«....πολλοὶ ἐροῦσίν μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι Οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν (Κατά Ματθ. 21-24) 2)

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΡΩΣΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 70ΕΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΔΙΩΓΜΟ 1917-1987

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

11.000 Νεομάρτυρες Κληρικοί και Μοναχοί!

Στο κέντρο της Ρωσίας, κοντά στο ποτάμι Βόλγα υπάρχει η Μονή Οράνκι. Ιδρύθηκε τον 18ο αιώνα. Το 1918 οι κομουνιστές την κατάργησαν και έβαψαν με άσβε­στη τις τοιχογραφίες. Εκεί έκαναν στρατόπεδο συγκεντρώσεως για τους μοναχούς μαζεύοντας περί­που 11.000 Μοναχούς από όλα τα Μοναστήρια της Ρωσίας. Με­ταξύ αυτών ήσαν και Ιερομόναχοι αλλά και έγγαμοι Ιερείς με επικεφαλής έναν Επίσκοπο.

Το 1918 ήρθε από τη Μόσχα μια επιτροπή και τους είπε:

- Έρχεστε μαζί μας, ή όχι; 'Έχετε 24 ώρες, για να σκεφτείτε.

Ό Επίσκοπος, όμως, τους είπε:

-Είναι παρά πολύ μέχρι αύριο. Θα σας δώσουμε την απά­ντηση σε 10 λεπτά.

Τότε ό Επίσκοπος στράφηκε προς τους Μοναχούς και είπε:

-Αδελφοί, τώρα έχετε την ευ­καιρία να γίνετε Μάρτυρες για τον Χριστόν. Θέλετε να ενωθείτε με τους κομουνιστές, ή θέλετε να παραδώσετε τη ζωή σας για τον Χριστόν και να συγκαταριθμείτε στη χορεία των Αγίων Μαρτύ­ρων; Μη φοβάστε. Ό Χριστός είναι μαζί μας. Ό Χριστός μας καλεί σ' Αυτόν.

Τότε φώναξαν όλοι ομόφωνα:

-Θέλουμε να πεθάνουμε για τον Χριστόν!!!

Και στη συνέχεια τους σκό­τωσαν όλους. Σε ένα μήνα, από 300 ως 500 άτομα την ημέρα, τους πυροβολούσαν στο κεφάλι και τους έθαψαν σε μία μεγά­λη χαράδρα στην αυλή του Μοναστηρίου. Τον Επίσκοπο το σκό­τωσαν στο τέλος και τον έθαψαν καθισμένο σε μια μικρή καρέκλα.

Ήταν μία μαζική σφαγή των Ρώσων Μοναχών από τους κομουνιστές, μοναδική στην ιστο­ρία της σύγχρονης Εκκλησίας!

Μεταξύ των ετών 1942 και 1948 η Ί. Μονή Όράνκι είχε γίνει στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέ­μου. Κάνοντας, το φθινόπωρο του 1942, ανασκαφές για τις ανά­γκες του στρατοπέδου έσκαψαν πίσω από την Εκκλησία. Εκεί βρή­καν μια τάφρο γεμάτη με τα αγία λείψανα αυτών των Νεομαρτύρων Μοναχών και μετα­ξύ αυτών έναν ηλικιωμένο Επί­σκοπο καθισμένο σε μια καρέ­κλα, οποίος ήταν αναλλοίωτος! Φαινόταν καλά, πού τον πυροβόλησαν στο κεφάλι, φόραγε μία αλυσίδα με Σταυρό και μία με­ταλλική εικόνα της Θεοτόκου.

Όταν βγάλανε έξω το αδιά­φθορο σώμα του, αυτό απλώθηκε σαν να είχε πεθάνει προ λίγης ώρας!

Αυτά διηγήθηκε ό μαρτυρικός Ιερέας Δημήτριος Μπεζάν, πού ητο παρών στην εύρεση των Αγίων λειψάνων των 11.000 Μαρ­τύρων και ό όποιος για 24 χρόνια υπέφερε την κομουνιστική κόλα­ση στα στρατόπεδα και στις φυ­λακές της Ρωσίας και Ρουμανίας και έθαψε χιλιάδες, πού πέθαιναν από τις κακουχίες, τα βασανιστή­ρια και τις εκτελέσεις («Η χαρά της ταλαιπωρίας» έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη).

Άγιοι Νεομάρτυρες, πρε­σβεύσατε υπέρ ημών

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ολόκληρη ενενηκονταετία συμπληρώθηκε από την επικράτηση της κομουνιστικής Επανάστασης στη Ρωσία το 1917. Επί 70 έτη ό ρωσικός λαός, γνωστός για τη μεγάλη του προ­σήλωση στην Ορθοδοξία, υπέφε­ρε και στέναζε κάτω από το βάρος μιας στυγνής τυραννίας. Μεγάλη σιγή κάλυπτε και κα­λύπτει τα δεινά, πού ό ρωσικός λαός υφίστατο κατά τη διαδρομή των 70 αυτών ετών. Κρυμμένος πίσω από το αδυσώπητο "σίδηρο παραπέτασμα", ό μαρτυρικός αυ­τός λαός, απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο, κλεισμένος στον εαυτό του, προσπαθούσε με αλάλητους στεναγμούς της ευ­γενικής του ψυχής να εκδηλώσει τους θλιβερούς κτύπους της ευ­σεβής καρδίας του.

Αλλά αλλοίμονο!.. Το μέγα αδιαπέραστο τείχος της κομουνι­στικής φυλακής δεν επέτρεπε να ακουστεί ελεύθερα και σε όλη του την έκταση ό στεναγμός του, να μετρηθούν ό πόνος του και τα μαρτύρια του!.. Και ό πόνος του αυτός εγίνετο απείρως πιο μεγάλος, διότι ό λαός αυτός εθίγετο σε ότι Ιερότερο είχε, στην Πίστη του, και διότι έβλεπε τη μητέρα του Εκκλησία να διώκε­ται παντοιοτρόπως.

Τη Ρωσική Ορθόδοξο Εκκλησία ευθύς εξ αρχής την πολέμησαν αμείλικτα οι άθεοι. Την αποψί­λωσαν από τα στελέχη της, από τα αγαθά της. Την απομόνωσαν από το ποίμνιο της και την οδή­γησαν στην περιφρόνηση, στην εξουθένωση, στο διωγμό, στο μαρτύριο και στο αίμα.

