ΑΓΙΟΣ ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΑΓΛΑΪΑ Η ΡΩΜΑΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ 19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥΚαλεί λοιπόν τον δούλο της Βονιφάτιο. Και του ανακοινώνει τη σκέψη - α­πόφαση της. Ό Βονιφάτιος την ειρω­νεύεται και τής λέει: «Και αν σου φέρουν το δικό μου σώμα, θα καταδεχθείς να το τιμήσεις ως άγιο;». Ή Αγλαΐα επιτι­μά τον δούλο της. Επιμένει στην από­φαση της. Τον διατάσσει να φύγει. Του δίνει και συνοδεία από 12 ιππείς, χρή­ματα πολλά και καθαρά σεντόνια και αρώματα και μύρα για να περιποιηθεί τα ιερά Λείψανα πού θα φέρει πίσω. Ό Βονιφάτιος υπακούει.

ΑΓΙΟΣ ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΑΓΛΑΪΑ Η ΡΩΜΑΙΑ
Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ 19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΑΓΛΑΪΑ Η ΡΩΜΑΙΑ ( 19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ) 
   Στα χρόνια του Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) ζουν ή Αγλαΐα και ο Βονιφάτιος. Ή πρώτη είναι αριστοκράτισσα, συγκλητική, κόρη του Άκακίου, ανθυπάτου τής Ρώμης, πλού­σια, ευγενής κυρία. Και ο δεύτερος, ο Βονιφάτιος, είναι δούλος τής Αγλαΐας, σκλάβος της έμπιστος στα οικονομικά, διαχειριστής τής μεγάλης περιουσίας της.

   Αγλαΐα και Βονιφάτιος. Κυρία και δού­λος. Τούς χωρίζει ή κοινωνική θέση. Τούς συνδέει όμως ή ανομία. Ζουν και οι δύο θεωρητικά και πρακτικά την ανηθικότητα, την ειδωλολατρία.

   Ό Βονιφάτιος έχει μία φυσική καλοσύ­νη, μία τρυφερή καρδιά πού συμπονεϊ τούς ξένους, ελεεί τούς πτωχούς, φιλο­ξενεί τούς οδοιπόρους. Είναι όμως μέ­θυσος, ακόλαστος, ανειρήνευτος. Δίπλα του ή Αγλαΐα αισθάνεται και αυτή το ί­διο κενό, απουσία ειρήνης. Αναζητά μέ­σα στην κατείδωλο Ρώμη λίγη γαλήνη, κάποια ανάπαυση ψυχής.

   Έχει ακούσει ή Αγλαΐα ότι όποιος τιμά τα ιερά Λείψανα, παίρνει χάρη από τον Θεό και ψυχική βοήθεια, ανακούφιση, ενίσχυση. Γνωρίζει ότι στην περιοχή τής Ανατολής έχουν ξεσπάσει διωγμοί.

   Πολλοί Χριστιανοί θυσιάζονται, γίνονται μάρτυρες. Θεωρεί λοιπόν ότι βρήκε την πολύτιμη ευκαιρία για να εξασφαλίσει σεβάσμια Λείψανα.

   Καλεί λοιπόν τον δούλο της Βονιφάτιο. Και του ανακοινώνει τη σκέψη - α­πόφαση της. Ό Βονιφάτιος την ειρω­νεύεται και τής λέει: «Και αν σου φέρουν το δικό μου σώμα, θα καταδεχθείς να το τιμήσεις ως άγιο;». Ή Αγλαΐα επιτι­μά τον δούλο της. Επιμένει στην από­φαση της. Τον διατάσσει να φύγει. Του δίνει και συνοδεία από 12 ιππείς, χρή­ματα πολλά και καθαρά σεντόνια και αρώματα και μύρα για να περιποιηθεί τα ιερά Λείψανα πού θα φέρει πίσω. Ό Βονιφάτιος υπακούει. Και αναχωρεί για το μεγάλο ταξίδι. Μπορεί να είναι χορ­τασμένος από τις παράνομες ηδονές και αφάνταστα ψυχικά κουρασμένος, άλλά τώρα αρχίζει να αισθάνεται ένα δέος, μία εσωτερική ευλάβεια γι' αυτό πού πορεύεται να κάνει. Δεν έχει όρεξη για αστεία ούτε για φαγητά. Σε όλο το ταξίδι νηστεύει, προσεύχεται. Κάποια αλλοίωση συμβαίνει μέσα του.

