν «βράχοι Ορθοδοξίας», όπως λένε. Αλλιώς, όχι! α. Υπάρχουν επίσκοποι, που με την «σφενδόνα του Πνεύματος», δηλ. το προφορικό και γραπτό κήρυγμά τους ξεσκεπάζουν τις αιρέσεις και τις πολεμούν; Μερικές αιρέσεις, όπως είναι των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», των Πεντηκοστιανών, και άλλων τυχόν Προτεσταντών, τους αναφέρουν στους λόγους τους! Ποτέ όμως, ή συνήθως ποτέ, δεν ασχολούνται με την αίρεση του Οικουμενισμού, ιδιαίτερα δε, με τους εντός του χώρου τους Οικουμενιστές και Λατινόφρονες ενωτικούς Πατριάρχες και άλλους μεγαλόσχημους ιερωμένους! Προπαντός όμως, κανένας τους δεν διανοείται να διακόψει «κοινωνία» με όσες κεφαλές της Εκκλησίας τους κηρύττουν την αίρεση του Οικουμενισμού, αλλά και όσους «κοινωνούν» μ’ αυτούς! Πριν τριανταπέντε χρόνια, το 1970, είχαν βρεθεί τρεις επίσκοποι και διέκοψαν «κοινωνία» μόνο με τον αιρετικό Πατριάρχη Αθηναγόρα. Όχι, όμως, και με όσους «κοινωνούσαν μ’ αυτόν! Κι’ όταν ύστερα από δύο χρόνια, πέθανε ο Αθηναγόρας, και τον διαδέχθηκε ο Δημήτριος, επανέφεραν το μνημόσυνό του, μολονότι ο τελευταίος στην ενθρόνισή του διαβεβαίωσε τους οπαδούς του, ότι θ’ ακολουθούσε πιστά τα βήματα του αιρετικού προκατόχου του! Πού είναι, λοιπόν, οι «βράχοι Ορθοδοξίας», που καυχώνται οι οπαδοί του Φράγκικου Ημερολογίου, όταν «κοινωνούν» με αιρετικούς Πατριάρχες και όσους «κοινωνούν» μαζί του; Ποτέ οι Πατέρες, που ήταν «βράχοι Ορθοδοξίας» δεν είχαν «κοινωνία» με αιρετικούς ποιμένες! β. Στο χώρο του Νεοημερολογιτισμού συμβαίνουν «σημεία και τέρατα», ως προς την προδοσία της Ορθοδοξίας! Μερικά, απ’ αυτά τα τελευταία πενήντα χρόνια, είναι και τ’ ακόλουθα: Το 1959, για πρώτη φορά μετά το 1547 ο Αθηναγόρας στέλνει επίσημο αποσταλμένο του στο Βατικανό τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο Κουκούζη, o οποίος διαβίβασε στον πάπα προφορικό του μήνυμα! Το 1963, παραμονές Χριστουγέννων, ο Αθηναγόρας, για πρώτη φορά μετά το σχίσμα, σπεύδει και συναντάται στα Ιεροσόλυμα με τον πάπα Παύλο 6ο. Το γεγονός αυτό ανάγκασε «τω καιρώ εκείνω» τον αγιορείτη μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη να γράψει: Εγώ παραμένω εμβρόντητος ακόμη. Η τολμηροτέρα φαντασία ουδέποτε θα μπορούσε να συλλάβη τα γεγονότα της Ιερουσαλήμ κατά τας ημέρας των Χριστουγέννων. Αλλά μαζί μου θα είναι εμβρόντητοι και πάντες οι Ορθοδόξως σκεπτόμενοι….»! Στις 7.12. 1965 ο Αθηναγόρας υπογράφει την «Ένωση των Εκκλησιών», χωρίς να ενδιαφερθή κανένας για την μοναδική αυτή προδοσία της Ορθοδοξίας! Στις 25.7. 1967 ο πάπας Παύλος 6ος πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη. Τον υποδέχεται στο Πατριαρχείο ο Αθηναγόρας. Τον εισάγει στον Πατριαρχικό ναό. Εκεί τελείται ειδική ακολουθία. Ο διάκονος του Πατριαρχείου αναπέμπει τη δέηση « Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου πάπα Ρώμης και του Αρχιεπισκόπου και Πατριάρχου ημών Αθηναγόρα..»! Όταν ο Πατριάρχης του πρόσφερε ένα επιτραχείλι του 16ου αιώνα, οι παριστάμενοι φώναζαν «άξιος, άξιος»! Τον Οκτώβριο 1967 ο Αθηναγόρας ανταποδίδει την επίσκεψη του πάπα στο Βατικανό! Στο ναό του Αγίου Πέτρου, πάπας και Αθηναγόρας έλαβαν μέρος σε θεαματική ελλειπή λειτουργία, χωρίς προσκομιδή, καθαγιασμό και κοινωνία! Κατά την επίσκεψή του στο Βατικανό ο Αθηναγόρας είπε στον πάπα, ότι είναι «φορεύς αποστολικής χάριτος και διάδοχος πλειάδος αγίων ανδρών»! Στις 21.3.1971 ο Αθηναγόρας με μήνυμά του στον πάπα αναγνωρίζει ως έγκυρα τα μυστήριά του! Στις 15.7.1972 επί πατριαρχίας Δημητρίου ο ιερεύς του πατριαρχικού ναού κοινωνεί ομάδα τουριστών από Γαλλία και Βέλγιο! Στις 29.11.1979 ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ μεταβαίνει στην Κωνσταντινούπολη. Τον υποδέχεται στο αεροδρόμιο ο πατριάρχης Δημήτριος. Στο πατριαρχείο τελέσθηκε δοξολογία. Πάπας και πατριάρχης απήγγειλαν από κοινού το «Πάτερ ημών»! Εψάλησαν οι «φήμες» και των δύο! Στις 6.12.1987 ο πατριάρχης Δημήτριος μετέβη στο Βατικανό, όπου «συλλειτούργησε» με τον πάπα! Το 1990 στο Σαμπεζύ της Ελβετίας υπογράφηκε συμφωνία των εκπροσώπων των Πατριαρχείων και άλλων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ότι οι Μονοφυσίτες είναι Ορθόδοξοι, με αποτέλεσμα να επέλθη «κοινωνία» τους με το Πατριαρχείο Αντιόχειας και εν μέρει με