Το κομουνιστικό καθεστώς τα πάντα μετήλθε με σκοπό να αφανίσει από το πρόσωπο της γης την Ορθόδοξη Πίστη και την Εκκλησία. Άλλοτε συγκεκαλυμμένα και άλλοτε απροσχημάτιστα έθε­σε σε ενέργεια ένα πανούργο και δολοφονικό μηχανισμό όχι μόνο για να διαλύσει την Εκκλησία αλ­λά και για να εξαλείψει-οπως πίστευε-καί αυτό ακόμη το θρη­σκευτικό συναίσθημα του λαού.

Διώξεις και κατατρεγμοί, φυ­λακίσεις, εξορίαι, εκτελέσεις, δολοφονίαι, βασανιστήρια, νόμοι και προπαγάνδα, επιστήμη και στρα­τός, όλα χρησιμοποιήθηκαν με λύσσα, με σατανική μέθοδο και με στυγνό υπολογισμό, για να αφανιστεί κάθε Ιερό και Όσιο και να οδηγηθεί ένα ολόκληρο Έθνος προς την εθνική καταστροφή και τον όλεθρο.

Για να πραγματοποιηθεί αυτό, υπήρχε από το κομουνιστικό κόμ­μα πρόγραμμα βιαιότητας συν­δυασμένο με προπαγάνδα.

   Αμέσως μετά το σφετερισμό της εξουσίας από τις επαναστατικές δυνάμεις (Νοέμβριος 1917), οι κομουνιστές άρχισαν τον αγώνα ενάντια στην Εκκλησία. Κήρυ­ξαν την Εκκλησία εχθρό της επα­νάστασης και κατηγόρησαν τον Κλήρο για πολιτική αναξιοπιστία. Το δικτατορικό κόμμα δεν περιορίστηκε σε συλλήψεις, φυλακί­σεις και εκτελέσεις των κληρι­κών. Οι κομουνιστές κατέσχεσαν τους θησαυρούς της Εκκλησίας. Έκλεισαν ή κατέστρεψαν τις Εκκλησίες, τα Μοναστήρια και όλες τις Εκκλησιαστικές σχολές...

Άνοιξαν τα μνήματα των Αγίων (1920), έκαναν

αντιθρησκευτικές επιδείξεις στους δρόμους και έκαιγαν Άγιες εικόνες στις πλατείες των πόλεων σε μια σκόπιμη προσπάθεια να προσβάλλουν τα αισθήματα του λαού.

Το κόμμα διεκήρυττε αναιδώς ότι «η δικτατορία του δε συγκρα­τείται από τίποτε, δεν περιορίζε­ται από κανένα νόμο ή κανονισμό και ή εξουσία του βασίζεται εξ ολοκλήρου στη βία».

Οι πολιτικές κατηγορίες του εναντίον της Εκκλησίας ήταν μόνον ένα παραπέτασμα, για να κα­λύπτει το πικρό του μίσος για τη θρησκεία, ή οποία είναι ό πρωταρχικός ιδεολογικός εχθρός του κομουνισμού. Εκείνοι οι οποίοι δεν εδέχοντο να εγκαταλεί­ψουν την Πίστη τους, θεωρήθη­καν ύποπτοι και υποβλήθηκαν σε διωγμό και μαρτύρια.

Να ένα απόσπασμα για τις αγριότητες των τότε γεγονότων, όπως δημοσιεύτηκε σε ελληνικό έντυπο του 1920:

«...Τα μαρτύρια, τα όποια υφίστανται από τους Μπολσεβί­κους τα δυστυχισμένα ταύτα θύ­ματα, είναι τόσον πολυάριθμα, ώστε να υπερτερούν τας βα­σάνους της Ιεράς Εξετάσεως...

Ούτω, π.χ. τους φυλακισμέ­νους εισάγουν γυμνούς εν καιρώ χειμώνος εντός ψυχρού ύδατος, έπειτα ανυψούν αυτούς επί των ιστών των πλοίων, οπού οι δυ­στυχείς παγώνουν. Άλλους ρίπτουν εις τους λέβητας των ατμόπλοιων, μέσα εις τους οποί­ους βράζουν. Άλλων εξορρύττουν τους οφθαλμούς, κόπτουν την ρίνα, τας χείρας και τους πόδας, αποσπούν τους όνυχας, επί δε των γυμνών ώμων εγκολάπτουν επωμίδας, αποσπούν το δέρμα του σώματος και περιχύ­νουν τον τράχηλο με διαλελυμένον μόλυβδον. Των δε γυναικών αποκόπτουν τους μαστούς.

Επίσης οι Μπολσεβίκοι κατα­φεύγουν εις σπαρακτικός μεθόδους δια μηχανήματος ειδικώς επινοηθεντος υπό' αυτών. Μετά την κατάληψη του Κιέβου υπό των Ερυθρών, πλέον των 2.000 ανθρώπων υπέστησαν τοιαύτα βασανιστήρια.

          .

Εις το Κυβερνείο του Αίκατερίνοσλαβ οι Μπολσεβίκοι φόνευσαν 42 ιερείς και πολυάριθμους δικαστάς, αφού υπέβαλαν αυτούς προηγουμένως εις σκληρός βα­σάνους. Οι Ιερείς πολλών Εκκλη­σιών απηγχονίσθησαν, αι Εικό­νες εκάησαν, οι δε Ναοί μετεβλήθησαν εις οίκους διαφθοράς.

Εις Χερσώνα κατεσφάγησαν 169 ελληνικαί οικογένειαι, δεν εφείσθησαν ούτε τας γυναίκας, ούτε τους γέροντας, ούτε τα παιδιά...»

(Α. Τηλλυρίδη. Ένα Ιστορικό Κείμε­νο του 1919. Μια φωνή κραυγής από τους διωγμούς της Εκκλησίας στη Ρωσία, "Εκκλησιαστική Αλήθεια" 1-16 Σεπτ. 1991/3).

.