   Φθάνει στην Ασία, στην Ταρσό τής Κιλικίας, εκεί όπου έγίνοντο μαρτύρια Χριστιανών. Αφήνει τη συνοδεία του να αναπαυθεί στο ξενοδοχείο και αυτός τρέχει προς το στάδιο τής πόλεως, εκεί όπου οι μάρτυρες τιμωρούνται γιατί μέ­νουν πιστοί στην αγάπη του Χριστού. Αντικρίζει την ώρα εκείνη θέαμα συγ­κινητικό, είκοσι Χριστιανούς να μαρ­τυρούν: Άλλον τον κρεμούσαν, άλλον τον ράβδιζαν, άλλον τον ακρωτηρίαζαν και σε άλλον συνέτριβαν τα οστά...

   Έκθαμβος παρακολουθεί τη γαλήνια και φωτεινή μορφή τους. Όλοι τα υπο­μένουν όλα με καρτερία και σταθερό­τητα. Αυθόρμητα και με απόλυτη συν­αίσθηση ο Βονιφάτιος φωνάζει δυνατά και ομολογεί μέσα στο στάδιο: «Είναι μέγας ο Θεός των Χριστιανών πού τόσο ενισχύει τούς Μάρτυρες Αγίους του». Πέφτει στα πόδια τους συγκινημένος και τούς θερμοπαρακαλεί να μείνουν πιστοί, να μη δειλιάσουν και να ευχη­θούν γι' αυτόν να τούς μιμηθεί στα μαρ­τύρια και να τούς ακολουθήσει στην ου­ράνια δόξα.

   Βλέποντας ο άρχοντας το παράδοξο αυτό γεγονός κα­λεί σε απολογία τον α­πρόσμενο επισκέπτη του σταδίου και ο Βονιφάτιος αποκρίνεται: «Είμαι Χρι­στιανός, με λένε Βονιφάτιο, ήρθα από τη Ρώμη και θέλω και εγώ να μαρτυ­ρήσω για την αλήθεια του Χριστού».

   Μάταια ο άρχοντας τον πιέζει για ν' αρνη­θεί τον Χριστό και να προσκυνήσει τα εί­δωλα. Μάταια του τάζει μεγάλα ευερ­γετήματα, πλούτο πολύ με δόξα και τιμές. Ό  Βονι­φάτιος άπαντα σταθερά: «Τιμώρησε με όσο θέλεις». Και οι τιμωρίες δεν άργησαν να έρθουν.

   Τον έτέντωσαν. Τον έδειραν τόσο πο­λύ, ώστε φάνηκαν τα οστά του και μετά κάρφωσαν αιχμηρά ξύλα μέσα στα νύ­χια του. Και ο μάρτυρας ψέλλιζε: «Κύ­ριε, δώσ' μου δύναμη να νικήσω. Για σέ­να πάσχω».

   Διέταξε μετά ο άρχοντας να του ρίξουν στο στόμα βρασμένο μολύβι, άλλά οι παρευρισκόμενοι θεατές αγανάκτησαν και εμπόδισαν τον άρχοντα στο έργο του αυτό. Μετά τον έριξαν μέσα σε λέ­βητα με πίσσα. Άλλά ο Θεός με θαύ­μα τον διεφύλαξε. Τέλος διέταξαν τον α­ποκεφαλισμό του μάρτυρα με την αι­τιολογία ότι είναι «υβριστής των θεών και παραβάτης των βασιλικών διατάξε­ων». Πριν ολοκληρώσει ο δήμιος το έρ­γο του, ο Βονιφάτιος γεμάτος ευφρο­σύνη προσευχήθηκε στον Θεό και είπε: «Κύριε, απόστειλε το έλεος σου. Συγ­χώρησε τον ταπεινό και αμαρτωλό δού­λο σου. Και παράλαβε ειρηνική την ψυχή μου στη μακαριότητα των ουρανών». Μετά από αυτό άγγελος παρέλαβε την ψυχή του μάρτυρος για να την οδηγήσει στον ουρανό. Εκείνη την ώρα πίστευσαν πεντακόσιοι παρευρισκόμενοι θεατές.