το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας! Τον Φεβρουάριο 1991 ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός Χαρκιανάκης χοροστατεί σε οικουμενιστική λειτουργία στην Καμπέρα Αυστραλίας! Στις 2.11.1991 στην ενθρόνισή του ο νέος πατριάρχης Βαρθολομαίος δήλωσε, ότι θα συνεχίσει τη γραμμή των προκατόχων του Μελέτιου Μεταξάκη, Αθηναγόρα και Δημητρίου! Το 1993 υπογράφηκε με τους Παπικούς η Συμφωνία του Μπελεμέντ του Λιβάνου, που τα Πατριαρχεία αναγνώρισαν ότι οι Παπικοί ήταν πάντα Ορθόδοξοι! Το 2001 Η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος υποδέχτηκε τον Πάπα στην Ελλάδα! Το 2005 ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος με Νεοημερολογίτες επισκόπους παρέστη στην κηδεία του πάπα στο Βατικανό! Το 2006 ο Χριστόδουλος ετοιμάζεται να πάει στο Βατικανό! γ. Τόσα και τόσα συνταρακτικά γεγονότα συνέβησαν από πλευράς προδοσίας της Ορθοδοξίας από Πατριάρχες, Αρχιεπισκόπους, Επισκόπους, άλλους κληρικούς και θεολόγους! Πιο πάνω, ενδεικτικά μόνο αναφερθήκαμε σε μερικές περιπτώσεις. Και δεν αναφέραμε τις αιρετικές δηλώσεις των όσων ηγετών του Νέου Ημερολογίου! Η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος διαθέτει εκατοντάδα επισκόπων και δέκα χιλιάδες περίπου άλλους κληρικούς. Κανένας δεν βρέθηκε να ορθώσει το ανάστημά του στην πλημμυρίδα αυτή της προδοσίας; Πάντες αιδημόνως σιώπησαν! Έγιναν αφωνότεροι των ιχθύων της θαλάσσης! Κανένας δεν βρέθηκε να διακόψει την «κοινωνία» με τους αιρετικούς Οικουμενιστές Πατριάρχες και Αρχιεπισκόπους! «Πάντες εξέκλιναν, ηχρειώθησαν άμα»! Τι έγιναν οι «βράχοι Ορθοδοξίας»! Βούλιαξαν στα πελάγη της σκοπιμότητας! Κρίμα! 5. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο Νέο Ημερολόγιο, τόσο μεταξύ των Ιεραρχών, όσο και μεταξύ του λοιπού κλήρου, υπάρχουν αξιόλογα πρόσωπα. Πολλά διαθέτουν και μόρφωση και ήθος και αγάπη για το έργο τους. Σε ένα πράγμα όμως, δεν θα μπορέσουμε να συμφωνήσουμε ποτέ μαζί τους. Στην άρνησή τους να συμμορφωθούν με τις επιταγές των αγίων Πατέρων, που συμβουλεύουν όχι μόνο κάθε επίσκοπο, όχι μόνο κάθε κληρικό, αλλά και κάθε πιστό, την απομάκρυνσή του από τους κακοδόξους ποιμένες, είτε αυτοί είναι Πατριάρχες, είτε Αρχιεπίσκοποι, είτε επίσκοποι, είτε ιερείς, είτε πνευματικοί, είτε ο,τιδήποτε άλλο είναι! Όλους αυτούς, ο 15ος Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου τους ονομάζει «ψευδεπισκόπους» και ψευδοδιδασκάλους! Ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης θεωρεί ότι δεν έχουν ιερωσύνη οι επίσκοποι, που έχασαν την Ορθόδοξη πίστη! Γι’ αυτό, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κηρύττει: « Ει τις δόγμα έχει διεστραμμένον, φεύγε αυτόν και παραίτησαι, μη πείθου, μη μόνον αν άνθρωπος η (= είναι), αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών»! Σ’ άλλη δε ομιλία του ο ίδιος άγιος Πατέρας συμβουλεύει: « Ει που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ’ ίστασο γενναίως έως θανάτου… την αλήθειαν μηδαμού προδιδούς»! Ο δε άγιος Μάρκος Ευγενικός συμπληρώνει: « Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι, πάσαι αι θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διΐστασθαι»! Η επιβεβλημένη αυτή απομάκρυνση από αιρετικούς επισκόπους δεν είναι κατάκριτο σχίσμα! Είναι ευλογημένο! Γι’ αυτό, ο αυτός άγιος Μάρκος ο Ευγενικός γράφει: «Ου μόνον εισίν οι Λατίνοι σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί… Ημείς δε, ουδέ δι’ άλλο τι εσχίσθημεν αυτών, ει μη ότι εισίν αιρετικοί. Δι’ ό, ουδέ πρέπει όλως ενωθήναι αυτοίς, ει μη εκβάλλωσι την προσθήκην από του Συμβόλου και ομολογήσωσι το Σύμβολον, καθώς και ημείς»! Εάν έζη σήμερα ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, κι’ έλεγε τα παραπάνω λόγια, θα κατακρίνονταν και θα τον περιφρονούσαν οι σύγχρονοι «βράχοι της Ορθοδοξίας», ως αποκομμένο απ’ την Εκκλησία σχισματικό! Πόσο δίκηο είχε ο Μέγας Βασίλειος όταν έλεγε: « Εν εστιν έγκλημα νυν σφοδρώς εκδικούμενο, η ακριβής τήρησις των πατρικών παραδόσεων»! Ύστερα από όλα αυτά είναι φανερό, πως δεν μπορεί να υπάρχουν «βράχοι Ορθοδοξίας» σε ανθρώπους που έχουν διαβρωθεί από τον Οικουμενισμό και έχουν «κοινωνία» με τους οπαδούς του! ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Κ. ΣΑΚΑΡΕΛΛΟΥ

Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ 1583

.....Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τά ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαι Σύνοδοι ἐθεσπισαν καί τό ῞Αγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν καί θέλει νά ἀκολουθῆ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψῃ καί νά χαλάσῃ τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.....

῎Ετους ἀπό Θεανθρώπου αφπγ (1583) Ἰνδικτιῶνος ΙΒ΄ Νοεμβρίου Κ΄. 
Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ΙΕΡΕΜΙΑΣ
Ὁ Ἱεροσολύμων ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ
Ὁ Ἀλεξανδρείας ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ
Καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου παρόντες». ... 

ΠΟΊΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑ ΥΠΆΡΧΕΙ ΜΕΤΑΞΎ ΦΩΤΌΣ ΚΑΙ ΣΚΌΤΟΥΣ ; ΠΟΊΑ ΔΕ ΣΥΜΦΩΝΊΑ ΜΕΤΑΞΎ ΧΡΙΣΤΟΎ ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΆ ;

Ο Απ. Παύλος γράφει πολύ χαρακτηριστικά: «Μη συνάπτεσθε εις στενόν σύνδεσμον με τους απίστους, οι οποίοι δεν είναι ταιριαστό ζευγάρι διά σας, διότι ποία επικοινωνία υπάρχει μεταξύ φωτός και σκότους ; Ποία δε συμφωνία μεταξύ Χριστού και Σατανά ;» (Β΄Κορ. στ΄, 14-15).

ὍΠΟΙΟΣ ΔῈΝ ἈΝΑΘΕΜΑΤΊΖΕΙ ΑἸΡΕΤΙΚῸ,

Ὅποιος δὲν ἀναθεματίζει καταλλήλως κατὰ τὴν ἀνάγκη ὁποιονδήποτε
αἰρετικὸ, τότε βρίσκεται εἰς τὴν μερίδα αύτῶν.

Ἀγ.Θεόδωρος Στουδίτης.