Ως ενδεικτικό της απάνθρω­πης εγκληματικής κομουνιστι­κής μηχανής αναφέρουμε ότι το 1930 ανακοινώθηκε από τη ΝΚVΟ (μετέπειτα ΚGΒ) πώς 42.800 κλη­ρικοί έχουν πεθάνει σε φυλακές και σε στρατόπεδα συγκεντρώσε­ως από κακουχίες και εκτελέσεις και ότι στα χρόνια 1937-1938 μό­νο στο Μπούτοβο, προάστιο της Μόσχας, σφαγιάστηκαν 20.765 άνθρωποι, από τους οποίους οι 1000 ήσαν Κληρικοί, Μοναχοί και Μοναχές!

Οι εχθροί της Εκκλησίας διεξήγαγον έναν απάνθρωπο και αχαλίνωτο διωγμό εναντίον της, ό οποίος αργότερα πήρε μία συστηματική μορφή βασισμένη στο αποκαλούμενο "Πέντε χρόνων σχέδιο αθεΐας", υιοθετημένο από την κυβέρνηση του Στάλιν το Μάιο του 1932. Σχεδιάστηκε με αυτό πλήρη διάλυση της Εκκλησίας έως την 1η Μαΐου του 1937, ημε­ρομηνία, κατά την οποία το όνομα του Θεού θα έπρεπε, σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, να ξεχαστεί παντού σε ολόκληρη τη Ρωσία.

Τελικά, το σχέδιο "πέντε χρό­νων αθεΐας" απέτυχε! Μία γενι­κή απογραφή του πληθυσμού της ΕΣΣΔ το 1937, με ερωτηματολόγιο πάνω στη στάση των ανθρώπων απέναντι στη θρησκεία, έδειξε ότι ένα τεράστιο ποσοστό (70%) πί­στευε στον Θεό και δε φοβήθηκε να το ομολογήσει στην κυβέρνηση! Αυτό, βέβαια, εξαγρίωσε τους δικτάτορες και τους ώθησε για μεγαλύτερους αντιχριστιανικούς διωγμούς και εξοντώσεις.

1.               Το σχέδιο αυτό εξεπονήθηκε από τη "Συμμαχία των άθεων", την ο­ποία ίδρυσε στις 7 Φεβρουαρίου 1925 ό Εβραίος Αιμίλιος Γιαροσλάβσκυ (το αληθινό του όνομα ητο Γκουμπελμαν) ό όποιος τέθηκε επί κεφαλής του αντιθρησκευτικού αγώνος, εκδί­δοντας εκατοντάδες χιλιάδες αντιθρησκευτικών περιοδικών και έντυπων.

2.                 Ποια, λοιπόν, είναι τα συνο­λικά αποτελέσματα αυτού του πολέμου των κομουνιστών ενά­ντια στην Εκκλησία; Πριν την επανάσταση του 1917, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία εκείνου του καιρού, υπήρχαν 51.918 Ί. Ναοί στη Ρωσία εκτός από τα ιδιωτικά προσκυνητάρια και τα οικιακά παρεκ­κλήσια (20.287). Το 1941 μόνο 4.225 Ί. Ναοί παρέμειναν. Μόνον 20 Μο­ναστήρια αφέθηκαν από τα 1025. Και μία εκκλησιαστική ακαδημία {από τις 4), ή σεμινάριο (από τα 59), ή εκκλησιαστικό σχολείο (από τα 200) δεν έμεινε.

3.                 Αρκετές Εκκλησίες και Μονές, όπως γράφει και ό Σολτζενίτσιν, τις είχαν μετατρέψει σε φρι­κτούς τόπους φυλακών, βασα­νιστηρίων, εξορίας και μαζικών εκτελέσεων και θανάτων.

4.              Το 1941 μόνο 5.665 περίπου κληρικοί παρέμειναν ελεύθεροι.

5.              Ή επιτροπή των αρχείων των κρατικών υπηρεσιών της

Ρωσίας δήλωσε ότι στη δεκαετία 1930-40 είχαν συλληφθεί 136.900 κληρι­κοί, εκ των οποίων θανατώθη­καν  85.300 (Όρθ. τύπος 16-11-07).

          Στα στρατόπεδα φρίκης του εβραϊκής καταγωγής Στάλιν (Ιωσήφ Τζουγκασβίλι), στις εξαντλητικές πορείες και εργα­σίες της εξορίας και στα μπου­ντρούμια της ΝΚΝΟ εκατομμύ­ρια λαού εξοντώθηκαν από τα βασανιστήρια, την πείνα, τη δίψα, το ψύχος, την εξάντληση, την εξαθλίωση, τις αρρώστιες και τις εκτελέσεις.

6.              Όλοι οι στενοί συνεργάτες του, Λαζ. Καγκάνοβιτς, Β.  Μολότωφ, Ν. Κρούτσεφ, Λ. Μπέρια (αρχηγός της ), ήταν « εβραϊκής καταγωγής...»

Τελευταία στήσανε στη Μό­σχα Σταυρό 15 μέτρων σε ειδική πλατεία για 20.000 θύματα, πού σκότωσε ό Στάλιν σ' ένα από τα πολλά εγκληματικά στρατόπεδα του. (Όρθόδ. Τύττος"16/11/2007).

                

Μια εικόνα του εφιάλτη της απάνθρωπης εγκληματικής σοβιετικής κόλασης και ιδίως των στρατοπέδων συγκέντρωσης, δί­νει ό νομπελίστας διάσημος Ρώ­σος συγγραφέας Αλέξ. Σολτζενί­τσιν στο έργο του "αρχιπέλαγος Γκουλάγκ" (Γκουλάγκ σημαίνει Γε­νική Διοίκηση Στρατοπέδων).

Τον πληθυσμό του "Γκουλάγκ" αποτελούσαν άνθρωποι όλων των τάξεων, οι όποιοι εθεωρούντο ύποπτοι και αντιδραστικοί για το καθεστώς. Ο Αλ. Σολζενίτσιν υποστηρίζει ότι από το 1928 ως το 1953 κλείστηκαν στο "Γκουλάγκ" περίπου 40-50 εκατομμύρια.

 Με εντολή του Στάλιν, 100.000 κρατούμενοι δούλευαν μάταια με πρωτόγονα μέσα, για να ενώσουν με κανάλι τη Λευκή με τη Βαλτική θάλασσα... Δεκά­δες χιλιάδες βρήκαν το θάνατο...