   Οι σύντροφοι πού συνόδευαν τον Βονιφάτιο από τη Ρώμη, έμαθαν με κα­θυστέρηση από τον αδελφό του «κομενταρησίου» (δημίου) όλα όσα συν­έβησαν με τον κύριο τους. Απόρησαν. Δεν πίστευαν σε όσα άκουσαν, επειδή ήξεραν τη φιλήδονη πολιτεία και το ά­θεο ήθος του Βονιφατίου. Όταν όμως αντίκρισαν στο στάδιο το μαρτυρικό του σώμα, έκλαψαν για το θαύμα τής αλ­λαγής του. Δωροδόκησαν τούς φύλακες με σημαντική ποσότητα χρυσού και πα­ρέλαβαν το ιερό του Λείψανο. Και α­φού το έμύρωσαν με ευωδέστατα αρώ­ματα, το έφεραν πίσω σε ιερή λειψανο­θήκη με τιμές και λαμπρότητα.

   Καθώς ή πομπή πλησίαζε στη Ρώμη, ή Αγλαΐα άκουσε φωνή αγγέλου πού τής έλεγε: «Έλα να προϋπαντήσεις τον κάποτε δούλο σου, οίκέτη και υπηρέ­τη σου. Τίμησε τον τώρα με ευλάβεια σαν σωτήρα. Είναι φύλακας τής ζωής σου».

   Βαθιά συγκλονισμένη ή Αγλαΐα από το ανέλπιστο αυτό θαύμα και δοξάζον­τας τον Θεό, βγήκε σε μικρή απόσταση έξω από την πύλη τής Ρώμης με ευ­λαβείς κληρικούς σε ιερή πομπή. Και εκεί παρέλαβε με δέος και ευλάβεια τον θησαυρό της, τον Βονιφάτιο, και είδε εκείνον πού κάποτε ήταν άνομος δούλος της να είναι τώρα άγιος, λυτρωμένος, ένδοξος, μάρτυρας δικός της και τής Εκκλησίας όλης. Έκτισε δε προς τιμήν του μεγαλοπρεπή ναό.

   '0 άγιος Βονιφάτιος επιτελούσε κατό­πιν πολλά θαύματα σε δαιμονισμένους και βαριά ασθενείς. Το μεγαλύτερο ό­μως θαύμα ήταν ή οριστική μεταστρο­φή τής Αγλαΐας στον Χριστό. Ή πλού­σια αυτή συγκλητική κυρία τής Ρώμης παρέδωσε όλο της τον πλούτο στους πτωχούς και τον εαυτό της τον παρέ­δωσε σε σκληραγωγία, σε άσκηση και κακοπάθεια. Έζησε με αληθινή μετάνοια, με αυστηρή νηστεία και με διαρκή προσευχή. Και δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατο του αγίου Βονιφατίου έκοιμήθη ειρηνικά και παρέδωσε το πνεύ­μα της στον Θεό του ελέους, των οικτιρμών και τής φιλανθρωπίας.

   Το ιερό της Λείψανο ετάφη δίπλα στον άγιο Βονιφάτιο. Και επειδή βρήκε με­γάλη παρρησία προς τον Θεό, επιτε­λούσε και αυτή μεγάλα θαύματα στους πιστούς. Ή αγία μας Εκκλησία συνε­ορτάζει και τούς δύο στις 19 Δεκεμβρί­ου.

   Ας μην κατακρίνουμε λοιπόν τη ζωή των ανθρώπων πού ζουν μακριά από τον Θεό. Ή πορεία κάθε άνθρωπου πολ­λές εκπλήξεις μπορεί να παρουσιάσει. Ή θεία Χάρη του παντοδυνάμου Κυρίου αλλοιώνει και τις πιο άνομες καρδιές, εφ' όσον είναι δεκτικές και καλοδιάθετες. Αυτό συνέβη τόσο εντυπωσιακά στη ζωή των άγιων Βονιφατίου και Α­γλαΐας.

   Ας δοξάζουμε με ύμνους δυνατούς τον Κύριο και Θεό μας, πού ανοίγει δρόμους προς την αγιότητα, προς τη σωτηρία σε όλους μας. «Θαυμαστός ό Θεός έν τοις άγίοις αύτοϋ». ■