Επίσης μια γνωριμία για τη σοβιετική ζούγκλα δίνει με το βιβλίο "Μια χούφτα στάχτη" (έκδ. "Ακρίτα") ο Όλέγκ Βόλκωφ, ό οποίος για 30 χρόνια δοκίμαζε και έβλε­πε τα δεινά αυτής της κόλασης στις φυλακές και στα στρατό­πεδα. Π.χ. στις φυλακές της Τούλα περιγράφει πώς είδε να βασα­νίζουν σαδιστικά αθώους αγρό­τες, των οποίων έσπαζαν μύτες, πρόσωπα, δόντια, κεφάλια και σα­κάτευαν τα μέλη τους...

Μάλιστα έζησε και στο παγε­ρό βορρά, στα νησιά του Σολόφσκυ, οπού ό Ιερός τόπος της Μο­νής μετετράπη σε φρικτό στρα­τόπεδο, στο οποίο χιλιάδες λά­ου, και ιδίως πιστών και κληρι­κών, μέσα σε απαίσιες απάνθρω­πες συνθήκες και σε φοβερά βα­σανιστήρια τελείωσαν μαρτυ­ρικά τη ζωή τους.

40.000 περίπου εξόριστοι, με­ταξύ των οποίων πολλοί Κληρικοί και Μοναχοί, κλείστηκαν στο Σολόφσκυ μόνο μέσα στα 5 χρόνια από το 1923, πού μετετράπη σε σκληρή φυλακή. Οι κρατούμενοι μεταφέρονταν πρώτα στο κεντρι­κό Ναό, οπού έμεναν τουλάχιστον τρείς μήνες χωρίς θέρμανση κι έπειτα οδηγούνταν στα εξοντω­τικά καταναγκαστικά έργα. Όταν απελευθερώθηκε ό Ό­λέγκ έγραψε: «αν ξαναπήγαινα στο Σολόφσκυ, θα πήγαινα σαν προσκυνητής, που πηγαίνει σε Ιερούς τόπους, σ' ένα μνημείο εθνικής τραγωδίας, και Θα έλε­γα στους φίλους μου:

-Κοιτάξτε, εδώ πέθαναν όσοι ήταν αντίθετοι με τη σοβιετική εξουσία... Σ' αυτόν το λόφο, είναι θαμμένοι όσοι εκτελέστηκαν... Σ' αυτό το ξύλινο σπίτι έβαζαν τους ανθρώπους το χειμώνα μόνο με τα εσώρουχα, ξυπόλυτους, για να πεθάνουν... Εκεί έβαζαν τους αν­θρώπους το καλοκαίρι γυμνούς, για να τους τρώνε τα σμήνη των κουνουπιών... Κι εδώ στο πο­τάμι, όταν το χειμώνα πάγωνε, οι φρουροί μας έκαναν δυο τρύπες και για πολλές ώρες εξανάγκαζαν τους κρατουμένους να παίρνουν με κουβάδες νερό απ' τη μία τρυ­πά και να γεμίζουν την άλλη»...

Μια άλλη πικρή γεύση από τη σοβιετική φρίκη μας δίνει και το κατωτέρω κείμενο από το βιβλίο "Μια χούφτα στάχτη":

«72 χιλιόμετρα από το μονα­στήρι Σολόφσκυ ήταν ή σκήτη Σικίρναγια. Οι συνθήκες ήταν φο­βερές. Εδώ έστελναν τους τιμω­ρημένους και ανάμεσα τους πολ­λούς Ιερείς. Όποιος ερχόταν εδώ, του αφαιρούσαν όλα τα προσω­πικά αντικείμενα και ρούχα και τον άφηναν μόνο με τα εσώ­ρουχα. Απαγορευόταν ή συνομι­λία. Μόνον στις 8 το πρωί τους έδιναν να φανέ λίγο ψωμί, λίγη σούπα και μάλιστα χωρίς σκεύη. Έτσι, στα χέρια!.. Όλοι σχεδόν αρρώσταιναν από αβιταμίνωση.

Το ιερό του Ναού είχε χωρι­στεί σε τρία δωμάτια και ήταν τόπος μαρτυρίου. Εκεί πού πριν ήταν το ιερό Θυσιαστήριο και θυ­σιαζόταν ό Χριστός στην αναίμα­κτο θυσία, τώρα θυσιάζονταν και βασανίζονταν άνθρωποι... Εδώ τους χτυπούσαν αλύπητα.

Στο κτήριο δεν υπήρχε καθό­λου θέρμανση. Μόνο μία σόμπα άναβε κάθε βράδυ στις 8 για μια ώρα, αλλά πόσο να ζεστάνει, όταν εδώ ό χειμώνας είναι παρα­τεταμένος και ή θερμοκρασία κα­τεβαίνει και 50 βαθμούς υπό το μηδέν; Πως να ζεσταθούν οι ημίγυμνοι κρατούμενοι; Δεν υπήρχαν κρεβάτια και το πάτωμα καλυπτόταν από κοπριά ζώων...

'Έξω από το Ναό υπήρχε μια σκάλα με 365 σκαλοπάτια. Το ύψος ιλιγγιώδες και ή κλίση της μεγάλη. Στα παγωμένα σκαλιά της έριχναν σαν κούτσουρα δεμένους τους κρατούμενους, αφού πρώτα τους βασάνιζαν και τους πλήγωναν με άγρια κτυπήματα!

Στη βάση της σκάλας, εκεί που κατέληγαν ο! κρατούμενοι νεκροί ή ανάπηροι για όλη τους τη ζωή, έχει σήμερα τοποθετηθεί προς τι­μή των χιλιάδων θυμάτων ένας μεγάλος ξύλινος σταυρός»

Στην περίοδο του Β' παγκοσμί­ου πολέμου εξ αιτίας της ανάγκης εκδηλώσεως προς τους Δυτικούς συμμάχους ενός προσωπείου ανε­ξιθρησκίας, οι κομουνιστές στα­μάτησαν τον ανοιχτό διωγμό της Εκκλησίας, άλλα τον ίδιο καιρό συνέχιζαν να προωθούν αντιθρησκευτικά προγράμματα.

Μετά τον πόλεμο, οι άγριοι διωγμοί επανελήφθησαν κατά της Θρησκείας και των πιστών. Το πρόγραμμα-σχέδιο "πέντε χρό­νων αθεΐας" συνεχίστηκε.

Οι αιμοσταγείς διωγμοί των ετών 1928-1940 επανελήφθησαν με' το ίδιο μένος επί Κρούστεφ τα έτη 1959-1964, με οργανωμένη επίθεση κατά τις Θρησκείας, κα­τά των Ναών, Μονών, εκκλησιαστι­κών σχολών, του Κλήρου και των πιστών και οδήγησαν στην «άνθη­ση» των εγκληματικών ψυχιατρείων και στρατοπέδων εξορίας.

Είναι αδύνατο να περιγραφεί με πόσο μίσος ό εβραϊκής κατα­γωγής ( SOLOMON PEARK MUTER) Κρούτσεφ με τους συνοδοιπόρους του εστράφη κατά της Ορθοδοξίας. Με διάφορους νόμους προσπάθη­σε να πολεμήσει την Πίστη των Ρώσων, να σβήσει τη θρησκευτι­κή ζωή τους και να καταργήσει την Ορθόδοξη οικογένεια.

   Ης δείγμα του μεγάλου αν­τιχριστιανικού μένους του καθεστώτος αναφέρουμε ότι έκλει­σαν η κατέστρεψαν τα 55 από τα 67 ανοικτά Μοναστήρια και 14.000 Ναούς από τους 20.000, που είχαν ανοίξει στο Β' παγκό­σμιο πόλεμο. Π.χ. το 1967 άφησαν στο Κίεβο μόνον ένα Ναό ανοι­κτό για 1.000.000 λαό, όταν το 1917 είχε 106 Ναούς για 247.000 λαό και στην Πετρούπολη άφη­σαν 19 Ναούς ανοικτούς για 3.600.000 λαό, όταν το 1917 είχε 462 Ναούς για 2.165.000 λαό!..

Επίσης, απαγόρευσαν στους Ιερείς να τελούν Μυστήρια χωρίς άδεια. Στα σχολεία και στα πανεπιστήμια εξαπελύθη μεγάλη αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Όσοι παρέβαιναν τους νόμους και εκδήλωναν φανερά την Πίστη τους, εδιώκοντο παντοιοτρόπως (π.χ. διωγμός από την εργασία, απώλεια πατρικών δικαιωμάτων κ.ά.), και κατόπιν με στημένες δίκες εστέλνοντο στις φυλακές, στα ψυχιατρεία και στην εξορία, οπού πέθαιναν από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια.

Περί των σκληρών αυτών διωγμών βλέπε στο βιβλίο "το λυκόφως του Μαρξισμού" Π. Βασιλειάδη, οπού γράφεται ότι μυριάδες Κληρικοί και πιστοί εξοντώνονταν στα ψυχιατρεία και στα στρατόπεδα για την Πίστη τους στο Χριστό.

Από δε το έτος 1972 οι διωγ­μοί εντάθηκαν με νέο κύμα συλλήψεων των πιστών, τους οποί­ους έκλειναν στα πολιτικά ψυχι­ατρεία, οπού με χημικά φάρμακα και με βασανιστικές μεθόδους τους μετέτρεπαν σε πνευματικά και σωματικά ράκη. Αυτό ητο κά­τι χειρότερο από τους κλιβά­νους του Άουσβιτς, οπού μόνον σωματικά θανατώνονταν.

Μετά την Περεστρόικα, συνε­χώς αποκαλύπτονται ομαδικοί τάφοι πολλών μαρτύρων θυ­μάτων της κομουνιστικής θηριωδίας. Π.χ. σύμφωνα με εκτι­μήσεις του Κράτους στο Χρυσούν Όρος του Τσελιαμπίνσκ έχουν ταφεί ομαδικά 300.000 θύματα, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά και πολλοί πιστοί καταδικασθέντες για την Πίστη τους ("... Τα τείχη του Κρεμλίνου" Άθ. Δεληκωστοπούλου, σελ. 291).

Τελικά, ποιο ητο το γενικό αποτέλεσμα όλων αυτών των σατανικών διωγμών; Ω, τελείως διαφορετικό, αντίθετο από ότι ανεμένετο από τους εχθρούς του Χριστού! Το κομουνιστικό εί­δωλο κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος μαζί με τους μπολσεβίκους, πού άφησαν πίσω τους μό­νον ερείπια, στάχτη, αμέτρητα θύματα και την απαίσια μνήμη της απανθρωπιάς τους.

Αντίθετα, οι πιστοί δέχθηκαν κτυπήματα ανήλεη αλλά δεν λύγισαν, δεν υπέκυψαν και έδει­ξαν το υψηλό ψυχικό τους μεγα­λείο! Ή Ορθόδοξη Πίστη δεν υπε­χώρησε, αλλά πορφυρωμένη και λουσμένη μέσα στο αίμα των νέ­ων Μαρτύρων της εκ του πιστού κλήρου και λαού της σήμερον ζει και βασιλεύει στις καρδιές του ρώσικου λάου!

Τη μεγάλη ιδεολογική ήττα του κομουνισμού φανερώνει και το ότι ό ηγέτης του ρωσικού κο­μουνιστικού κόμματος Γκεννάντι Ζιουγκάνωφ δήλωσε ότι «ό ιδε­ολογικός μας αρχηγός είναι ό Ιησούς Χριστός»!...

Σταυρός - μνημείο για τα χιλιά­δες θύματα στο Σολόφσκυ. Τέτοιοι πολλοί σταυροί στήθηκαν και στή­νονται στους μαρτυρικούς τόπους των θυμάτων του κομουνισμού.

Το βάθος και το μέγεθος αυτού του Ολοκαυτώματος του

Ρωσικού Λαού αποκαλύπτει ένα νέο βιβλίο του Σολτζενίτσιν με τίτλο "Μαζί διακόσια χρόνια" καταγγέλλοντας ευθαρσώς ότι στα 70 χρόνια του κομουνισμού φονεύθηκαν από τους κομουνιστές περίπου 66.000.000 Ρώ­σων, εκ των οποίων οι περισσό­τεροι ήσαν πιστοί Ορθόδοξοι!!!

Περί αυτού του αποκαλυπτι­κού βιβλίου ό αείμνηστος Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος στο σπου­δαίο πόνημα του "Ορθοδοξία πολεμουμένη" γράφει ένα κεφάλαιο με τίτλο «Ιουδαίοι δολοφόνοι σφαγιάζουν 66.000.000 στα σοβιετικά στρατόπεδα. Τα media αποκρύπτουν το χειρότερο ολοκαύτωμα της Ιστορίας» αντλώντας στοιχεία από άρθρο του TEXE MARRS ό οποίος προτεί­νει, όπως απαιτήσουμε την κατα­σκευή ενός παγκόσμιου μνημείου-μουσείου προς τιμή του Χριστιανικού αυτού Μαρτυρι­κού Ολοκαυτώματος .

1.   Μετά  την  κατάρρευση  του  κομουνισμού ανακοινώθηκε από τις αρχές
της  Κοινοπολιτείας  ανεξαρτήτων  Κρα­τών ότι στα 70 χρόνια του κομουνισμού
θανατώθηκαν 80.000.000 άνθρωποι!!!

2.  Παρά της Ί. Μονής Αγίας Σκέπης, τηλ. 22990 69813, διατίθεται ελληνιστί ή
Ιερά Ακολουθία των Νεομαρτύρων Ρώ­σων, εορταζομένη στις 22-28 Ιανουαρίου.

3.  Για τη  συγγραφή  του  παρόντος χρησιμοποιήθηκαν πλην των αναφερομέ­νων το βιβλίο του Ρώσου Πρωτοπρ. Μι­χαήλ Πόλσκυ "οι Νέοι Μάρτυρες της Ρω­σίας",   καθώς  και  τα  βιβλία  του  Αρχιμ. Νεκτάριου Αντωνόπουλου, του Ησυχίου Μονάχου, του κ. Σόλ. Νινίκα, του Nikita Struve και διάφορα άλλα δημοσιεύματα.

Ο ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΡΩΣΙΑΣ

Ο περατωθείς εικοστός αιών, αν και ητο αιών του υλισμού, της αποστα­σίας και πρόδρομος του Αντίχριστου, δύναται όμως να καυχηθεί  δια εν ΥΠΕΡΘΑΥΜΑΣΤΟΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟΝ, τον όποιον αγνοούν οι περισσότεροι άνθρωποι, αλλά και όσοι τον γνωρίζομεν, τον έχομεν συνειδητοποιήσει πολύ ολίγον, και δι' αυτό δεν τον τιμώμεν πρεπόντως.

Έχει να επιδείξει ό 20ος αιών τον ΤΕΡΑΣΤΙΟΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΝ ΑΘΛΟΝ δεκάδων εκατομμυρίων Ορθοδόξων Νεομαρτύρων εις τας πρώην κομμουνιστικός χώρας και ιδίως στην Ρωσία!

Εις την ομόδοξων αυτήν χωράν το Μαρτυρικό αίμα άρχισε να τρέχει από το 1917, και έρρεεν επί μίαν εβδομηκονταετία και  έβαψε την πολύπαθη και αγιασμένη ρωσική γη!

Ή εποχή των διωγμών, του Μαρτυρίου και του αίματος των πρώτων χριστιανικών χρόνων αναβίωσε κατά τον εικοστό αιώνα στην Ρωσία. Δεκάδες χιλιάδων Κληρικών και εκατομμύ­ρια λαϊκών, ομολογηταί της Πίστεως, υπέστησαν φρικτούς θανάτους, φοβερά Βασανιστήρια, και δοκίμασαν τας απάνθρωπους φρικαλεότητας των φυλακών, των εξοντωτικών εξοριών, των στρατοπέδων συγκεντρώσεως (τύπου Γκουλάγκ), των εγκληματικών ψυχιατρείων, κ.ά., επειδή δεν υπαρνούντο την Ορθόδοξο Πίστη των και ανθίσταντο εις τον αντίχριστο Κομμουνισμό!

Ό Κομμουνισμός, [όπως και ό Καπιταλισμός), δημιούργημα του Διεθνούς Εβραιοσιωνισμού, ητο ό απάνθρωπος δήμιος των.

Ή Ρωσική Ορθόδοξος Εκκλησία «ως πορφυρά και άβυσσο τα αίματα των τέκνων της στολισαμένη», Θείας Χάριτι ενδυναμωθείσα, επορεύθη ηρωικώς εις τον Μαρτυρικό δρόμο, τον οποίο χάραξε εις αυτήν ό Θεός και έφθασε εις το τέρμα του καρτερικότατα!..

Γράφει χαρακτηριστικώς μία ρωσίδα: «Ή ώρα του Μαρτυρίου ήτο δια την Ρωσική Εκκλησία ή καλύτερα ώρα. Ητο ή ώρα της ανθήσεως. Ή Εκκλησία, που εξωτερικώς δεν εί­χε σχεδόν καμίαν δύναμιν, έγινε εσωτερι­κώς τόσον δυνατή, τόσον καθαρά, ώστε τώρα να είναι πραγματική Εκκλησία. Δεν είναι οργανισμός, δεν είναι ίδρυμα. Είναι το Σώμα του Χριστού, το όποιον υποφέρει- το οποίον εσταυρώθη και ανεστήθη»! (Τατιάνα Γκορίτσεβα).

Και ό καυτερός, ωσάν το σινάπι, σπόρος του Μαρτυρίου καρποφόρησε πολλαπλασίως. Πολύ ορθώς επεσήμανε τις: «Εάν οι Ρώσοι σήμερον είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αυτό οφείλεται κυρί­ως εις τους Αγίους Μάρτυρας και Ομολογητές, οι όποιοι πότισαν με το αίμα των την ρωσι­κή γη και στήριξαν με την θυσία των και το παράδειγμα των εκατομμύρια ψυχών. Χωρίς αυ­τούς, ή Ορθόδοξος Πίστης δεν θα έλαμπε και ίσως δεν θα ήγγιζε τας ψυχάς των Ρώσων του 20ου αιώνος και δεν θα παρουσίαζε το θαύμα της σημερινής αναγεννήσεως εις την Ρωσίαν .

Οι Ορθόδοξοι Ρώσοι αδελφοί μας διήλθον μίαν μεγάλη φοβερά δοκιμασία, ή οποία διήρκεσεν ακριβώς 70 χρόνια· δι' αυτό προσφυώς ωνομάσθη νεωτέρα «Βαβυλώνιος αιχμαλωσία».

Το πλήγμα ητο μέγα. Προσκολλημένοι με φανατισμό στο αντιχριστιανικό των μίσος, αυτοί οι όποιοι κατέλαβαν την εξουσία εις την Σοβιετικήν  Ενωσιν το 1917 (το πλείστον αυτών ταλμουδισταί εβραιοσιωνισταί), κίνησαν «πάντα λίθον», δια να εξαφανίσουν την θρησκεία και να καταστρέψουν την Εκκλησία. Εξόντωσαν δεκά­δας χιλιάδων Κληρικών και εκατομμύρια πιστών, με βασανιστήρια, πείνα, εκτελέσεις και εξορίας. Κατέστρεψαν ή έκλεισαν το μεγαλύτερο μέρος των Εκκλησιών, των Μοναστηριών και των Εκκλη­σιαστικών Σχολών. Περιόρισαν την ζωή της Εκκλησίας μέσα εις ελαχίστους ανοικτούς Να­ούς, και απαγόρευσαν κάθε φιλανθρωπική και εκπαιδευτική δραστηριότητα της Εκκλησίας.

1. Περί αυτού βλέπε εις αποκαλυπτικά βιβλία διαλαμβά­νοντα περί Σιωνισμού και ιδίως εις το "Κίνδυνος εν Όψει" του Δρος Αρ. Ανδρόνικου, αυτόπτη  μάρτυρος, και εις το "ό φό­βος του Ιουδαϊκού συνδρόμου", έκδ. "Στερέωμα", κ.ά.

2.      "Οι νέοι Μάρτυρες της Ρωσικής Εκκλησίας" Σ. Νινίκα.

Επί πλέον επεχείρησαν την πλέον βέβηλον πράξιν, την άλωσιν της ψυχής και την παράδοσίν της εις τον αποκτηνωτικό αθεϊσμό και υλισμό. Και αυτό με πρόγραμμα, με σύστημα, με πείσμα, με εκβιασμούς και με την χρήση όλων των σκλη­ρών μέσων της κρατικής δικτατορικής μηχανής.

Όμως δεν πέτυχαν τον αντίχριστο σκοπών τους. Μετά 70 έτη σκληρού πολέμου μεταξύ της αόπλου Ορθοδόξου Εκκλησίας και του πάνοπλου αθεϊστικού μαρξιστικού Κράτους, μεταξύ ευσεβείας και ασεβείας, ζωής και θανάτου, φωτός και σκότους, Χριστιανισμού και εβραιοταλμουδισμού, ή Εκκλησία νίκησε και εξήλθε μωλωπισμένη μεν και αίμάσσουσα, στεφανωμένη όμως με το διάδημα της νίκης και του θριάμβου!

Εκθαμβωτική αίγλη εκπέμπει ή μαρ­τυρική και σταυροαναστάσιμος πείρα της συγ­χρόνου Ρωσικής Ορθόδοξου Εκκλησίας. Ή δική της ηρωική ομολογία και το ιδικόν της μαρτύριο, στον χώρο της Ορθοδοξίας, ενέχουν ιδιάζουσα εξαισίαν έκτασιν και έντασιν,

Οι ρώσοι πιστοί φλεγόμενοι υπό θείου ζήλου, φύλαξαν διωκόμενοι την Αλήθεια των αιώνων, βίωσαν την ζωή της Πίστεως και έδω­σαν την ζώσα Ευαγγελική μαρτυρία!

Οι Ρώσοι Νεομάρτυρες δίδαξαν εις τον κόσμο πώς ό θάνατος, μόνον αν θέλεις, σε θα­νατώνει- και πώς ημπορεί να είσαι βασανισμένος, με μύρια μαρτύρια στο σώμα, και όμως να είσαι ελεύθερος εις την ψυχή και πώς γίνε­ται να σε κυκλώνουν εξόριστο, φυλακισμένο και ρακένδυτο οι παγετοί της Σιβηρίας και εντός σου να φλογίζεσαι από την Θείαν Χάριν!

Ή Ρωσική καρδία αντίκρισε κατά πρόσωπον τον διάβολο και τα όργανα του, και ανεμετρήθη ηρωικός και νικηφόρος επί 70 έτη μαζί των! Ενεδύθη την πορφύραν του Μαρτυρίου, ωμίλησεν αφόβως με τους βασανισμούς και τον θάνα­τον, και νίκησε κατά κράτος το μίσος και το μένος των διωκτών!! Επορεύθη εν μέσω σκιάς θανάτου και εξήλθε ισχυρά και νικήτρια!!!

Ούτως διεκηρύχθη και πάλιν εμπράκτως ότι κάτωθεν της σκέπης του Θεού, και αι μεγαλύτε­ροι δοκιμασία μετατρέπονται εις ευλογία!

Μεγάλη ητο ή συμβολή εις την πραγματοποίησιν της νίκης, του Πατριάρχου Αγίου Τύχωνος, πολλών γενναίων Ιεραρχών και ηρωικών Ιερέων και Μοναχών, οι όποιοι τίμησαν τα αξίωμα των και την κλήσίν των και ηγωνίσθησαν δια τον Χριστόν, την Εκκλησία Του και τους αδελφούς των.

Το μεγαλύτερο όμως βάρος του αγώνος και της πνευματικής αντιστάσεως το σήκωσε εις τους στιβαρούς ώμους του ό πιστός Ορθόδο­ξος Λαός. Οι άνδρες και αι γυναίκες, οι νέοι και οι ηλικιωμένοι, διετήρησαν εντός των άσβεστον την φλόγα της Πίστεως και την μετελαμπάδευον εις τον πλησίον των, με αντάλλαγμα πολ­λάκις τον διωγμό, την εξορία και τον θάνατον.

Δυνάμεθα επομένως, χωρίς υπερβολή να είδωμεν, ότι το μείζον γεγονός της σημερινής Χριστιανοσύνης, είναι το Μαρτύριο της Ρωσικής Εκκλησίας. Αυτά τα εβδομήντα χρό­νια εντατικού αντιχριστιανικού διωγμού απέδει­ξαν και πάλιν, ότι ή επιβίωσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι εν διαρκές θαύμα!

 Ή αντοχή τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων, ή ψυχική αντίστασης, ή ευψυχία, ή ομολογία και ή αυτοθυσία απέναντι εις πανίσχυρους δι­κτατορικός και συνωμοτικός σκοτεινός κρατικός δυνάμεις είναι κάτι πού πρέπει να τίθεται υψηλότερων από τα τεχνολογικά ή επιστημονικά "θαύματα". Αλήθεια, ή "εκτόξευσης" τόσου ψυχι­κού ηρωισμού δεν είναι ανωτέρα από την εκτόξευσιν ενός διαστημικού μηχανήματος;

Γράφει ή Ναταλία Σολζενίτσιν: «Εις την εποχή μας πολλάκις γίνεται χρήσης της λέξεως "θαύμα": ό πύραυλος πετά εις την Αφροδίτη, "θαύμα"· οι άνθρωποι έμαθαν να κάνουν χειρουργικός επεμ­βάσεις εις την καρδιά, "θαύμα"... Παρ' όλα αυτά όμως, εγώ θ' αποκαλούσα θαύμα μόνον ότι συνδέεται με το Άγιον Πνεύμα.

 Και είμαι σήμερον ευτυχής, διότι ημπορώ να σας πω ότι τοιούτον Θαύμα συνέβη εις την πατρίδα μου, την Ρωσία. Ή Εκκλησία, την οποίαν επεχείρησαν να δολοφονήσουν, να εξουθενώ­σουν, ή Εκκλησία αυτή ζει' ή Πίστης δεν απέ­θανε, αλλά ανεγεννήθη»!

Δια να γίνει πραγματικότης το Θαύμα αυτό, ό πρώτος και αναντικατάστατος παράγων ητο ή Βο­ήθεια του Παντοδυνάμου Θεού «ιδών είδε την κάκωσιν τον λαού αυτόν, ακήκοε της κραυγής αυτού και κατέβη εξελέσθαι αυτούς» (Έξοδος Γ', 7-8).

Άλλωστε είναι έκφρασης της βαθειάς πεποιθήσεως των Ρώσων αλλά και κάθε ορθοδόξου ότι «την ιστορία την κατευθύνει ό Θεός».

Και όμως δια τοιαύτα μείζονα γεγονότα-Θαύματα δεν έχουμε σχεδόν καμία ενημέρωση. Βομβαρδιζόμεθα καθ' έκαστην μέρα με πλήθος ειδήσεων δια την πολιτική, το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό, τους ολυμπιονίκες, κ.ά., και δια τοιαύτα πνευματικά-ούράνια ρεκόρ-Θαύματα δεν ακούεται ούτε λέξις.

Τα μέσα ενημερώσεως δαπανούν τα δισεκα­τομμύρια των δια πολύ γήινα και βλαβερά πρά­γματα και επιμένουν να αγνοούν τους ηρωικούς άθλους των συγχρόνων Άγιων Μαρτύρων. Είναι κρίμα να υπάρχει τόσος εσκεμμένος σκοταδισμός και εις την ταλαίπωρο Πατρίδα μας.

Το ηρωικό παράδειγμα των συγχρόνων Μαρτύρων της Ρωσικής Εκκλησίας δεν πρέπει να παραμένει άγνωστο στον σημερινό άνθρωπο, διότι αναμφιβόλως αποτελεί το συγκλονιστικότερο πνευματικό γεγο­νός του εικοστού αιώνος.

Ή πίστης και η υπομονή των συγχρόνων αυ­τών Άγιων Νεομαρτύρων, ή σταυροαναστάσιμος αγάπη των, αποτελεί αστείρευτο πηγή εμπνεύσεως και τονώσεως δια τον κάθε Χριστιανό εις οποιανδήποτε στενοχώρια και δοκιμασία του.

Ό ηρωικός αυτός θάνατος των Ρώσων Νεο­μαρτύρων, όπως και όλων των Αγίων Μαρτύρων, αποτελεί, ως λέγει και ό Ιερός Χρυσόστομος:

«Προτροπή δια τους πιστούς, παρρησία των Εκκλησιών, στερέωσης του Χριστιανισμού, κατάργησης του θανάτου, απόδειξης της Αναστάσεως, γελοιοποίησης των δαιμόνων, κατηγορία του δια­βόλου, διδασκαλία ενάρετου ζωής, προτροπή προς περιφρόνηση των παρόντων πραγμάτων και οδός δια την επιθυμία των μελλοντικών αγα­θών, παρηγοριά δια τα δεινά πού μας μαστίζουν, αφορμή υπομονής, λόγος δια καρτερία, ρίζα και πηγή και μήτηρ όλων των αγαθών» (επε, 37,319).

Δι' αυτό ό ίδιος ιερός Πατήρ ηύχετο: «είθε πάντοτε, καθ' έκαστην ημέραν, να εορτάζωμεν τιμώντες τους Αγίους Μάρτυρας, οι οποί­οι έχουν μεγάλη παρρησία προς τον Θεό, και πρεσβεύουν υπέρ ημών, όταν ημείς τους εορτάζωμεν και τους ικετεύωμεν» (Λόγοι εις Μάρτυρας).

Και προέτρεπεν: «Μην τιμάτε διαφορετικώς τους νέους από τους παλαιούς Μάρτυρας, αλλά τιμάτε και αποδέχεσθε όλους με την ιδίαν προθυμία, αγάπη και διάθεσιν, διότι όλοι αυτοί τόσον πολύ κατεφλέγοντο από τον Θείο πόθο, ώστε να κατορθώσουν να στήσουν το τρόπαιον και να φορέσουν το στέφος του Μαρτυρίου. Τοιούτος είναι ό θησαυρός της Εκκλησίας μας' έχει νέους και παλαιούς μαργαρίτας, άλλ' ένα είναι το κάλλος όλων, το όποιον ποτέ δεν αμαυρώνεται» (ΕΠΕ, 37,67-69).

Προσέθετε δε ό Άγιος, ότι ή καλύτερα τιμή προς αυτούς είναι να μιμηθώμεν τον αγώνα των δια την επιτέλεσιν των αρετών (Λόγοι εις Μάρτυρας).

Όθεν ας τιμώμεν πρέποντος τους ένδο­ξους αυτούς Νεομάρτυρας, και ας εμπνεώμεθα από τον διάπυρο ευσεβή ζήλό των.

Ταις των Αγίων Ρώσων Νεομαρτύρων πρεσβείαις Χριστέ ό Θεός ελέησον και σώσον ημάς.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΟΛΟΦΣΚΙ. ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΕΞΟΝΤΩΣΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